ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΜΑΣ (Ιανουάριος 2007)

Ο κόσμος καταστρέφεται, η γη διψάει και εσείς δι­ψάτε για εξουσία, έλεγε πριν από είκοσι χρό­νια, πως θα έπρεπε να είχαν βγάλει ως σύνθη­μα οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί, ο φίλος Νίκος Ηλιόπουλος. Προφητικός ο λόγος του δεν επιβε­βαιώνει απλώς την πραγματικότητα, αλλά δείχνει από πού προέρχεται το κακό. Η δίψα για την εξουσία, που λίγο απέχει από την παραφροσύνη του κέρδους, δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή, πολύ περισσότερο την περιβαλλοντική ισορροπία του πλανήτη.

Αν τολμήσει να μιλήσει κανείς, να μιλήσει απλά, χω­ρίς να είναι ειδικός επιστήμονας, μετεωρολόγος ή πε­ριβαλλοντολόγος, για το πώς θα είναι ο πλανήτης έ­πειτα από είκοσι χρόνια, δηλαδή ο κόσμος και οι άν­θρωποι που τον κοσμούν, δυστυχώς δεν θα τον θεω­ρήσουν παράλογο ή φαντασιόπληκτο, γιατί πλέον οι αλλαγές που συντελούνταν, σταδιακά και ανεπαισθή­τως, εξαιτίας της υπερεκμετάλλευσης του ανθρώπου και του πλανήτη από το καπιταλιστικό σύστημα είναι εμ­φανείς και επηρεάζουν πλέον τη ζωή μας.

Η άνοδος της θερμοκρασίας δεν είναι το μόνο φαι­νόμενο, είναι και η διαστροφή των υποτιθέμενων φυ­σιολογικών καιρικών συνθηκών, η οποία ξεπερνάει τον παραλογισμό του ανθρώπινου είδους που την προκα­λεί και τη δημιουργεί… Η εξωτερική ερημοποίηση έχει να κάνει με την ε­σωτερική ερήμωση του ανθρώπου, που γεμίζει από τα πολλαπλά κενά που δημιουργεί ο τρόπος ζωής του, που υπερβαίνει τις πραγματικές ανάγκες του και οδηγείται στην απογοήτευση και τη δυστυχία.

Η κυρίαρχη πολιτιστική αντίληψη που επικρατεί και επιζητεί μαζί με τη δίψα της εξουσίας να τα κατα­ναλώσει και να τα κατασπαράξει όλα, μας σπρώχνει ό­λο και πιο γρήγορα να δεχτούμε την καταλήστευση ό­λων των εφοδίων του πλανήτη και όλων των ηθικών και πνευματικών αξιών του ανθρώπου που υφίσταται τις συνέπειες των αλόγιστων πράξεών του. Μέσα σ’ αυ­τές είναι και οι εκλογικές επιλογές πολιτικών, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε για τους κινδύνους που επέρχο­νται προκειμένου να απολαμβάνουν τα βραχυπρόθε­σμα και προσωρινά κέρδη τους. Εξάλλου, η εξουσία τους εν πολλοίς είναι δοτή από την πραγματική, η οποία είναι το απρόσωπο κεφάλαιο που το εκπροσωπούν και το διαχειρίζονται οι τεχνοκράτες-μάνατζερ.

Ο κώδωνας του κινδύνου έχει χτυπήσει προ πολλού. Τα καθημερινά τρέχοντα–διατρέχοντα της ζωής και της πολιτικής φαίνονται φαιδρά και ακούγονται ως αστειότητες μπροστά στα μεγάλα και σοβαρά που αποσιωπώνται σκοπίμως προπαντός από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Ο κίνδυνος να γίνουμε στεγνοί, ξερακιανοί και αποστεωμένοι χωρίς ψυχή στο σώμα μας και χωρίς ου­σία ελλοχεύει, αν δεν ξεπεράσουμε το φόβο και την αγωνία που μας εμφυτεύουν για να στρώνουμε από μόνοι μας το στρώμα της αδιαφορίας για ό,τι συμβαί­νει στον κόσμο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» στις 27 Ιανουαρίου 2007, σ. 8.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print