ΣτΕ 2622/2000 [Παράνομη κατεδάφιση αυθαίρετων κατασκευών εντός δημόσιας δασικής – αναδασωτέας έκτασης στα «Τουρκοβούνια»]
Περίληψη
– Όπως έχει κριθεί (ΣτΕ 1744/2012), οι διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 29 του ΓΟΚ/1985, με τις οποίες εισάγεται ειδική ρύθμιση της δόμησης των εκτός σχεδίου πόλεως ακινήτων που βρίσκονται απέναντι από τα ακραία όρια ρυμοτομικού σχεδίου, το οποίο περιβάλλεται από οδό με προβλεπόμενες εκατέρωθεν αυτής ρυμοτομικές και οικοδομικές γραμμές αφορούν μόνο την εφαρμογή της πολεοδομικής νομοθεσίας και δεν αποκλείουν, προκειμένου για γήπεδα που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλεως, την εφαρμογή της δασικής νομοθεσίας.
Το νομικό ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι εάν νοείται ως οικοδομικό τετράγωνο, στο οποίο δεν εφαρμόζεται η δασική νομοθεσία, έκταση, η οποία, ευρίσκεται απέναντι από τα ακραία όρια ρυμοτομικού σχεδίου που έχει εγκριθεί πριν από το έτος 1983 και δεν περικλείεται στο διάγραμμα του οικείου σχεδίου σε όλες τις πλευρές της από συνεχόμενη κλειστή οικοδομική και ρυμοτομική γραμμή. Η δε κρίση της εκκαλουμένης ότι το Ο.Τ. 116, το οποίο ευρίσκεται στα ακραία όρια του ρυμοτομικού σχεδίου Γαλατσίου του έτους 1979 παρά το ότι σε αυτό, όπως προκύπτει από τις παραδοχές της, έχει καθοριστεί ανοικτή οικοδομική και ρυμοτομική γραμμή συνιστά κλειστό οικοδομικό τετράγωνο, στο οποίο δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις της δασικής νομοθεσίας, έρχεται σε αντίθεση με τη νομολογία του Δικαστηρίου επί του θέματος τούτου. Συνεπώς, ο σχετικός λόγος εφέσεως προβάλλεται παραδεκτώς. Είναι δε βάσιμος και, ως εκ τούτου, η εκκαλούμενη απόφαση πρέπει να εξαφανιστεί καθ’ ό μέρος αφορά στις κατασκευές εντός της συγκεκριμένης έκτασης, όπως περιγράφονται στην εκκαλουμένη.
Μετά την εξαφάνιση της εκκαλουμένης, λόγω της εσφαλμένης κρίσης της ως προς το νομικό ζήτημα της εννοίας του οικοδομικού τετραγώνου, η αίτηση ακυρώσεως των αιτούντων πρέπει να γίνει δεκτή κατά το αντίστοιχο μέρος. Και τούτο διότι η αμετάκλητη πλέον ακύρωση της 690/2014 απόφασης αναδάσωσης, κλόνισε την αιτιολογική βάση της προσβληθείσας διαταγής κατεδάφισης ως προς το ζήτημα του δασικού χαρακτήρα της έκτασης εντός της οποίας ευρίσκονται οι επίμαχες κατασκευές, δεδομένου ότι: α) Η 690/2014 απόφαση αναδάσωσης ανακάλεσε και αντικατέστησε την προγενέστερη 1147/1994 νομαρχιακή απόφαση αναδάσωσης, η οποία είχε αποτελέσει μαζί με την 108424/1934 απόφαση αναδάσωσης του Υπουργού Γεωργίας το βασικό έρεισμα της προσβληθείσας πράξης κατεδάφισης ως προς τον δασικό χαρακτήρα και β) η αμετάκλητη ακύρωση της 690/2014 απόφασης αναδάσωσης εχώρησε για λόγους που αφορούν την ανεπάρκεια της αιτιολογίας για τον δασικό χαρακτήρα της έκτασης των 450 τ.μ. καθώς και τον παρωχημένο χαρακτήρα των στοιχείων επί των οποίων στηρίχθηκε η κρίση της δασικής υπηρεσίας, καθώς η τελευταία φορά κατά την οποία η έκταση φέρεται να εμφανίζει δασική βλάστηση είναι στις Α/Φ του έτους 1960 χωρίς, ωστόσο, να προσδιορίζεται ποσοστό και πυκνότητα της δασικής βλάστησης.
Πρόεδρος: Μ. Γκορτζολίδου
Εισηγητής: Χρ. Παπανικολάου
Το πλήρες κείμενο της απόφασης θα αναρτηθεί αμέσως μετά την καθαρογραφή του από το Δικαστήριο.
