«ΕΜΕΙΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ»… (Δεκέμβριος 2007)

Εμείς, το ανθρώπινο είδος, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πλανητική απειλή. Αυτή η φράση μπορεί να ακούγεται υπερβολική σε κάποιους αλλά είναι μια ακριβής περιγραφή της κατάστασης που τώρα αντι­μετωπίζουμε. Η συσσώρευση των αερίων του θερμοκηπίου εξακολουθεί να συγκρατεί ολο­ένα περισσότερη θερμότητα από τον Ήλιο στην ατμόσφαι­ρά μας απειλώντας τη σταθε­ρή κλιματική ισορροπία, που αποτελεί έναν παραγνωρισμέ­νο, αλλά κρίσιμο παράγοντα για την ανάπτυξη του ανθρώ­πινου πολιτισμού.

Αυτή την εβδομάδα παρου­σιάστηκαν νέα στοιχεία. Θυ­μάμαι πριν από κάποια χρόνια να ακούω τους επιστήμονες που ειδικεύονται στη μελέτη των πά­γων και του χιονιού να εκφρά­ζουν την ανησυχία τους ότι κά­ποια στιγμή στα τέλη του 21ου αιώνα, ίσως έρθουμε αντιμέ­τωποι με την πιθανότητα να χά­σουμε ολόκληρο τον παγετώ­να του Βορείου Πόλου, θυμά­μαι μόλις πριν από τρία χρό­νια, όταν αναθεώρησαν τις εκτιμήσεις τους, να λένε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στα μέ­σα του 21ου αιώνα, ως το 2050. Συγκλονίστηκα όταν στις αρ­χές αυτού του έτους τους άκου­σα να λένε ότι θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε 34 χρόνια από σήμερα και αυτή την εβδομάδα να μας λένε ότι οι παγετώνες θα μπορούσαν να εξαφανι­στούν τελείως μέσα σε διάστη­μα πέντε-επτά χρόνων.

Το αν θα μπορέσουμε να δούμε καθαρά και παραστατικά αυτό που συμβαίνει εξαρ­τάται από εμάς. Είκοσι από τις 21 θερμότερες χρονιές που κα­τεγράφησαν ποτέ ήταν τα τε­λευταία 25 χρόνια -η θερμό­τερη εξ αυτών το 2005, με τη χρονιά που διανύουμε να είναι η δεύτερη θερμότερη. Αυτό δεν οφείλεται σε φυσική διακύ­μανση του κλίματος. Εκτείνεται πέρα από τα όρια αυτής και οι επιστήμονες μας το επισημαίνουν διαρκώς. Αλλά επειδή η νέα μας σχέση με τη Γη δεν έχει προηγούμενο, δεν μπορούμε να δράσουμε γρήγορα. Και επειδή το διοξείδιο του άνθρακα είναι αόρατο, είναι εύκολο για εμάς να βάζουμε στην άκρη την κλι­ματική κρίση ώσπου να δούμε να ξετυλίγονται μπροστά μας οι συνέπειες.

Παρά τον αυξανόμενο αριθ­μό των αξιέπαινων εξαιρέσε­ων, πολλοί από τους παγκό­σμιους ηγέτες μπορούν να πε­ριγραφούν με τα λόγια που χρη­σιμοποίησε το 1938 ο Γουίνστον Τσόρτσιλ για εκείνους που παρέβλεπαν την απειλή που συ­νιστούσε ο Αδόλφος Χίτλερ. Εί­πε και παραθέτω: «Προχωρούν βασισμένοι σε ένα παράδοξο, έχοντας αποφασίσει να είναι αναποφάσιστοι, αδιάλλακτοι στις υποχωρήσεις, σταθεροί στη ρευστότητα, όλοι δυνατοί στο να είναι αδύναμοι».

Δεν έχω έρθει ως αξιωμα­τούχος των Ηνωμένων Πολι­τειών και δεν περιορίζομαι από τις διπλωματικές λεπτολογίες. Έτσι θα πω την «ενοχλητική αλήθεια». Η ίδια μου η χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνη για την παρακώλυοη της προόδου εδώ στο Μπαλί. Όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Αλλά η χώρα μου δεν είναι η μόνη που πρέπει να λάβει μέτρα, ώστε να εξασφα­λίσουμε ότι θα αποχωρήσουμε από το Μπαλί με πρόοδο και ελπίδα. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρίσκονται σε διαφορετική θέση από σήμερα, θα πρέπει να το προσμένετε αυτό. Τις τελευταίες ημέρες έλαβα πάνω από 350.000 ηλεκτρονικά μηνύματα από Αμερικανούς που μου ζητούσαν να σας πω: «Εμείς στις Ηνωμένες Πολιτεί­ες της Αμερική θα αλλάξουμε». Κατά τη διάρκεια αυτών των δυο ετών στις ΗΠΑ θα διεξα­χθούν προεδρικές εκλογές. Σε έναν περίπου χρόνο από σήμερα η χώρα θα έχει μια νέα κυβέρνηση.

Πρώτα απ’ όλα χρειαζόμα­στε ένα φιλόδοξο σχέδιο χρη­ματοδότησης νια την προσαρ­μογή στην κλιματική αλλαγή. Πρέπει να βοηθήσουμε τις πιο ευπρόσβλητες χώρες να αντι­μετωπίσουν την κλιματική κρί­ση. Αυτό σημαίνει τη δημιουργία πραγματικά καινοτομικών μέσων για τη μεταφορά τεχνο­λογίας: να διευκολυνθεί η κίνηση της τεχνολογίας και των κεφαλαίων σε όλον τον κόσμο. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο πρό­ληψης των αποψιλώσεων. Οι αποψιλώσεις ευθύνονται για το 20% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα -το αντίστοιχο των συνολικών εκπομπών αε­ρίων των ΗΠΑ ή της Κίνας. Εί­ναι δύσκολο να προχωρήσου­με σε μια τέτοια συμφωνία εδώ.

Πιστέψτε με, αν μπορούσα με κάποιον μαγικό τρόπο να αλλάξω τη στάση των Ηνωμέ­νων Πολιτειών, να αλλάξω και τη στάση ορισμένων άλλων χω­ρών και να διευκολύνω την εκ­πλήρωση των στόχων μας, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέ­ψη. Αλλά αν βλέπαμε ρεαλι­στικά την κατάσταση που μας απειλεί, τότε η σύνεση θα μας έκανε να προχωρήσουμε, πα­ρά τα εμπόδια. Αντί να κουνά­με τα κεφάλια μας μπροστά στις δυσκολίες, λέγοντας «Αλίμονο, έτσι είμαστε. Αυτό είναι αδύ­νατον, πώς μπορούμε να το κά­νουμε;», πρέπει να αισθανθού­με αυτή τη χαρά για ένα έργο που αξίζει να ολοκληρωθεί για το μέλλον της ανθρωπότητας. Πρέπει να αισθανθούμε τη χα­ρά του να είμαστε ζωντανοί άν­θρωποι σε μια περίοδο της ιστορίας που μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» στις 16 Δεκεμβρίου 2007, σ. Α39.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print