ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΗΠΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ (Ιούνιος 2007)

Το καλοκαίρι του 1936 ο Γιώργος Σεφέρης έγραφε έναν στίχο που έμελλε να σημαδέψει τη γενιά του: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Μ’ αυτή την κληρονομιά πο­ρευτήκαμε οι νεότεροι. Συχνά ό,τι πλήγωνε τον ποιητή πλήγωνε κι εμάς. Υποθέτουμε: η υπερβολή, η ασέβεια, η ασυνέχεια, η έλλει­ψη παιδείας, η κουτοπονηριά, η αποθέωση του άρπα-κόλα, το ράβε-ξήλωνε και κυρίως ο πολιτικαντισμός, τα συμ­φέροντα και το ρουσφέτι, οι κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας του ελληνικού κράτους.

Μεγαλώσαμε με το μύθο του «ομφαλού της γης». Στον τόπο όμως δεν χαρίστηκαν οι θεοί σε φυσικούς πόρους, τον προίκισαν με σπάνιες ομορφιές και μια διαμόρφωση πε­ριβάλλοντος που συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός σημαντικού πολιτισμού. Όσοι προηγήθηκαν πορεύτηκαν, με ήπιες δράσεις, μια φιλοσοφία και μια πρακτική που είχε γνώμονα τον άνθρωπο. Όχι τον άνθρω­πο μονάδα, αλλά τον άνθρωπο κοινωνικό ον, τον πολιτισμένο. Αυτόν που γνωρίζει πως εί­ναι περαστικός από τον χώρο και οφείλει να τον παραδώσει καθαρό, φιλόξενο, λειτουρ­γικό, όμορφο. Δηλαδή με περιβάλλον αρμο­νικό, φύση που συνομιλεί με τον άνθρωπο, δί­νει ζωή, παίρνει αγάπη και προστασία.

Σήμερα ο τουρισμός έχει αναχθεί σε κυρί­αρχη, αν όχι τη μόνη, βαριά βιομηχανία, με κύκλο εργασιών τεράστιο κι εκατομμύρια εμπλεκομένων. Επενδυτές, επαγγελματίες, εργαζόμενοι, νοικοκυριά, εξαρτώνται είτε άμεσα είτε έμμεσα από την καλή πορεία της στατι­στικής των αφίξεων και του κατά κεφαλήν εισρέοντος ευρώ.

Ο τουρίστας στην Ελλάδα ζητά αυτό που τον έκανε πάντα να στρέφει το ενδιαφέρον του προς τα δω. Τη μεγάλης διάρκειας ηλι­οφάνεια, τα δροσερά βραδάκια, το λαμπερό τοπίο, τη ζεστή και συνάμα δροσερή και κα­θαρή θάλασσα, τις όμορφες ακτές, την ξανθιά σπυρωτή άμμο, τα ψαροκάικα, την αρμο­νία του φυσικού περιβάλλοντος, το γαλανό ουρανό, τη γλυκύτητα των ανθρώπων, το κα­θαρό τους βλέμμα, το αίσθημα φιλοξενίας, την ιστορία και τα μνημεία, τον πολιτισμό που διαχέεται σε όλη την ελληνική γη, που βοήθη­σε κάποτε να φωτιστεί η οικουμένη, που πότι­σε και ποτίζει τις καρδιές των ταξιδευτών.

Αυτά κάνουν τον τόπο ξεχωριστό και αντα­γωνιστικό στην τουριστική αγορά. Κι αυτά είναι κυρίως που κινδυνεύουν από την αδηφαγία των επενδυτών. Είτε ντόπιοι είτε εισα­γόμενοι, ένα στόχο έχουν, το κέρδος. Όσο μεγαλύτερο, πιο σίγουρο και πιο γρήγορο γί­νεται. Οι επενδύσεις στον τουριστικό τομέα τρέφονται παρασιτικά. Αντλούν από το φυσικό πε­ριβάλλον, από το κάλλος, τον πολιτισμό, την παρθενία ενός ονειρεμένου τόπου. Δημόσι­ες ή ιδιωτικές, κοινής ωφελείας ή όχι, δρουν ως ξενιστές και το ζητούμενο είναι να περιοριστεί η ζημιά που επιφέρουν.

Αυτό δεν είναι δυνατόν, όταν παράλληλα συμβαίνει το ασυμβίβαστο να συμπίπτει δι­οικητικά και ουσιαστικά το Υπουργείο Περι­βάλλοντος με το Δημοσίων Έργων. Περιβάλ­λον και δημόσια ή ιδιωτικά έργα είναι έννοιες αντικρουόμενες. Αργά ή γρήγορα θα βρεθούν διαπεπλεγμένες σε παρά φύσει προγραμματισμούς. Κυρίως όμως το περιβάλλον δεν εί­ναι θέμα που μια πολιτισμένη κοινωνία μπο­ρεί να το αφήσει στην αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών. Η ψηφοθηρική αντιμετώπι­ση π.χ. των αυθαιρέτων, των ανοικοδομούμενων πυρπολημένων δασών και του αιγια­λού το αποδεικνύει; Όπως αποδεικνύεται καθημερινά η φράση του αρχιμάστορα Άρη Κωνσταντινίδη: «Γιατί σ’ όποιον τόπο πάει ο «τουρισμός», τις πιο πολλές φορές είναι για να χαθεί ο τόπος».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ένθετο «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ» της Εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», σ. 5.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print