ΟΙ ΙΣΧΥΟΥΣΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (Ιανουάριος 2007)

Tο Σύνταγμα του 1975 στοχεύοντας στην κατοχύρωση των δασών και των δασικών εκτάσεων και την προ­στασία τους ως κοινωνικού αγαθού, θέσπισε τα άρθρα 24, παράγραφος 1 και  117, παράγραφος 3 και 4. Αποβλέποντας σε μία απόλυτη προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων ο συνταγματικός νομοθέτης προέβλεψε στην παράγραφο 3 του άρθρου 117 την αποκατάσταση του αρχικού δασικού χαρακτήρα των εκτάσεων, χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό στο παρελθόν και χωρίς να αναγνωρίζει καμία κα­τάσταση που δημιουργήθηκε επί τέτοιων δασών και δασικών εκτά­σεων πριν από την ισχύ του Συντάγματος.

24 χρόνια ισχύος και λειτουρ­γίας αυτών των διατάξεων κατέ­δειξαν την αναγκαιότητα απολύτου κατά το δυνατόν προστασίας αυτού του αγαθού, συγχρόνως όμως συ­γκεκριμένες διατυπώσεις οδήγησαν μέσα από τη νομολογία σε αδιέξοδα, που σε τελική ανάλυση α­ντιστρατεύονται την αρχή της προ­στασίας που ο ίδιος ο νομοθέτης θέσπισε. Με το άρθρο 3 του νόμου 998/79, στο οποίο ορίζεται το πε­δίο εφαρμογής των συνταγματι­κών διατάξεων καθορίζεται επα­κριβώς η έννοια της δασικής έκτασης. Ο συνδυασμός όμως του άρθρου 3 και του άρθρου 80 του νόμου 998/79 υπάγει στις περιοριστικές ως προς τη χρήση διατάξεις της δασικής νομοθεσίας και όλα τα δασικά εδάφη, όπως αυτά των παραγράφων 6β, 6γ του άρ­θρου 3, που αν ήταν στην πρόθε­ση του συνταγματικού νομοθέτη θα έκανε ιδιαίτερη μνεία και περί αυ­τών.

Έτσι σήμερα ουσιαστικά εμπί­πτουν στο προστατευτικό καθεστώς και δασικά εδάφη χωρίς δέ­ντρα ή θάμνους, χωρίς στοιχεία δασικής βλάστησης. Βεβαίως και σε αυτά επεκτείνεται δυστυχώς το τεκ­μήριο κυριότητος του Δημοσίου. Δηλαδή, προστατεύεται όμοια το σύνολο της δασικής γης είτε πρό­κειται περί υψηλών παραγωγικών αισθητικών, προστατευτικών δασών είτε πρόκειται περί αγόνων βρα­χωδών ή ακόμη και πεδινών και καλλιεργήσιμων επιφανειών γης. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε τραγε­λαφικές καταστάσεις που αντι­στρατεύονται ευθέως το στόχο του συνταγματικού νομοθέτη και ε­μπλέκουν σε συνεχείς αντιδικίες πολιτεία και πολίτες.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι εμφανής η αναγκαιότητα της προστασίας. Εξίσου όμως αναγκαίο είναι να ε­πιλυθούν και όλα τα προβλήματα, ιδιοκτησιακά και δασικά, που έχουν συσσωρευτεί εξαιτίας αορίστων διατυπώσεων στις διατάξεις του ι­σχύοντος Συντάγματος που εξέτρεψαν αυτές από τον ουσιαστικό σκοπό για τον οποίο θεσπίσθηκαν ή τουλάχιστον οδήγησαν σε λαν­θασμένες ερμηνείες και τελικά αλλοίωσαν και τις προθέσεις του νομοθέτη. Έτσι τα εδάφια 3 και 4 της παραγράφου 1 του άρθρου 24 πρέπει να τροποποιηθούν. Ομοί­ως το άρθρο 3, παράγραφος 117, είναι σκόπιμο να αντικατασταθεί, τουλάχιστον όπως το προβλέπει η παράγραφος 1 του άρθρου 38 του νόμου 998/79 και να τεθεί χρο­νικό όριο η 11η Ιουνίου 1975, ημερομηνία ισχύος του Συντάγματος.

Η λύση που προτείνεται διευρύνει την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων, αφού οποια­δήποτε μεταβολή τους, μετά την 11η Ιουνίου 1975 λόγω πυρκαγιάς ή αποψίλωσης ή από οποιονδήπο­τε άλλον λόγο, δεν θα λαμβάνεται υπόψη. Σε μία ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία πρέπει να επιλύονται οξυμένα κοινωνικά προβλήματα και ένα τέτοιο κοινωνικό πρόβλημα είναι η επίλυση δασικών και ι­διοκτησιακών προβλημάτων.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «Ο ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» στις 14 Ιανουαρίου 2007, σ. 32.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print