ΣτΕ 4966/2014 [Ε.Π.Χ.Σ.Α.A. για τις Υδατοκαλλιέργειες]

Περίληψη

 -Με την παρούσα απόφαση, τη συνδημοσιευόμενη 4966/2014 και τις αποφάσεις 4982-4985/2014 της Επταμελούς σύνθεσης του Δικαστηρίου, απορρίφθηκαν οι αιτιάσεις που είχαν προβληθεί με αντίστοιχες αιτήσεις ακυρώσεως σχετικά με τυπικές και ουσιαστικές πλημμέλειες του Ειδικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τις Υδατοκαλλιέργειες. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο, ελέγχοντας την τυπική νομιμότητα του Ειδικού Πλαισίου, έκρινε ότι η διαδικασία έκδοσής του εξελίχθηκε νομίμως τόσο κατά το προπαρασκευαστικό και γνωμοδοτικό στάδιο (υποστηρικτικές μελέτες, ΣΜΠΕ, γνωμοδότηση Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης), όσο και κατά το στάδιο της έγκρισης.

-Επίσης, το Δικαστήριο αποφάνθηκε, από άποψη ουσιαστικής νομιμότητας, ότι η ΣΜΠΕ του εν λόγω Ειδικού Πλαισίου είναι πλήρης και ανταποκρίνεται στις νόμιμες προδιαγραφές. Η επάρκεια και εν γένει πληρότητα της ΣΜΠΕ κρίθηκε ενόψει και του επιπέδου σχεδιασμού που το Ειδικό Πλαίσιο υλοποιεί, καθώς και του κατευθυντήριου χαρακτήρα των προβλέψεών του, οι οποίες πρέπει να τηρηθούν τόσο στα κατώτερα επίπεδα σχεδιασμού όσο και κατά τη διαδικασία μεμονωμένων χωροθετήσεων.

-Ως προς τις ρυθμίσεις καθαυτές του Ειδικού Πλαισίου, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι ΠΑΥ δεν συνιστούν χωροθετήσεις, αλλά αποτελούν ευρύτερες περιοχές αναζήτησης θέσεων για υποδοχείς (ΠΟΑΥ ή ΠΑΣΜ) και μεμονωμένες μονάδες, οι οποίες κρίνονται κατάλληλες με βάση ειδικότερες  παραμέτρους (χωροταξικές, περιβαλλοντικές και αναπτυξιακές). Τα κριθέντα ζητήματα είναι  ειδικότερα τα εξής:

i) O καθορισμός των ΠΑΥ δεν στηρίχθηκε ούτε αποκλειστικά ούτε κυρίως στην υφιστάμενη πραγματική κατάσταση, η οποία ωστόσο δεν μπορούσε να αγνοηθεί με δεδομένη την επί 25ετία ανάπτυξη του τομέα και τις ήδη εγκατεστημένες και λειτουργούσες Επιχειρήσεις υδατοκαλλιέργειας στο σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Επικράτειας.
ii) O σχεδιασμός που εισάγεται (ΠΑΥ, ΠΟΑΥ, ΠΑΣΜ) βασίζεται εν προκειμένω στην εκ νέου αξιολόγηση των περιοχών βάση επιστημονικών κριτηρίων προς το σκοπό της εξυπηρέτησης των αρχών της ορθολογικής χωροταξίας και όχι για τη νομιμοποίηση υφιστάμενων καταστάσεων, οι οποίες άλλωστε δεν ήταν αυθαίρετες, αλλά, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, ατομικές χωροθετήσεις με νόμιμα κριτήρια, οι οποίες πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να πληρούν πλέον τους κανόνες σχεδιασμού και τα κριτήρια χωροθέτησης του  Ειδικού Πλαισίου.
ίii) Δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης των αρχών της βιώσιμης ανάπτυξης, της πρόληψης και της προφύλαξης ούτε διακυβεύεται ο θαλάσσιος πλούτος της χώρας και η βιοποικιλότητά του, αφού οι χωρικές ανάγκες της υδατοκαλλιεργητικής δραστηριότητας είναι πολύ περιορισμένες σε σχέση με το μήκος των ακτών της χώρας και συγκριτικά με τις ανάγκες ανάπτυξης άλλων δραστηριοτήτων, κυρίως της οικιστικής και του τουρισμού.
iv) Δεν τίθεται ζήτημα πλημμελούς προστασίας των λιβαδιών ποσειδωνίας ούτε των περιοχών του δικτύου NATURA, στις οποίες ειδικότερα η ίδρυση νέων μονάδων μπορεί να επιτρέπεται μόνο με βάση τα συγκεκριμένα καθεστώτα προστασίας.
v) Η εκτίμηση της φέρουσας ικανότητας των προστατευόμενων περιοχών πρέπει να διενεργείται όχι σε επίπεδο Ειδικού Πλαισίου, αλλά να συνδέεται με συγκεκριμένο τόπο και να διενεργείται είτε στο στάδιο του καθορισμού ΠΟΑΥ είτε στο στάδιο της περιβαλλοντικής αδειοδότησης.
vi) Η έγκριση του Ειδικού Πλαισίου πριν από την εκπόνηση ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού για το θαλάσσιο χώρο δεν θέτει ζήτημα νομιμότητας, δεδομένου ότι ανταποκρίνεται σε ανάγκη διαπιστωμένη προ πολλού χρόνου και από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας.
vii) Ο χωροταξικός σχεδιασμός για τον κλάδο της υδατοκαλλιέργειας δεν απαιτείται κατά το Σύνταγμα και το Νόμο να αποτελεί τμήμα ενός συνολικού πλαισίου για τον παράκτιο και νησιωτικό χώρο.

* Όμοιες αποφάσεις ΣτΕ οι: 4982/2014, 4983/2014, 4984/2014 και 4985/2014

Πρόεδρος: Αγγ. Θεοφιλοπούλου
Εισηγητής: Αικ. Σακελλαροπούλου
Δικηγόροι: Δ. Μέλισσας, Ιω. Παϊταζόγλου, Αν. Κούνδουρος, Στ. Σουροβίκης, Κ. Βαρδακαστάνης, Μ. Ασημακοπούλου, Μ. Φλώρου

Βασικές σκέψεις

2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται η ακύρωση της υπ’ αριθμ. 31722/4-11-2011 αποφάσεως της Επιτροπής Συντονισμού της Κυβερ­νητι­κής Πολιτικής στον Τομέα του Χωροταξικού Σχεδιασμού και της Αειφόρου Ανάπτυξης, (Β΄ 2505/4.11.2011) με την οποία εγκρίθηκε το ει­δικό πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τις υδατοκαλλιέργειες και η σχετικώς εκπο­νηθείσα στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
3. Επειδή, στη δίκη παρεμβαίνει με προφανές έννομο συμφέρον, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Θαλασσοκαλλιεργειών, δεδομένου ότι το προσβαλ­λόμενο πλαίσιο ρυθμίζει τη δραστηριότητα των μελών του.
4. Επειδή οι υπ’ αριθ. 3, 11, 14, 18, 20 – 29, 31 – 38, 40 – 41, 45 – 58, 60 – 62, 64 – 70, 72 – 74, 76, 81, 90 – 93, 96, 97, 100 – 101, 104 – 111 από τους αιτούντες παραιτήθηκαν από το δικόγραφο της κρινόμενης αίτη­σης και συνεπώς ως προς αυτή η δίκη πρέπει να κηρυχθεί καταργημένη.
5. Επειδή, η κρινόμενη αίτηση ασκείται με έννομο συμφέρον α) από ΟΤΑ α΄ βαθμού, στην περιφέρεια των οποίων έχει αναπτυχθεί υδα­το­καλλιεργητική δραστηριότητα, β) από την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλά­δας, που μετείχε με εκπροσώπους της κατά τη διαδικασία εκπόνησης του προσβαλλόμενου πλαισίου, γ) από φορείς με καταστατικό σκοπό την προ­στασία του περιβάλλοντος εν γένει ή ειδικά σε περιοχές που αφορούν οι ρυθμίσεις του επίδικου πλαισίου, δ) από επαγγελματικούς φορείς δραστη­ριοτήτων ανταγωνιστικών προς την υδατοκαλλιέργεια, ιδίως τουριστικών επαγγελμάτων και ε) από βουλευτές και κατοίκους περιοχών που επη­ρεά­ζονται από ρυθμίσεις του επίδικου πλαισίου, οι οποίοι ομοδικούν πα­ρα­δε­κτώς προβάλλοντες κοινούς λόγους ακυρώσεως.
6. Επειδή, κατά τα ήδη κριθέντα, (ΣτΕ 1421, 1422/2013, 4784, 4785, 4013/2013, 7/λούς), οι κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του ν. 2742/ 1999 πράξεις έγκρισης ειδικών χωροταξικών σχεδίων υπόκεινται καταρχήν σε προσβολή με αίτηση ακυρώσεως, δεδομένου ότι επάγονται ευθέως έν­νομες συνέπειες και ειδικότερα, διότι αναπτύσσουν νομική δεσμευτικό­τητα τόσο οι γενικές κατευθύνσεις που περιέχονται στα ειδικά χωροταξικά σχέ­δια, αν και καταλείπουν ευρύτατη ευχέρεια κατά την εφαρμογή τους από τα αρμόδια όργανα της Διοίκησης, όσο και οι ειδικότερες ρυθμίσεις των ει­δικών χωροταξικών σχεδίων, κατά τρόπον ώστε να μην ανατρέπο­νται οι βασικές επιλογές και η συνολική ισορροπία των σχεδίων αυτών. Η κατά τα ως άνω νομική δεσμευτικότητα αναπτύσσεται κατά την έγκριση ρυθμιστι­κών και γενικών πολεοδομικών σχεδίων και κάθε είδους σχεδίων χρήσεων γης, αλλά και κατά την έκδοση εγκρίσεων και αδειών για την εγκατάσταση και λειτουργία έργων ανάπτυξης των σχετικών παραγωγικών δραστηριο­τήτων. Ως εκ τούτου, παραδεκτώς ασκείται η κρινόμενη αίτηση από την άποψη της εκτελεστότητας της προσβαλλόμενης πράξης, πρέπει δε ν’ απορ­ριφθούν ως αβάσιμα τα όσα υποστηρίζονται περί του αντιθέτου με την παρέμβαση.
7. Επειδή, με τις διατάξεις του Συντάγματος, ιδίως με το άρθρο 24 παρ. 1 και 6, το φυσικό και το πολιτιστικό περιβάλλον έχει αναχθεί σε αυ­τοτελώς προστατευόμενο αγαθό. Τα αρμόδια όργανα του Κράτους οφεί­λουν να προβαίνουν σε θετικές ενέργειες για την αποτελεσματική διαφύ­λαξη του αγαθού αυτού και, ειδικότερα, να λαμβάνουν τα απαιτού­μενα νο­μοθετικά και διοικητικά, προληπτικά και κατασταλτικά, μέτρα, παρεμβαίνο­ντας στον αναγκαίο βαθμό στην οικονομική ή άλλη ατομική ή συλλογική δραστηριότητα. Κατά τη λήψη των ανωτέρω μέτρων, τα όργανα της νομο­θετικής και εκτελεστικής λειτουργίας οφείλουν να σταθμίζουν και άλλους παράγοντες, αναγόμενους στο γενικότερο εθνικό και δημόσιο συμ­φέ­ρον, η επιδίωξη όμως των σκοπών αυτών και η στάθμιση των προστα­τευόμενων αντίστοιχων εννόμων αγαθών πρέπει να συμπορεύεται προς την υποχρέ­ωση της Πολιτείας να μεριμνά για την προστασία του περι­βάλλοντος κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται βιώσιμη ανάπτυξη. Περαιτέρω, από τις διατάξεις των άρθρων 24 παρ. 1 και 2, 79 παρ. 8 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος συνάγεται ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός, ο οποίος αποτελεί τη χωρική έκφραση των προγραμμάτων οικονομικής και κοινωνικής ανά­πτυξης, ανήκει στην αρμοδιότητα του κράτους, το οποίο υποχρεούται, σύμφωνα με τις αρχές και τα πορίσματα της επιστήμης της χωροταξίας, να λαμβάνει τα αναγκαία για τον ορθολογικό χωροταξικό σχεδιασμό μέτρα, προκειμένου να διασφαλίζεται η προστασία του περι­βάλ­λοντος, οι κατά το δυνατόν βέλτιστοι όροι διαβιώσεως του πληθυσμού και η οικονομική ανά­πτυξη σύμφωνα με την αρχή της αειφορίας. Εντός του πλαισίου αυτού, ουσιώδης συντελεστής για τη βιώσιμη ανάπτυξη και, κατά μείζονα λόγο, για την προστασία των ευαίσθητων οικοσυστημάτων, των οποίων η οικι­στι­κή και εν γένει οικονομική ανάπτυξη πρέπει να συνδέεται με τη διατή­ρηση του χαρακτήρα τους και του ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλ­λοντος και να μην παραβιάζει τη φέρουσα ικανότητά τους, είναι τα χωρο­ταξικά σχέδια, με τα οποία τίθενται, με βάση την ανάλυση των δεδομένων και την πρόγνωση των μελλοντικών εξελίξεων, οι μακροπρόθε­σμοι στόχοι της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και ρυθμίζεται, μεταξύ άλλων, το πλαίσιο για τη διαμόρφωση των οικιστικών περιοχών, των περιοχών ασκή­σεως παραγωγικών δραστηριοτήτων και των ελεύθε­ρων χώρων στις εκτός σχεδίου περιοχές (ΣτΕ Ολομ. 1421, 1422/2013, 4784, 4785/2013, 7/λούς, 3920/2010, 3396 – 7/2010, 3037/2008, 705/ 2006, 1569/2005 κ.ά.).
8. Επειδή, σε εφαρμογή της συνταγματικής επιταγής για χωροτα­ξικό σχεδιασμό εκδόθηκε αρχικώς ο Ν. 360/1976 (Α΄ 151) και στην συνέ­χεια ο ν. 2742/1999 (Α΄ 207), με το άρθρο 18 (παρ. 1) του οποίου καταρ­γήθηκε ο ανωτέρω προηγούμενος νόμος. Σύμφωνα με το νέο αυτό ν. 2742/1999, ο χωροταξικός σχεδιασμός αποσκοπεί να συμβάλει «α. Στην προ­στασία και αποκατάσταση του περιβάλλοντος, στη διατήρηση των οι­κολογικών και πολιτισμικών αποθεμάτων και στην προβολή και ανάδειξη των συγκριτικών γεωγραφικών, φυσικών, παραγωγικών και πολιτιστικών πλεονεκτημάτων της χώρας. β. Στην ενίσχυση της διαρκούς και ισόρροπης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας και της ανταγωνιστικής παρουσίας της στον ευρύτερο ευρωπαϊκό, μεσογειακό και βαλκανικό της περίγυρο. γ. Στη στήριξη της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής στο σύ­νολο του εθνικού χώρου …» (άρθρο 2 παρ. 1). Για την εκπλήρωση των στόχων αυτών, κατά την κατάρτιση των χωροταξικών πλαισίων και λοιπών σχεδίων πρέπει να λαμβάνονται ιδίως υπόψη οι ακόλουθες αρχές: «α. Η εξασφάλιση ισάξιων όρων διαβίωσης και ευκαιριών παραγωγικής απασχό­λησης των πολιτών σε όλες τις περιφέρειες της χώρας … β. Η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών και η βελτίωση των υποδομών … γ. Η δια­τήρηση, ενίσχυση και ανάδειξη της οικιστικής και παραγωγικής πολυ­μορφίας, καθώς και της φυσικής ποικιλότητας στις αστικές και περιαστικές περιοχές, αλλά και στην ύπαιθρο και ιδιαίτερα στις παράκτιες, νησιωτικές και ορεινές περιοχές, καθώς και στις περιοχές που παρουσιάζουν αυ­ξη­μένη βιομηχανική και τουριστική ανάπτυξη. δ. Η εξασφάλιση ισόρροπης σχέσης μεταξύ του αστικού, περιαστικού και αγροτικού χώρου … ε. Η κοι­νωνική, οικονομική, περιβαλλοντική και πολιτισμική αναζωογόνηση των μητρο­πολιτικών κέντρων, των πόλεων και των ευρύτερων περιαστικών περιοχών τους … στ. Η ολοκληρωμένη ανάπτυξη, ανάδειξη και προστασία των νησιών, των ορεινών και των παραμεθόριων περιοχών της χώρας και ιδιαίτερα η ενίσχυση του δημογραφικού και πληθυσμιακού τους ισοζυγίου, η διατήρηση και ενθάρρυνση των παραδοσιακών παραγωγικών κλάδων τους και της παραγωγικής πολυμορφίας τους … καθώς και η προστασία των φυσικών και πολιτιστικών τους πόρων. ζ. Η συστηματική προστασία, αποκατάσταση, διατήρηση και ανάδειξη των περιοχών, οικισμών, τοπίων που διαθέτουν στοιχεία φυσικής, πολιτιστικής και αρχιτεκτονικής κληρονο­μιάς. η. Η συντήρηση, αποκατάσταση και ολοκληρωμένη διαχεί­ριση των δασών των αναδασωτέων περιοχών και των αγροτικών εκτά­σεων. θ. Η ορ­θολογική αξιοποίηση και η ολοκληρωμένη διαχείριση των υδά­τινων πό­ρων. ι. Ο συντονισμός των δημόσιων προγραμμάτων και έρ­γων που έχουν χωροταξικές επιπτώσεις …» (άρθρο 2 παρ. 2). Μέσα χω­ροταξικού σχε­δια­σμού είναι το γενικό, τα ειδικά και τα περιφερειακά πλαίσια χωροταξι­κού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης (βλ. άρθρα 6, 7, 8). Το Γενικό Πλαί­σιο Χωροταξικού Σχεδιασμού αποτελεί σύνολο κειμένων ή και δια­γραμμά­των, στο οποίο καταγράφονται και αξιολογούνται οι παράγοντες που επη­ρεάζουν την μακροπρόθεσμη χωρική ανάπτυξη και διάρθρωση του εθνι­κού χώρου, αποτιμώνται οι χωρικές επιπτώσεις των διεθνών, ευρω­παϊκών και εθνικών πολιτικών, προσδιορίζονται, με προοπτική 15 ετών, οι βασικές προτεραιότητες και οι στρατηγικές κατευθύνσεις για την χωρική ανάπτυξη και την αειφόρο οργάνωση του εθνικού χώρου (άρθρο 6 παρ. 1). Το Πλαί­σιο αυτό εγκρίνεται από την Ολομέλεια της Βουλής (άρ­θρο 6 παρ. 3), οι δε κατευθύνσεις του εξειδικεύονται ή συμπληρώνονται με τα Ειδικά Πλαίσια Χωροταξικού Σχεδιασμού και τα Περιφερειακά Πλαίσια Χωροταξικού Σχε­διασμού. Συγκεκριμένα με τις διατάξεις του άρθρου 7 προβλέφθηκαν τα ει­δικά πλαίσια χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης ως στρα­τηγικού χαρακτήρα μέσα χωροταξικού σχεδιασμού, που εξειδικεύουν και συμπληρώνουν τις κατευθύνσεις του γενικού πλαι­σίου, είτε σε τομεακό επίπεδο, είτε σε ειδικές περιοχές του εθνικού χώρου. Αντικείμενο των ειδι­κών πλαισίων αποτελεί, ειδικότερα, η χωρική διάρ­θρωση ορισμένων κλά­δων παραγωγικών δραστηριοτήτων εθνικής σημα­σίας, δικτύων και υπη­ρεσιών τεχνικής, κοινωνικής και διοικητικής υπο­δομής εθνικού ενδιαφέρο­ντος με εξαίρεση τηλεπικοινωνιακά δίκτυα και υπηρεσίες, των παράκτιων και νησιωτικών περιοχών, των ορεινών και προ­βληματικών ζωνών, των περιοχών που υπάγονται σε διεθνείς ή ευρωπαϊκές συμβάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και άλλων ενοτήτων του εθνικού χώρου, που παρουσιάζουν κρίσιμα περι­βαλλοντικά, αναπτυξιακά και κοι­νωνικά προβλήματα (παρ. 1). Κατά τις ειδικότερες προβλέψεις του ίδιου άρθρου, τα ειδικά πλαίσια συνοδεύονται από προγράμματα δράσης, στα οποία εξειδικεύονται οι απαιτούμενες για την εφαρμογή τους ενέργειες, δράσεις, ρυθμίσεις και προγράμματα, το κό­στος, οι πηγές και οι φορείς χρηματοδότησής τους, καθώς και το χρο­νοδιάγραμμα εκτέλεσης των ανα­γκαίων για την υλοποίησή τους έργων (παρ. 2). Προς το σκοπό, εξάλλου, της λειτουργικής σύνδεσης και εναρ­μόνισης των τομεακών πολιτικών προς τους επιμέρους στόχους και προ­τεραιότητες του γενικού εθνικού χωροτα­ξικού σχεδιασμού, ορίζεται, περαι­τέρω, ότι τα ειδικά πλαίσια καταρτίζονται από το Υπουργείο Περι­βάλλοντος, σε συνεργασία με τα κατά περίπτωση αρμόδια Υπουργεία και λοιπούς αρμόδιους οργανισμούς, εγκρίνονται δε με αποφάσεις της κατ’ άρθρο 3 του ίδιου ν. 2742/1999 Επιτροπής Συντο­νισμού του Κυβερνητικού Έργου, οι οποίες λαμβάνονται κατόπιν γνώμης του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχεδιασμού (παρ. 3 και 4). Σύμ­φωνα με τις διατάξεις, του εν λόγω άρθρου 7, τα ειδικά πλαίσια αναθεω­ρούνται ανά πενταετία βάσει της διαδικασίας που προβλέπεται για την έγκρισή τους, εφόσον από την αξιο­λόγηση των βασικών επιλογών, προτε­ραιοτήτων και κατευθύνσεών τους, προκύπτει ανάγκη αναθεώρησής τους. Κατ’ εξαίρεση, είναι δυνατή και η εντός του χρονικού αυτού διαστήματος τροποποίησή τους, προκειμένου να αντιμετωπισθούν ζητήματα που ανα­κύπτουν από την προώθηση ή την εφαρμογή προγραμμάτων και δράσεων διεθνούς, ευρωπαϊκού, διασυνορια­κού, διακρατικού ή διαπεριφερειακού χαρακτήρα, να καθορι­σθούν εθνικές κατευθύνσεις για την αντιμετώπιση εξαιρετικών αναγκών από φυσικές ή άλλου είδους καταστροφές και κινδύ­νους, να αντιμετωπι­σθούν εξαιρετικές και απρόβλεπτες ανάγκες που προ­κύπτουν από την εκτέλεση έργων και προγραμμάτων κοινωνικής και τεχνι­κής υποδομής εθνι­κής κλίμακας, καθώς και να προσαρμοσθούν σε σχετι­κές παρατηρή­σεις και υποδείξεις των εκθέσεων παρακολούθησης και αξιο­λόγησης που συντάσσουν, ανά διετία, οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουρ­γείου Περι­βάλλοντος (παρ. 5). Με τις διατάξεις του άρθρου 8 προβλέπο­νται, περαι­τέρω, τα περιφερειακά πλαίσια χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης, με τα οποία επιδιώκεται η προώθηση της αειφόρου, ισόρροπης και διαρκούς ανάπτυξης των επιμέρους περιφερειών της χώ­ρας, σύμφωνα με τις φυσικές, οικονομικές και κοινωνικές τους ιδιαιτερότη­τες. Στα περιφερειακά πλαίσια, τα οποία καταρτίζονται για κάθε περιφέ­ρεια της χώρας, καταγράφεται και αξιολογείται η θέση εκάστης εξ αυτών στον εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο, οι λειτουργίες διαπεριφερειακού χαρακτήρα, τις οποίες έχει ή μπορεί να αναπτύξει η περιφέρεια, και οι πα­ράγοντες που επηρεάζουν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξή της, αποτι­μώνται οι χωρικές επιπτώσεις των ευρωπαϊκών, εθνικών και περιφερεια­κών πολι­τικών και προγραμμάτων και προσδιορίζονται, με προοπτική δεκα­πε­ντα­ετίας, οι βασικές προτεραιότη­τες και οι στρατηγικές επιλογές για την ολο­κληρωμένη και αειφόρο ανάπτυξή της. Στα περιφερειακά πλαίσια περι­λαμβάνονται, επιπλέον, οι κατευθύνσεις και τα προγραμματικά πλαί­σια για τη χωροθέτηση των βασικών παραγωγικών δραστηριοτήτων του πρωτο­γενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα και, ιδίως, οι περιοχές που πληρούν τα κριτήρια για να χαρακτηρισθούν ως περιοχές οργανωμέ­νης ανάπτυξης παραγωγικών δραστηριοτήτων, καθώς, επίσης, και οι πε­ριοχές που παρουσιάζουν μειονεκτικά χαρακτηριστικά και απαιτούν ειδικές χωρι­κές παρεμβάσεις. Κατά ρητή πρόβλεψη του νόμου, τα περιφερειακά πλαί­σια περιλαμβάνουν, επίσης, τις κατευθύνσεις για την ισόρροπη και αειφό­ρο διάρθρωση του περιφερειακού οικιστικού δικτύου και τις βασικές προ­τεραιότητες για την προστασία, τη διατήρηση και την ανάδειξη της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της περιφέρειας. Με το ίδιο άρθρο παρέχεται η δυνατότητα περαιτέρω εξειδικεύσεως των γενικών κατευθύν­σεων και προτάσεων των περιφερειακών πλαισίων σε επίπεδο νομού ή άλλης γεω­γραφικής ενότητας της οικείας περιφέρειας, εφόσον προκύπτει τεκμηριω­μένη προς τούτο ανάγκη λόγω των οικονομικών, κοινωνικών ή πολιτισμι­κών ιδιαιτεροτήτων των περιοχών αυτών. Προς το σκοπό, εξάλ­λου, του αποτελεσματικότερου συντονισμού των διαδικασιών εκπόνησης του χωρο­ταξικού σχεδιασμού σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, ορίζε­ται, περαι­τέρω, ότι τα περιφερειακά πλαίσια, τα οποία συνοδεύονται από πρό­γραμμα δράσης, εναρμονίζονται προς τις κατευθύνσεις του γενικού και των ειδικών πλαισίων χωροταξικού σχεδιασμού, εξειδικεύουν δε και συ­μπληρώνουν τις βασικές προτεραιότητες και επιλογές τους (παρ. 1 και 2). Με τη διάταξη του άρθρου 9 παρ. 3 του ν. 3851/2010 (Α΄ 85), με τον οποίο επιδιώχθηκε ο εκσυγχρονισμός της χωροταξικής και περιβαλλοντι­κής νο­μοθεσίας, ώστε να συνεκτιμάται και η ανάγκη αντιμετώπισης της κλιματι­κής αλλαγής, προστέθηκε τρίτη παράγραφος στο άρθρο 9 του ν. 2742/ 1999, με την οποία ορίσθηκε ότι τα εγκεκριμένα περιφερειακά πλαί­σια πρέπει να τροποποιούνται ή να αναθεωρούνται προκειμένου να εναρ­μονί­ζονται προς τις κατευθύνσεις του γενικού και των ειδικών χω­ροταξι­κών πλαισίων.
9. Επειδή, η έγκριση των ειδικών χωροταξικών πλαισίων ανατίθε­ται, με τις παραπάνω διατάξεις της παρ. 4 του άρθρου 7 του ν. 2742/1999, σε ένα ευρείας συνθέσεως συλλογικό κυβερνητικό όργανο, εξοπλισμένο με επιτελικού και αποφασιστικού χαρακτήρα αρμοδιότητες χωροταξικού σχε­διασμού, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η χάραξη της εθνικής χωρο­ταξικής πολιτικής και η εποπτεία και αξιολόγηση της εφαρμογής της. Συγκε­κριμένα, τα ειδικά χωροταξικά πλαίσια, τα οποία αποτελούν, κατά τα ήδη εκτεθέντα, τη γενική πρόταση χωροταξικής οργάνωσης συγκεκριμέ­νων τομέων παραγωγικών δραστηριοτήτων εθνικής σημασίας, που διατυ­πώνεται μετά από εκτίμηση των βασικών κατευθύνσεων και προτεραιοτή­των της οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής της χώρας στους συγκε­κριμένους τομείς και των προβλεπομένων επιπτώσεών τους στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, εξειδικεύουν και συμπληρώνουν τις κα­τευ­θύνσεις του γενικού πλαισίου, συγκροτούν δε με αυτό ένα συνεκτικό σύνο­λο γενικών κατευθύνσεων χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανά­πτυ­ξης σε εθνικό επίπεδο. Ειδικότερα, τα ειδικά χωροταξικά σχέδια, τα οποία αποτελούν, κατά το σύστημα του νόμου, το δεύτερο στάδιο χω­ροταξικού σχεδιασμού, περιλαμβάνουν, αφενός επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα, συναρτώμενες με μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις εντασσόμενες στα προ­γράμματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που εγκρίνονται από την Ολομέλεια της Βουλής κατά το άρθρο 79 παρ. 8 του Συντάγματος, και αφετέρου γενικές κατευθύνσεις και ειδικότερες ρυθμίσεις, συνδεόμενες αρ­ρήκτως με τα ανωτέρω ζητήματα, για τη θέσπιση των οποίων παρέχεται νομοθετική εξουσιοδότηση στο παραπάνω κυβερνητικό όργανο με τις προ­αναφερόμενες διατάξεις του ν. 2742/1999 (βλ. ΣτΕ 4784, 4785, 1421, 1422/2013, 7/λούς).
10. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, από τα στοιχεία του φα­κέλου προκύπτουν τα εξής: Στο πλαίσιο του συνολικότερου προγραμματι­σμού του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (εφ’ εξής: Υ.ΠΕ.Κ.Α.) για την προώθηση και την ολοκλήρωση του χωρο­τα­ξικού σχεδιασμού της χώρας και παράλληλα με την εκπόνηση μελετών για την κατάρτιση του εθνικού χωροταξικού σχεδίου και των ειδικών πλαι­σίων χωροταξικού σχεδιασμού για τον τουρισμό, τη βιομηχανία, τις ανα­νεώ­σι­μες πηγές ενέργειας, τον παράκτιο και ορεινό χώρο, κινήθηκε η δια­δικα­σία κατάρτισης του ειδικού χωροταξικού σχεδίου για τις υδατοκαλλιέρ­γειες. Στο πλαίσιο της διαδικασίας αυτής, ανατέθηκε η εκπόνηση υπο­στηρικτικής μελέτης, με χρηματοδότηση του Συνδέσμου Ελληνικών Θα­λασ­σοκαλλιερ­γειών (ΣΕΘ), λόγω έλλειψης πόρων εκ μέρους του Υπουρ­γείου, η οποία, τον Ιανουάριο 2010 (Α΄ φάση) και τον Ιούνιο 2010 (Β΄ φάση), αναρτήθηκε στον διαδικτυακό τόπο του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Με τη με­λέτη, η οποία εκπονή­θηκε βάσει των προδιαγραφών που είχε συντάξει η Διεύθυνση Χωροταξίας του Υ.ΠΕ.Κ.Α., υπεβλήθησαν συγκεκριμένες προ­τάσεις με σκοπό την πα­ροχή κατευθύνσεων, κανόνων και χαρακτηριστι­κών, για τη – χωρίς συγκρού­σεις – βιώσιμη χωροταξική οργάνωση και ανά­πτυξη των υδατο­καλλιεργειών σε εθνικό επίπεδο (Β΄ φάση), ενώ είχε προηγηθεί εκτενής αναφορά και ανάλυση του τομέα, παρουσίαση των διεθνών πρακτικών χωροθέτησης, παρουσίαση και ανάλυση περιοχών ανά­πτυξης υδατο­καλ­λιεργειών και παρουσίαση – αξιολόγηση εναλλακτικών δυνατοτήτων χωρο­ταξικής οργάνωσης του τομέα (Α΄ φάση). Για τον κατ’ αρχήν προσδιορι­σμό της καταλληλότητας των περιοχών υδατοκαλλιέρ­γειας στο σύνολο της Ελ­ληνικής Επικράτειας, η μελέτη ακολούθησε μία ολι­στική προσέγγιση με στόχο την ολοκληρωμένη ανάλυση/αξιολόγηση ευ­ρύτερων περιοχών στο γενικό Χωροταξικό, Περιβαλλοντικό και Αναπτυξια­κό (οικο­νομικό και κοι­νωνικό) πλαίσιο που τις διαμορφώνει και επηρεάζει και στο οποίο η δρα­στηριότητα αυτή επιδρά. Εξάλλου, με δεδομένη την επί 25ετία ανάπτυξη του τομέα και τις ήδη εγκατεστημένες και λειτουργού­σες επιχει­ρήσεις υδα­τοκαλλιέργειας στο σύνολο σχεδόν της χώρα, σημα­ντική πρό­κληση για την Ομάδα Μελέτης αποτέλεσε, κατά τα αναφερόμενα στη με­λέτη, η σύνθεση της υφιστάμενης κατάστασης με μία «ιδεατή», υπό την έννοια της ολοκλη­ρωμένης διαχείρισης του χώρου και πόρων, με στό­χο τη διατύπωση κα­τευθύνσεων για τη Στρατηγική Χωροταξική Οργάνωση του Τομέα. Σύμ­φω­να με τη μελέτη, για τη χωροθέτηση των χερσαίων μο­νάδων υδατοκαλ­λιεργειών δεν υπάρχει ουσιαστική δυνατότητα εναλλακτι­κών προτάσεων, καθώς η χωρική οργάνωση των σχετικών μονάδων εγκα­τα­στάσεων και υποδομών διαμορφώνεται: α) από τους φυσικούς περιορι­σμούς που υπάρ­χουν και που έχουν διαμορφώσει τον κλάδο των υδα­το­καλ­λιεργειών εσωτερικών υδάτων (τοποθεσία και δυνατότητες ποταμών, λιμνών, πηγών και λιμνοθαλασσών) και β) από τους γενικούς και τους επι­μέρους περι­βαλλοντικούς, χωροταξικούς και πολεοδομικούς κανόνες και ρυθμί­σεις, που εκάστοτε ισχύουν. Αντίθετα για τη χωρική οργάνωση των θαλάσσιων εγκαταστάσεων υδατοκαλλιέργειας και των απαραίτητων υπο­στηρικτικών εγκαταστάσεων για τη λειτουργία αυτών εντοπίστηκαν 3 εναλ­λακτικές λύ­σεις πλέον αυτής της μη παρέμβασης (μηδενική λύση), που έχουν ως κοι­νό παρανομαστή την ανάγκη οργάνωσης του κλάδου μέσα σε επιλεγμέ­νες, ευρύτερες Περιοχές Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (Π.Α.Υ). Στο πλαίσιο αυτό καθορίζονται από τη μελέτη οι περιοχές αυτές με βάση τα αναπτυξια­κά χαρακτηριστικά, τα δεδομένα του φυσικού περιβάλλοντος και τα δεδο­μένα που αφορούν στη συνύπαρξή τους με άλλες δραστηριότη­τες. Κατα­τάσσονται, δε, σε 4 κατηγορίες: A) περιοχές ιδιαίτερα αναπτυγμέ­νες που χρήζουν παρεμβάσεων βελτίωσης, εκσυγχρονισμού των υποδο­μών, προ­στασίας και αναβάθμισης του περιβάλλοντος, B) περιοχές με ση­μα­ντικά περιθώρια περαιτέρω ανάπτυξης των θαλάσσιων υδατοκαλ­λιερ­γειών, Γ) περιοχές με ιδιαίτερη ευαισθησία ως προς το φυσικό και πολι­τι­σμικό περι­βάλλον στις οποίες απαιτείται προσαρμογή των όρων εγκα­τά­στασης και λειτουργίας των μονάδων υδατοκαλλιέργειας στα ιδιαί­τερα χα­ρακτηριστικά του χώρου και του περιβάλλοντος και Δ) Δυσπρό­σιτες πε­ριο­χές με ση­μα­ντικές δυνατότητες ανάπτυξης των θαλάσσιων υδατοκαλλι­ερ­γειών. Κατά τη μελέτη, προκρίνεται ως βέλτιστη εναλλακτική δυνατότητα αυτή της ανά­πτυξης της υδατοκαλλιέργειας κύρια μέσα σε Π.Α.Υ, όπως αυτές καθορί­ζονται στο Ειδικό Πλαίσιο και κατά προτεραιό­τητα σε ζώνες ορ­γανωμένων υποδοχέων μονάδων (υπό τη μορφή Π.Ο.Α.Υ), που θα κα­θορι­στούν στα πλαίσια ειδικών μελετών κατωτέρου επιπέδου χωροταξικού σχεδιασμού και σε περιοχές άτυπων συγκεντρώ­σεων μονάδων καθώς και μεμονω­μένα, χωρίς παράλληλα να αποκλείεται η μεμονωμένη χωροθέτηση μονά­δων εκτός Π.Α.Υ, σε ειδικές όμως μόνο περιπτώσεις. Περαιτέρω, ση­μα­ντικό μέρος της μελέτης αφορά στον προσδιορισμό των αναγκαίων τρο­ποποιήσεων και την ανάλογη διαμόρ­φωση προτάσεων για την εναρμό­νιση του σχεδιασμού και τη βελτίωση της ισχύουσας νομοθεσίας, ενώ προτείνε­ται και πρόγραμμα δράσης. Επίσης, στη μελέτη προσαρτάται πα­ράρτημα όπου αξιολογούνται όλες οι προτει­νόμενες Π.Α.Υ με βάση τα χω­ροταξικά, περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά χαρακτηριστικά τους (συνολικά 17 επιμέ­ρους κριτήρια). Τέλος, οι προτα­θείσες ρυθμίσεις ενσωματώθηκαν σε προ­σχέδιο ειδικού πλαισίου, το κεί­μενο του οποίου προσαρτήθηκε στην υπο­στηρικτική μελέτη και αποτέλεσε το κύριο αντικείμενο της επακολου­θήσα­σας διαδικασίας στρατηγικής περιβαλλοντικής εκτίμησης. Στο πλαίσιο της διαδικασίας αυτής, εκπονή­θηκε στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επι­πτώσεων (Σ.Μ.Π.Ε), με την οποία διαπιστώθηκε ότι, από την ανάλυση των περιβαλλοντικών επιπτώ­σεων του προτεινόμενου ειδικού πλαισίου, ανα­μένονται κυρίως θετικές επι­πτώσεις στο περιβάλλον και ότι το ειδικό πλαί­σιο έχει ενσωματώσει ικα­νοποιητικά αρχές προστασίας του περιβάλ­λο­ντος, όπως αυτό φαίνεται τόσο από τα κριτήρια χωροθέτησης όσο και από τις απαιτήσεις εφαρμογής και λειτουργίας των περιοχών ανάπτυξης Υδα­τοκαλλιεργειών. Κατά τα αναφερόμενα στη μελέτη η έλλειψη ενός ολο­κλη­ρωμένου σχεδιασμού για την ελληνική υδατοκαλλιέργεια έχει συσ­σωρεύσει τα τελευταία χρόνια μια σειρά από προβλήματα, τα οποία έχουν άμεση σχέση με τις επιπτώσεις της δραστηριότητας στο ευρύτερο φυσικό και αν­θρωπογενές περιβάλλον. Σε συνδυασμό με την ανακολουθία του θεσμικού πλαισίου, το οποίο συνή­θως υστερούσε και ακολουθούσε τις εξελίξεις του κλάδου, ενώ θα έπρεπε να τις κατευθύνει, χαράζοντας πολι­τικές, έχουν «εκθέσει» την υδατο­καλλιέργεια (καθιστώντας την ευάλωτη) σε τρίτους για περιβαλλοντικά ζητήματα, άλλοτε βάσιμα και άλλοτε αβά­σιμα, δημιουργώ­ντας την αίσθηση στους πολίτες και στην ευρύτερη τοπική κοινωνία για μια δραστηριότητα που οχλεί. Αντίθετα, σύμφωνα με τη με­λέτη, είναι ευρέως αποδεδειγμένο στην επιστημονική κοινότητα ότι η υδα­τοκαλλιέργεια, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αποτελεί μια φιλική προς το περιβάλλον δρα­στηριότητα και αποτελεί την πλέον ήπια δραστηριότητα του πρωτογενούς τομέα. Επίσης, παρουσιάζονται αναλυτικά οι στόχοι του προτεινόμενου σχεδίου, λαμβάνοντας υπόψη τους κοινοτικούς και εθνι­κούς στόχους πε­ριβαλ­λοντικής προστασίας που το αφορούν, και το περιε­χόμενο αυτού. Ακολούθως, αξιολογούνται οι εναλλακτικές δυνατότητες, με κριτήριο την περιβαλλοντική τους διάσταση, ως προς το περιεχόμενο και τη θεματολο­γία των ρυθμίσεων που εμπεριέχουν. Πρόκειται για τα τέσ­σερα σενάρια που εξετάστηκαν στο πλαίσιο της υποστηρικτικής μελέτης και το Εθνικό Πρότυπο Οργάνωσης της Υδατοκαλλιέργειας, δηλαδή το προτεινόμενο στο σχέδιο. Σύμφωνα με το τελευταίο προβλέπεται η εγκα­τάσταση των μονά­δων εντός Π.Α.Υ σε Π.Ο.Α.Υ, σε Π.Α.Σ.Μ, οι οποίες αποτελούν μεταβατικό στάδιο προς την κατεύθυνση οργάνωσης Π.Ο.Α.Υ, και μεμονω­μένα, προ­κειμένου για υφιστάμενες μονάδες που βρίσκονται στις Π.Α.Υ κατηγορίας Ε΄, καθώς και σε μεμονωμένες θέσεις εντός ή εκτός Π.Α.Υ, για τις οποίες θα ισχύσουν συγκεκριμένα κριτήρια. Από την εν λόγω αξιολό­γηση απο­δεικνύεται ότι το προτεινόμενο Εθνικό Χωροθετικό Πρότυπο Οργάνωσης της Υδατοκαλλιέργειας αποτελεί το σενάριο που προκρίνεται, διότι εξυπη­ρετεί τις βασικές συνιστώσες των ειδικών πλαι­σίων χωρο­ταξικού σχεδια­σμού, που είναι η προστασία του περιβάλλοντος, η ισότητα και κοινωνική συνοχή, καθώς και η οικονομική ανάπτυξη. Ειδι­κότερα, κατά τη μελέτη, ανταποκρίνεται στο δύσκολο  έργο της ισόρροπης ανάπτυξης σε σχέση με τους άλλους ιδιαίτερους σημαντικούς τομείς, όπως είναι το περιβάλλον, ο τουρισμός, ο πολεοδομικός σχεδιασμός, η περιφερειακή ανάπτυξη, η δη­μόσια υγεία και η προστασία των καταναλω­τών. Εξάλλου, στη μελέτη πε­ριγράφεται η υφιστάμενη κατάσταση του πε­ριβάλλοντος στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, με έμφαση στο υδά­τινο περιβάλλον και στις αλλη­λεπιδράσεις που αναπτύσσονται με την υδα­τοκαλλιέργεια. Τέλος, εξετάζο­νται οι επιπτώσεις του σχεδίου στο περιβάλ­λον, οι οποίες αξιολογούνται ως θετικές και για το λόγο αυτό δεν προτεί­νονται σημαντικές βελτιώσεις στο υπό εξέταση σχέδιο αλλά μόνο συγκε­κριμένες. Ειδικότερα, ως προς τη βιοποικιλότητα αναφέρεται ότι η προώθη­ση της οργανωμένης χωροθέτη­σης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενιαίου μηχανισμού παρακολούθησης της επίδρασης της υδατοκαλλιέργειας στο περιβάλλον και στους οργανισμούς του, καθώς και ότι θα μπορούν να εφαρμόζονται πιο αποτελεσματικά μέτρα τα οποία θα στοχεύουν στην προ­στασία της βιο­ποικιλότητας της περιοχής, καθώς αυτά θα καλύπτουν ένα ενιαίο χώρο (θαλάσσιο ή χερσαίο) και όχι ένα μεμονω­μένο χώρο με αποσπασματικά μέτρα, όπως σήμερα. Επίσης ως προς τους υδατικούς πόρους, αναφέρε­ται ότι η οργάνωση των χρήσεων και η δυνατότητα ελέγχου της υδατοκαλ­λιεργητικής δραστηριότητας σε αντίθεση με τη μη οργανωμένη ανάπτυξη θα έχει θετικές επιπτώσεις, καθώς και ότι με την εφαρμογή του χωροταξι­κού σχεδιασμού θα ενισχυθεί ο μηχανισμός παρα­κολούθησης της ποιότη­τας των υδάτων εκτροφής. Τέλος, προτείνεται σύ­στημα παρακολούθησης της υλοποίησης του σχεδίου και της ποιότητας υδάτων. Μετά την ολοκλή­ρωσή της, η στρατηγική μελέτη διαβιβάσθηκε σε δημόσιες αρχές, φορείς και περιφερειακά συμβούλια για γνωμοδότηση (βλ. το υπ’ αρ. 197788/1-4-2011 έγγραφο της ΕΥΠΕ), και δημοσιοποιή­θηκε τόσο με σχετικές ανακοι­νώσεις σε εφημερίδες, όσο και με ανάρτησή της στον διαδικτυακό τόπο του ΥΠΕΚΑ, προκειμένου να τηρηθούν, εν συνε­χεία, οι επιβαλλόμενες κατά νόμο διαδικασίες ενημέρωσης του κοινού και δημόσιας διαβούλευ­σης. Κατόπιν αξιολογήσεως των παρατηρήσεων που υποβλήθηκαν στο στάδιο της διαβούλευσης, η Διεύθυνση Χωροταξίας του ΥΠΕΚΑ εισήγαγε το προσχέδιο του Ειδικού Πλαισίου στο Εθνικό Συμ­βούλιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, και τελικώς εκ­δόθηκε η προσβαλλό­μενη απόφαση, με την οποία, η Επιτροπή Συντονι­σμού της Κυβερνητικής Πολιτικής στον Τομέα του Χωροταξικού Σχεδια­σμού και Αειφόρου Ανάπτυ­ξης, ενέκρινε, κατ’ αποδοχήν σχετικής εισηγή­σεως του Αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματι­κής Αλλαγής, τόσο τη στρατηγική μελέτη, όσο και το επίδικο χωροταξικό πλαίσιο. Συγκεκριμένα, το εγκριθέν χωροταξικό πλαίσιο διαρθρώνεται σε πέντε κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο (άρθρα 1 – 4) καθορίζονται ο σκοπός και το περιεχόμενο του πλαισίου, εξειδικεύονται οι στόχοι του, οριοθετείται το πεδίο εφαρμο­γής του, αποσαφηνίζεται η έννοια των κρίσιμων για την εφαρμογή του όρων και διακρίνονται οι υδατοκαλλιέργειες σε κατηγορίες. Στο δεύτερο κεφάλαιο (άρθρα 5 – 6) προσδιορίζονται το Εθνικό Πρότυπο Χωροταξικής Οργάνωσης Υδατοκαλλιεργειών, οι κατευθύνσεις για το κα­θεστώς και τους όρους χωροθέτησης μονάδων και υποδοχέων υδατο­καλ­λιέργειας, τα κρι­τήρια και οι συμβατότητες χωροθέτησης νέων εγκα­ταστά­σεων υδατοκαλ­λιεργειών ή εγκαταστάσεων άλλων δραστηριοτήτων πλη­σίον αυτών. Ειδι­κότερα, τίθενται κανόνες για τη χωροθέτηση μονάδων θα­λάσσιας ιχθυο­καλλιέργειας, των υδατοκαλλιεργειών εσωτερικών γλυκέων υδάτων (λίμνες, ποτάμια, πηγές κ.λπ.) και της υδατοκαλλιεργητι­κής δρα­στηριότη­τας σε φυσικά υφάλμυρα οικοσυστήματα (λιμνοθάλασσες και λοι­ποί υδάτι­νοι σχηματισμοί, κ.ά.). Ως προς τις μονάδες θαλάσσιας υδα­το­καλλιέργειας προβλέπεται ότι αναπτύσσονται σε επιλεγμένες θαλάσ­σιες περιοχές, οι οποίες κρίνονται κατάλληλες για τη χωροθέτηση υδατο­καλ­λιεργητικών μο­νάδων (ΠΑΥ), κατατάσσονται δε σε πέντε κατηγο­ρίες (Α-Ε). Μέσα στις ΠΑΥ προσδιορίζονται ζώνες, είτε οργανωμένες με φορέα δια­χείρισης (ΠΟΑΥ), είτε με μορφή άτυπων συγκεντρώσεων (ΠΑΣΜ). Η επα­κριβής χωροθέτηση των ΠΟΑΥ πραγματοποιείται σε υποκείμενο επίπεδο σχεδια­σμού (χωροταξικό, πολεοδομικό ή τομεακό). Χωροθέτηση νέων μο­νάδων γίνεται σε ΠΟΑΥ και ΠΑΣΜ. Εξάλλου, προ­βλέπεται και η δυνατό­τητα με­μονωμένων χωροθετήσεων, εντός ή εκτός Π.Α.Υ, υπό προϋποθέ­σεις. Ως προς τη χωροθέτηση των μονάδων υδατο­καλλιέργειας γλυκέων υδάτων, προβλέπεται κατ’ αρχήν ότι οι εν λόγω μο­νάδες χωροθετούνται μεμονω­μένα, κατά το δυνατόν εγγύς σε πηγές τροφοδότησής τους με νερό, όπως λίμνες, ποτάμια, πηγές νερού. Ως προς τη χωροθέτηση της υδατοκαλ­λιεργητικής δραστηριότητας σε φυσικά υφάλ­μυρα οικοσυστήματα προβλέ­πεται ότι ασκείται σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που προ­βλέπονται από το καθεστώς προστασίας τους, ιδιαίτερα όσον αφορά στις επιτρεπόμενες παρεμβάσεις, αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα οικο­λογικά και πε­ριβαλλοντικά χαρακτηριστικά τους. Περαιτέρω, καθορίζονται οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την εγκατάσταση μονάδων υδατοκαλλιέρ­γειας, η διαδι­κασία ίδρυσης ΠΟΑΥ, οι επιτρεπόμενες εγκα­ταστάσεις (συνοδές και υπο­στηρικτικές χερσαίες εγκαταστάσεις) και τα κίνητρα για μετεγκατάσταση μονάδων, τη δημιουργία νέων ή τη μετατροπή των υφι­στά­μενων σε βιολο­γικές, όπως επίσης για την ανάπτυξη υδατοκαλλιερ­γειών σε απομακρυ­σμένες περιοχές. Στο τρίτο κεφάλαιο (άρθρα 8 – 9) ορί­ζονται οι κατευθύν­σεις για τον υποκείμενο χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό  και λοι­πές κατευθύνσεις για τη βελτίωση ή τροποποίηση υφι­στάμενων διατάξεων (περί αιγιαλού και παραλίας, για τις μισθώσεις θα­λάσσιων εκτάσεων, περί περιβαλλοντικής αδειοδότησης κ.λπ.). Στο τέ­ταρτο κεφάλαιο (άρθρο 10) περιλαμβάνεται το πρόγραμμα δράσης για την περίοδο 2010 – 2024, δη­λαδή, τα μέτρα και οι δράσεις που απαιτούνται για την αποτελεσματική εφαρμογή του ειδικού χωροταξικού πλαισίου, καθώς και οι φορείς και οι πηγές χρηματοδότησής τους. Στο πέμπτο κεφάλαιο (άρθρο 11 – 13) ενσω­ματώνονται οι πίνακες 1 και 2 του παραρτήματος, που περιλαμβάνουν τις κατηγορίες περιοχών ανάπτυξης υδατοκαλλιερ­γειών (ΠΑΥ) και οι περιοχές άτυπης συγκέντρωσης μονάδων (ΠΑΣΜ) για τη μεταβατική περίοδο που προβλέπεται στο άρθρο 5 παρ. ΙΙΙα του ειδικού πλαισίου, με βάση τις προ­τεινόμενες ΠΟΑΥ από τις μελέτες που εκπονή­θηκαν στα πλαίσια του Ε.Π. «Αλιεία» και των ΠΕΠ, καθώς και Χάρτης που αποτυπώνει το εθνικό πρό­τυπο χωροταξικής οργάνωσης της υδατοκαλ­λιεργητικής δραστηριότητας. Επίσης, περι­λαμβά­νονται μεταβατικές και κα­ταργούμενες διατάξεις. Τέλος, η ισχύς των ρυθμίσεων του πλαισίου, ορίζε­ται σε δεκαπέντε έτη.
11. Επειδή, όπως έχει ήδη κριθεί, (ΣτΕ 1421/2013), τα προβλε­πό­μενα από το άρθρο 7 του ν. 2742/1999 ειδικά πλαίσια χωροταξικού σχε­διασμού και αειφόρου ανάπτυξης, αποτελούν πράξεις της εκτελεστικής λει­τουργίας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αντικείμενο σε σχέση με τις πρά­ξεις της Διοικήσεως που εκδίδονται με βάση εξουσιοδότηση τυπικού νόμου και έχουν αμιγώς κανονιστικό περιεχόμενο, διότι, όπως εκτίθεται ανω­τέρω, περιέχουν στρατηγικές επιλογές, για την υλοποίηση των οποίων, μπορούν να εισάγονται συγκεκριμένες δεσμευτικές ρυθμίσεις, συναρτώμενες με τις αναγκαίες για το σκοπό αυτό τεχνικές εκτιμήσεις. Το αντικείμενο δε των ρυθμίσεων που επιτρέπεται να θεσπιστούν με τα εν λόγω ειδικά σχέδια προσδιορίζεται με το ανωτέρω άρθρο 7 σε συνδυασμό με το άρθρο 2 του ν. 2742/1999. Περαιτέρω, ενόψει του κατά τα ανωτέρω ιδιόμορφου χαρα­κτήρα των ειδικών πλαισίων χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανά­πτυξης και του αντικειμένου τους που αποτελεί εξειδίκευση κατά τομέα ή κλάδο παραγωγικών δραστηριοτήτων του Γενικού πλαισίου χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης, στο οποίο περιέχονται τα προγράμ­ματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που εγκρίνονται με απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής με βάση την ειδική διαδικασία, η οποία προ­βλέπεται στο άρθρο 79 παρ. 8 του Συντάγματος, επιτρεπτώς, κατά το άρ­θρο 43 παρ. 2 του Συντάγματος, ορίζεται με το προαναφερό­μενο άρθρο 7 του ν. 2742/1999, ότι τα ειδικά αυτά πλαίσια εγκρίνονται με απόφαση της Επιτροπής Συντονισμού της Κυβερνητικής Πολιτικής στον τομέα του χω­ροταξικού σχεδιασμού και της αειφόρου ανάπτυξης, ύστερα από γνώμη του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυ­ξης. Κατά συνέπεια, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος ο λόγος ακυρώσεως, με τον οποίο προβάλλεται ότι η παρεχόμενη με το άρθρο 7 του ν. 2742/1999 εξουσιοδότηση αντίκειται στο άρθρο 43 του Συντάγματος, διότι η σχετική κανονιστική αρμοδιότητα δεν ανατίθεται στον Πρόεδρο της Δη­μοκρατίας.
12. Επειδή, προβάλλεται περαιτέρω, ότι το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο είναι παράνομο και ακυρωτέο, διότι με αυτό ρυθμίζονται και ζητή­ματα τα οποία δεν αποτέλεσαν αντικείμενο της παρασχεθείσας εξου­σιοδό­τησης. Ειδικότερα, κατά τα προβαλλόμενα, κείνται εκτός εξου­σιοδότη­σης οι ρυθμίσεις του άρθρου 6Β του προσβαλλόμενου, αναφορικά με τη διαδι­κασία ίδρυσης Π.Ο.Α.Υ, και του άρθρου 9 παρ. 3 εδ. α΄, ως προς την αρ­μοδιότητα «εκμίσθωσης υδάτινων εκτάσεων με σκοπό την υδατοκαλλιέρ­γεια».
13. Επειδή, κατά τα ήδη εκτεθέντα, τα ειδικά χωροταξικά πλαίσια, τα οποία αποτελούν, κατά το σύστημα του ν. 2742/1999, το δεύτερο στά­διο χωροταξικού σχεδιασμού, περιλαμβάνουν, αφενός επιλογές στρα­τηγι­κού χαρακτήρα, συναρτώμενες με μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις εντασ­σό­μενες στα προγράμματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που εγκρί­νονται από την Ολομέλεια της Βουλής κατά το άρθρο 79 παρ. 8 του Συντάγμα­τος, και αφετέρου γενικές κατευθύνσεις και ειδικότερες ρυθμί­σεις, συνδεόμενες αρρήκτως με τα ανωτέρω ζητήματα, για τη θέσπιση των οποίων παρέχεται νομοθετική εξουσιοδότηση στην Επιτροπή Συντονισμού της Κυβερνητικής Πολιτικής στον τομέα του χωροταξικού σχεδιασμού και της αειφόρου ανάπτυξης. Στην κρινόμενη περίπτωση, σύμφωνα με το άρ­θρο 5 παρ. 1 του επίδικου ειδικού πλαισίου, που ορίζει το εθνικό πρότυπο χωροταξικής οργάνωσης υδατοκαλλιεργειών, οι μονάδες θαλάσσιας υδα­τοκαλλιέργειας μπορούν να χωροθετηθούν, μεταξύ άλλων, εντός ΠΟΑΥ, δη­λαδή σε οργανωμένες ζώνες με φορέα διαχείρισης, η επακριβής τοπο­θέτηση των οποίων πραγματοποιείται σε υποκείμενο επίπεδο σχεδιασμού (χωροταξικό, πολεοδομικό ή τομεακό), με την έκδοση προεδρικού δια­τάγμα­τος (άρθρο 6 κεφ. Β περ. γ). Περαιτέρω, στο άρθρο 6Β τίθενται κα­νόνες για τη διαδικασία ίδρυσης ΠΟΑΥ, η οποία προβλέπεται ήδη στο άρ­θρο 10 του ν. 2742/1999, με τις τροποποιήσεις που περιλαμβάνονται στο επίδικο ειδικό πλαίσιο ως προς τον φορέα, τον κανονισμό λειτουργίας, την αίτηση χαρακτηρισμού και οριοθέτησης, πρόσθετες προϋποθέσεις και τις υποχρεώσεις των φορέων διαχείρισης. Οι εν λόγω ειδικότερες ρυθμί­σεις συνδέονται αρρήκτως με τις επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα και τις γενι­κές κατευθύνσεις ως προς τη χωρική διάρθρωση του κλάδου των υδα­το­καλλιεργειών για τη θέσπιση των οποίων έχει παρασχεθεί νομοθετική εξουσιοδότηση στην Επιτροπή Συντονισμού της Κυβερνητικής Πολιτικής στον τομέα του χωροταξικού σχεδιασμού και της αειφόρου ανάπτυξης. Συνε­πώς, ο λόγος περί υπερβάσεως της νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως με τη ρύθμιση της διαδικασίας ίδρυσης ΠΟΑΥ είναι απορριπτέος ως αβάσι­μος. Περαιτέρω, στο άρθρο 9 παρ. 3 περ. α΄ του επίδικου πλαισίου ορίζε­ται ότι «Δεδομένου ότι: α) οι Αποφάσεις μίσθωσης υδάτινων εκτάσεων με σκοπό την υδατοκαλλιέργεια αποτελούσαν αρμοδιότητα του Γ.Γ. της οι­κείας περιφέρειας, β) ο θεσμός του αιρετού περιφερειάρχη (σύμ­φωνα με την εφαρμογή του Ν. 3852/2010 – σχεδίου Καλλικράτης), δεν ταυ­τίζεται και με τον χαρακτήρα του εκπροσώπου του Ελληνικού Δημοσίου, θα πρέπει η αρμοδιότητα εκμίσθωσης υδάτινων εκτάσεων με σκοπό την υδατοκαλλιέρ­γεια να ασκείται από τη Διοίκηση και ειδικότερα την Απο­κεντρωμένη Διοί­κηση, μετά από γνωμοδότηση της αντίστοιχης Περιφερεια­κής Αυτοδιοίκη­σης». Με την ανωτέρω διάταξη δεν τίθεται κανόνας δικαίου αλλά κατεύ­θυνση – πρόταση για τη νομοθετική ρύθμιση της αρμοδιότητας μισθώσεως θαλασσίων εκτάσεων μετά το ν. 3852/2010 (σχέδιο Καλλικρά­της), στο πλαί­σιο της βελτίωσης της νομοθεσίας που συνδέεται με την υλοποίηση των λοιπών ρυθμίσεων του επίδικου πλαισίου. Συνεπώς πρέ­πει να απορ­ριφθεί ως αβάσιμος ο ισχυρισμός περί του αντιθέτου.
14. Επειδή, κατά την έννοια του άρθρου 7 παρ. 3 του ν. 2742/ 1999, ο προηγούμενος καθορισμός τεχνικών προδιαγραφών για την εκπό­νηση της μελέτης που προηγείται της καταρτίσεως των ειδικών πλαισίων χωροταξικού σχεδιασμού δεν αποτελεί ουσιώδη τύπο της διαδικασίας έκ­δοσής τους, αφενός διότι δεν ορίζεται ρητώς στο νόμο, αφετέρου, διότι η έναρξη της διαδικασίας του τομεακού χωροταξικού σχεδιασμού, η ολοκλή­ρωση του οποίου συνιστά συνταγματική επιταγή, ουδόλως εξαρτάται από την έκδοση της σχετικής απόφασης. Στην προκειμένη περίπτωση, εκπονή­θηκε ειδική υποστηρικτική μελέτη βάσει τεχνικών προδιαγραφών που συντά­χθη­καν από τη Διεύθυνση Χωροταξίας του ΥΠΕΚΑ, που αναφέρο­νταν στη στοχοθεσία, τα υφιστάμενα σχέδια, προγράμματα, μελέτες κ.λπ. που θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να αξιοποιηθούν, το περιεχόμενο, τους ει­δι­κούς προς διερεύνηση τομείς και το χρόνο – τρόπο παράδοσης, ενώ η επί­βλεψή της ανατέθηκε σε Ειδική Επιτροπή, με τη συμμετοχή εκπροσώ­πων των αρμόδιων Διευθύνσεων του Υ.ΠΕ.Κ.Α. και του Υπουργείου Ανά­πτυξης και Τροφίμων. Συνεπώς, τα προβαλλόμενα περί του αντιθέτου πρέ­πει να απορριφθούν ως αβάσιμα.
15. Επειδή, περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 7 παρ. 9 της κ.υ.α. 107017/2006 (Β´ 1225/5.9.2006), η απόφαση έγκρισης της ΣΜΠΕ υπο­γράφεται από τον Υπουργό ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. (ήδη ΠΕ.Κ.Α.) και συνυπογράφε­ται από τον αρμόδιο κατά τομέα Υπουργό. Όπως έχει κριθεί, (ΣτΕ 1421/ 2013 7/λούς), από το συνδυασμό των διατάξεων του άρθρου 1, άρθρου 3 παρ. 1 περ. α΄ και παραρτήματος Ι, άρθρου 4 και άρθρου 7 παρ. 1, 4 – 6, 10 και 12 της εν λόγω κ.υ.α., οι οποίες στοιχούν κατ’ αρχήν προς τις αντι­στοίχου περιεχομένου διατάξεις της οδηγίας 2001/42/ΕΚ, συνάγεται ότι η διαδικασία στρατηγικής περιβαλλοντικής εκτίμησης και, συγκεκριμένα, τόσο η εκπόνηση της στρατηγικής μελέτης, με την οποία αξιολογούνται οι σημαντικές επιπτώσεις του σχεδίου στο περιβάλλον και προτείνονται κα­τάλληλα μέτρα αντιμετώπισής τους, όσο και η διαγραφόμενη διαδικασία διαβουλεύσεως, κατά την οποία διατυπώνονται οι απόψεις των εμπλε­κο­μένων αρχών και των ενδιαφερομένων πολιτών και των φορέων συλλο­γι­κής εκπροσωπήσεώς τους, πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί προ της εγκρί­σεως του οικείου σχεδίου ή προγράμματος (βλ. άρθρα 1 και 7 παρ. 1 της κ.υ.α. και 1 της οδηγίας 2001/42/ΕΚ, πρβλ. ΣτΕ Ολομέλεια 3650/2010). Από τις ίδιες διατάξεις συνάγεται, περαιτέρω, ότι η έγκριση του σχεδίου ή του προγράμματος δεν επιτρέπεται να χωρήσει προ της εγκρίσεως της στρα­τηγικής μελέτης, με την οποία ολοκληρώνεται η διαδικασία στρατηγι­κής εκτίμησης. Τούτο, όμως, ουδόλως αποκλείει την ταυτόχρονη έγκριση της μελέτης και του σχεδίου και, μάλιστα, με την ίδια απόφαση, υπό την αυ­το­νόητη προϋπόθεση ότι το εγκρίνον όργανο έχει αρμοδιότητα εγκρί­σεως τόσο του σχεδίου, όσο και της μελέτης. Σε κάθε περίπτωση, η ενά­σκηση της ευχέρειας αυτής δεν είναι επιτρεπτή αν έχει ως αποτέλεσμα την πλημμελή συμμόρφωση προς τις απαιτήσεις της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας για τη στρατηγική εκτίμηση, απαιτείται δε να διασφαλίζεται ότι το περιεχόμενο του σχεδίου διαμορφώθηκε κατόπιν συνεκτιμήσεως των πορισμάτων της μελέτης και, κατ’ επέκταση, ότι η περιβαλλοντική διά­σταση ενσωματώθηκε επαρκώς στο τελικώς εγκριθέν σχέδιο.
16. Επειδή, εν προκειμένω, η διαδικασία για τη σύνταξη του επίδι­κου ειδικού πλαισίου κινήθηκε από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, το οποίο αποτελεί, κατά την έννοια της ανωτέρω υπουργικής αποφάσεως, τόσο αρ­χή σχεδιασμού, όσο και αρχή αρμόδια για την τήρηση της διαδικασίας στρατηγικής περιβαλλοντικής εκτίμησης. Η τελευταία αυτή διαδικασία, πε­ρι­λαμβανομένης και της εκπονήσεως της οικείας στρατηγικής μελέτης, ολο­κληρώθηκε προ της εγκρίσεως του επίδικου σχεδίου. Τα πορίσματα, εξάλ­λου, της εκπονηθείσας μελέτης αποτέλεσαν αντικείμενο ενδελεχούς εξέτασης των αρμόδιων για την έγκριση του σχεδίου οργάνων, γεγονός που επιβεβαιώνεται τόσο από την 26/4.11.2011 γνώμη του Εθνικού Συμ­βουλίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης και την εισή­γηση του Υπουργού ΠΕ.Κ.Α. ενώπιον της Επιτροπής Συντονισμού της Κυ­βερνητικής Πολιτικής στον Τομέα του Χωροταξικού Σχεδιασμού και της Αειφό­ρου Ανάπτυξης, όσο και από το προοίμιο της προσβαλλόμενης εγκρι­τικής απόφασης. Με τα δεδομένα αυτά, η ταυτόχρονη έγκριση του επί­δικου ειδικού πλαισίου και της οικείας στρατηγικής μελέτης δεν αντίκει­ται στις διατάξεις της ανωτέρω υπουργικής απόφασης, όπως αβασίμως προ­βάλλουν οι αιτούντες, δεδομένου, μάλιστα, ότι δεν είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία ενσωμάτωσης των απαιτήσεων περιβαλλοντικής προ­στα­σίας, οι οποίες ελήφθησαν υπόψη κατά τη διαμόρφωση του ειδικότε­ρου περιεχομένου των επιμέρους κριτηρίων χωροθέτησης. Αρμοδίως, εξάλ­λου, εγκρίθηκε η στρατηγική μελέτη από την αρμόδια για την έγκριση του οι­κείου σχεδίου διυπουργική επιτροπή, στην οποία προεδρεύει ο Υπουρ­γός ΠΕ.Κ.Α. και μετέχουν οι Υπουργοί (όπως ιδίως ο Ανάπτυξης και Αγροτικής Ανάπτυξης), οι οποίοι, κατά τα ειδικότερα διαλαμβανόμενα στην ανωτέρω κοινή υπουργική απόφαση, θα έπρεπε να είχαν συνυπογράψει την εγκρι­τική της στρατηγικής μελέτης απόφαση. Είναι αδιάφορο, από την άποψη αυτή, το γεγονός ότι οι Υπουργοί αυτοί λειτουργούν στη μεν περί­πτωση της εγκρίσεως του χωροταξικού σχεδίου ως μέλη συλλογικού κυβερνητι­κού οργάνου, στη δε περίπτωση δε της εγκρίσεως της στρατηγι­κής μελέ­της ως μεμονωμένα όργανα της κυβέρνησης. Συνεπώς, τα περί του αντι­θέτου προβαλλόμενα πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα.
17. Επειδή, εξάλλου, προβάλλεται, ότι το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο είναι παράνομο και ακυρωτέο, διότι εκδόθηκε βάσει της 26/4-11-2011 «γνώμης» του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφό­ρου Ανάπτυξης (ΕΣΧΣΑΑ), η οποία δεν πληροί τις απαιτούμενες από τη νομοθεσία ουσιαστικές και διαδικαστικές προϋποθέσεις, δεδομένου ότι α) το από 4.11.2011 πρακτικό συνεδριάσεων δεν αποτελούσε παρά ένα απλό πρακτικό στο οποίο αποτυπώνονταν οι συζητήσεις των προηγούμε­νων συνεδριάσεων του ΕΣΧΣΑΑ, με απλή καταγραφή των παρατηρήσεων όποιων εκ των μελών απάντησαν στο αρχικό σχέδιο θέσεων που τους είχε αποσταλεί από τον Πρόεδρο, β) το εν λόγω πρακτικό συντάχθηκε χωρίς να έχει λάβει χώρα συνεδρίαση είτε με αυτοπρόσωπη παράσταση των με­λών είτε, έστω, με τηλεδιάσκεψη και χωρίς να λάβει χώρα καμία ψηφοφο­ρία στο τέλος της εν λόγω συνεδρίασης, γ) η διαδικασία που προηγή­θηκε για την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης φέρεται να ολο­κληρώθηκε αυθημερόν με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σοβαρές αμφι­βολίες για το αν πραγματικά έλαβαν χώρα όλα τα στάδια αυτής.
18. Επειδή, στο άρθρο 4 του ν. 2742/1999, ορίζονται τα εξής: «1. Συνιστάται στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημόσιων Έρ­γων Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, το οποίο συγκροτείται: α. Από έναν (1) επιστήμονα αναγνωρισμένου κύ­ρους και εμπειρίας σε θέματα χωροταξίας που ορίζεται από τον Υπουργό Περιβάλλοντος, χωροταξίας και Δημόσιων Έργων, ως Πρόεδρο, β. Από έναν (1) εκπρόσωπο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελ­λά­δος (Κ.Ε.Δ.Κ.Ε.) και έναν εκπρόσωπο της Ένωσης Νομαρχιακών Αυ­το­διοικήσεων Ελλάδος (Ε.Ν.Α.Ε.). γ. Από έναν (1) εκπρόσωπο από: το Τεχνι­κό Επιμελητήριο Ελλάδος (Τ.Ε.Ε.), το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελ­λάδος (ΓΕΩ.Τ.Ε.Ε.), το Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδος (Ο.Ε.Ε.), το Ξε­νοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας (Ξ.Ε.Ε.), το Σύνδεσμο Ελληνικών Βιο­μηχανιών (Σ.Ε.Β.) τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (Γ.Σ.Ε.Ε.), τη Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε ) και την Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ενώσεων Γεωργικών Συνεται­ρισμών (ΠΑ.Σ.Ε.ΓΕ.Σ.). δ. Από έναν (1) εκπρόσωπο από: το Σύλ­λογο Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών (Σ.Α.Δ.Α.Σ.), το Σύλ­λογο Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών (Σ.Ε.ΠΟ.Χ.) και το Σύν­δε­σμο Ελλήνων Περιφερειολόγων (Σ.Ε.Π.). ε. Τρεις (3) εκπροσώπους μη κυβερνητικών περιβαλλοντικών οργανώσεων εθνικής εμβέλειας, οι οποίες επιλέγονται από τον Υπουργό Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων με βάση το κριτήριο της αντιπροσωπευτικότητας. στ. Δύο (2) μέλη Δι­δακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (Δ.Ε.Π.) Ανωτάτων Εκπαιδευτι­κών Ιδρυμάτων (Α.Ε.Ι.), που έχουν εκλεγεί στο γνωστικό αντικείμενο της χωροταξίας. Τα μέλη της περιπτώσεως αυτής ορίζονται από τον Υπουργό Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων. Οι εκπρόσωποι των φο­ρέων των περιπτώσεων α΄ έως ε΄ ορίζονται με τους αναπληρωτές τους από τις διοικήσεις τους, μέσα σε προθεσμία ενός (1) μηνός από την απο­στολή σχετικής πρόσκλησης από τον Yπουργό Περιβάλλοντος, Χωροτα­ξίας και Δημόσιων Έργων. Η θητεία των μελών του Συμβουλίου είναι τριε­τής. 2. Το Συμβούλιο συγκροτείται με απόφαση του Υπουργού Περιβάλλο­ντος, Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων. – Με όμοια απόφαση ορίζεται ο κανονισμός, λειτουργίας του. … Το Συμβούλιο συνέρχεται τακτικά μια φο­ρά το εξάμηνο, εκτάκτως δε κατά την κρίση του Προέδρου του. Στις συνε­δριά­σεις του Συμβουλίου μετέχει, χωρίς δικαίωμα ψήφου, και ο Προϊστά­μενος της Επιστημονικής Γραμματείας που προβλέπεται στο προηγούμενο άρθρο. 3. Το Συμβούλιο αποτελεί όργανο κοινωνικού δια­λόγου και διαβού­λευσης για θέματα ιδιαίτερης σημασίας που αφορούν την άσκηση της εθνι­κής χωροταξικής πολιτικής και πολιτικής αειφόρου ανά­πτυξης. Έργο του Συμβουλίου είναι η υποβολή γνωμοδοτήσεων ή εγγρά­φων παρατηρήσεων και η διατύπωση προτάσεων σχετικά με την εθνική χω­ροταξική πολιτική και πολιτική αειφόρου ανάπτυξης και τα αναγκαία μέτρα και ενέργειες για την εφαρμογή τους. Ειδικά, το Συμβούλιο γνω­μο­δοτεί για το περιεχόμενο του Γενικού και των Ειδικών Πλαισίων χω­ροταξι­κού Σχεδιασμού και Αειφό­ρου Ανάπτυξης και συμμετέχει περιοδικώς με γνώμες και παρατηρήσεις στη διαδικασία παρακολούθησης, αξιο­λόγη­σης και αναθεώρησής τους. Οι γνωμοδοτήσεις, παρατηρήσεις και προτά­σεις του Συμβουλίου υποβάλλο­νται προς τον Υπουργό Περιβάλλο­ντος, Χωρο­ταξίας και Δημόσιων Έργων. 4. Για την εκπλήρωση της αποστο­λής του, το Συμβούλιο ζητεί στοιχεία και πληροφορίες από όλους τους αρμόδιους φορείς και υπηρεσίες, οι οποίοι οφείλουν να τις παρέχουν εγκαίρως. Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου μπορεί να καλεί εκπροσώπους των παραπάνω φορέων και υπηρεσιών να ανα­πτύξουν προφορικά τις απόψεις τους στις συνεδριάσεις του οργάνου αυ­τού, οι οποίοι και υπο­χρεούνται να προσέλ­θουν σε αυτές». Στην εισηγη­τική έκθεση του ν. 2742/1999 αναφέρεται ότι η σύνθεση του ανωτέρω ορ­γάνου απηχεί την ανάγκη διασφάλισης συνεχούς διαδικασίας επικοι­νω­νίας, ανταλλαγής διαλόγου, αλλά και ευρύ­τερων προγραμματικών με­ταξύ όλων των εμπλεκομένων, σε θέματα του χωροταξικού σχεδιασμού και εφαρ­μογής του, κοινωνικών και επιστημονι­κών συντελεστών. Εξάλλου, πρόκειται για όργανο κοινωνικού διαλόγου και διαβούλευσης για σημα­ντικά θέματα χωροταξικού σχεδιασμού και αειφό­ρου ανάπτυξης και έχει γενική συμβουλευτική αρμοδιότητα επί θεμάτων που άπτονται της ακο­λουθητέας εθνικής χωροταξικής πολιτικής και των αναγκαίων μέτρων και ενεργειών για την εφαρμογή της. Ταυτόχρονα, κατά την εισηγητική έκθεση, το εν λόγω όργανο είναι περιβεβλημένο με ειδική συμβουλευτική αρμοδιό­τητα στα στάδια της έγκρισης, παρακολούθησης, αξιολόγησης και ανα­θεώρησης του γενικού και των ειδικών πλαισίων χωροταξικού σχεδια­σμού και αειφόρου ανάπτυξης. Μέσω δε της διαδικα­σίας έγκρισης των Ειδικών Πλαισίων από την Κυβερνητική Επιτροπή του άρθρου 3, μετά από γνώμη του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυ­ξης, διασφαλίζεται η οργανική και λει­τουργική σύνδεση των τομεα­κών πο­λιτικών με τους στόχους και τις προ­τεραιότητες του εθνικού χωρο­ταξικού σχεδιασμού. Περαιτέρω, με την 15147/2262/28-6-2011 απόφαση του Υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροτα­ξίας και Δημοσίων Έργων εγκρί­θηκε ο Κανο­νισμός λειτουργίας του Εθνι­κού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχε­δια­σμού στο άρθρο μόνο του οποίου ορίζονται τα εξής: «Για τη λει­τουργία του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξι­κού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυ­ξης ισχύουν τα εξής:  Θητεία: … Αντι­κα­τάσταση μέλους: … Συγκρό­τηση του επόμενου Συμβουλίου: … Ανα­πλήρωση μελών: … Απαρτία: Το Συμ­βούλιο βρίσκεται σε απαρτία αν ο αριθμός των παρόντων μελών είναι ίσος ή μεγαλύτερος του αριθμού των απόντων. Σύγκληση του Συμβουλίου: Το Συμβούλιο συνέρχεται τακτικά μια φορά το εξάμηνο, εκτά­κτως δε κατά την κρίση του Προέδρου του, σε τόπο και χρόνο που ορίζεται από αυτόν. Η κλήτευση αναφέρει όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης και γίνεται με μέριμνα της Επιστημονικής Γραμματείας που προβλέπεται από το άρθρο 3 παρ. 4 του Ν. 2742/99 και μέχρι την σύστασή της, από τη Δ/νση Χωροτα­ξίας του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., με κάθε πρόσφορο τρόπο, ύστερα από σχετική εντολή του Προέδρου του Συμβουλίου. Η κλήτευση αυτή  κοινο­ποιείται δέκα (10), τουλάχιστον, μέρες νωρίτερα στα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη και συνοδεύεται από τις σχετικές εισηγήσεις των θεμάτων που θα συζητηθούν. Συμμετοχή/κλήτευση τρίτων στις συνεδριά­σεις της Επιτρο­πής: Στις συνεδριάσεις της Επιτροπής παρίστανται χωρίς δικαίωμα ψή­φου: α) οποιοσδήποτε υπάλληλος ή ιδιώτης για την παροχή στοιχείων ή γνωμών σε σχέση με τα συζητούμενα θέματα, ύστερα από σχετική πρό­σκληση του Προέδρου του Συμβουλίου. β) ο Προϊστάμενος της Επιστημο­νικής Γραμματείας που προβλέπεται από το άρθρο 3 παρ. 4 του Ν. 2742/ 99 και μέχρι την σύστασή της, ο Προϊστάμενος της Δ/νσης Χω­ροτα­ξίας του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Επίσης, χωρίς δικαίωμα ψήφου, μπορούν να παρί­στανται στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου, συναρμόδιοι για τα συζη­τού­μενα θέ­ματα Υπουργοί ή και Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων ή και άλλοι εκπρό­σωποι τους, εκπρόσωποι εμπλεκόμενων φορέων του δημο­σίου κα­θώς και εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπού­νται στη Βουλή. … Λήψη αποφάσεων: Οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία των παρισταμένων μελών. Σε περίπτωση ισοψηφίας υπερισχύει η ψήφος του Προέδρου. Επάρκεια αιτιολόγησης: Οι αποφάσεις του Συμβουλίου πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένες. Τήρηση πρακτι­κών: Οι αποφά­σεις της επιτροπής διατυπώνονται στα πρακτικά και υπο­γράφονται από τον Πρόεδρο. Στα πρακτικά καταγράφονται επίσης και οι τυχόν μειοψη­φούσες απόψεις. Η τήρηση των πρακτικών γίνεται από την Επιστημονική Γραμμα­τεία …».
19. Επειδή, όταν για την έκδοση διοικητικής πράξεως προβλέπεται, ως ουσιώδης τύπος της διαδικασίας, η λήψη υπόψη απλής γνώμης συλλο­γικού οργάνου, η γνώμη αυτή πρέπει να εκδίδεται κατά τον τρόπο που ορίζεται στο νόμο. Όταν όμως από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι η Διοίκηση προσπάθησε επί εύλογο χρονικό διάστημα να επιτύχει τη σύν­νομη έκδοση της απλής γνώμης, αυτό όμως δεν κατέστη δυνατό από εσκεμμένες ενέργειες τρίτων προσώπων που παρεμπόδισαν τη λειτουργία του συλλογικού οργάνου, η αρχή του κράτους δικαίου και της αποτε­λεσμα­τικής δράσης της Διοικήσεως επιβάλλουν την έκδοση της διοικητικής πρά­ξεως, έστω και αν η απλή γνώμη, η οποία ελήφθη υπόψη από τη Διοί­κηση, δεν εκδόθηκε κατά πλήρη συμμόρφωση με το νόμο, λόγω των προ­σκομ­μάτων που δημιούργησαν τα τρίτα αυτά πρόσωπα.
20. Επειδή, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, για την έκδοση του προσβαλλόμενου Ειδικού Πλαισίου ελήφθη υπόψη, μεταξύ άλ­λων, η 26/4-11-2011 «γνώμη» του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού Σχε­διασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης (Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α) (υπ’ αριθμ. 30 προοιμίου). Το Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α, κατά τον κρίσιμο χρόνο, είχε συγκροτηθεί με την 29562/ 2010 απόφαση του Υπουργού ΠΕ.Κ.Α, όπως τροποποιήθηκε με την 35847/2011 απόφασή του και, αποτελείτο από 19 μέλη μεταξύ των οποίων εκπρόσωπος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλά­δας (ΚΕΔΚΕ), εκπρόσωπος της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων (ΕΝΑΕ), εκπρόσωπος ΤΕΕ, ΞΕΕ, ΣΕΒ, ΟΕΕ, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΣΕΠΟΧ, ΣΑΔΑΣ κ.λπ. με Πρόεδρο τον Λουδοβίκο Βασενχόβεν. Στο σχε­τικό πρακτικό (26/4.11.2011) αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα: «την 11.04.11 το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τις Υδατοκαλλιέργειες καθώς και η Στρατηγική Μελέτη Περι­βαλλοντικής Εκτίμησης του Πλαισίου αναρτήθηκαν στο σχετικό δικτυακό κόμβο του Υ.ΠΕ.Κ.Α παρέχοντας τη δυνατότητα ηλεκτρονικής διαβούλευ­σης ως την 28.05.11, και με σκοπό να εξασφαλιστεί η πληροφόρηση και συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία διαμόρφωσης των αποφάσεων. Την 19.09.11 το νέο σχέδιο Κ.Υ.Α του Ε.Π.Χ.Σ.Α.Α για τις Υδατο­καλλιέρ­γειες, όπως διαμορφώθηκε από το Υ.Π.Ε.Κ.Α μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας διαβούλευσης διαβιβάσθηκε στα μέλη του Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α. Την 20.10.11 διαβιβάστηκαν για ενημέρωση των μελών δύο αρχεία με την αξιο­λόγηση της διαβούλευσης. Η πρώτη συνεδρίαση του Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α για το ανωτέρω θέμα προγραμματίστηκε για την 30.9.11, ματαιώθηκε όμως την τελευταία στιγμή λόγω κατάληψης του κτιρίου του ΥΠΕΚΑ (Αμαλιάδος 17) από υπαλλήλους. Το Συμβούλιο συνεδρίασε δύο φορές, την 06.10.11 και την 24.10.11. Στις συνεδριάσεις αυτές υπήρξε απαρτία. Στη συνεδρία­ση της 06.10.11 ήταν παρόντα 14 μέλη του Συμβου­λίου. Πλην των υπη­ρε­σιακών στελεχών, στην συνεδρίαση είχαν κληθεί εκπρόσωπος του συναρ­μόδιου Υπουργείου Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότη­τας και Ναυτιλίας και εκ­πρόσωποι των δύο συνδέσμων υδατοκαλλιεργη­τών (Συνδέσμου Ελ­ληνι­κών Θαλασσοκαλλιεργειών και Πανελλήνιας Ένω­σης Ιχθυοκαλ­λιεργη­τών), δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος οικονομικός κλά­δος δεν εκπρο­σω­πείται στο Συμβούλιο. Ακριβώς προ της συνεδρίασης της 6.10.11 επιδόθη­καν στην γραμματεία του Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α μηνυτήριες ανα­φορές κατοίκων του Πό­ρου απευθυνόμενες προς όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του Συμβουλίου ‘για την αποτροπή δημιουργίας οργανωμένης ανάπτυξης υδατοκαλλιεργειών στον Πόρο’. Οι μηνυτήριες αναφορές επιδόθηκαν στο πρωτόκολλό του ΥΠΕΚΑ από δικαστικό επιμελητή. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ει­σήλθαν στην σχετική αίθουσα του ΥΠΕΚΑ απρόσκλητοι εκπρόσωποι ΟΤΑ και συλλόγων. Διευκρινίστηκε από τον πρόεδρο ότι δεν ήταν δυνατό να κληθούν στη συνεδρίαση εκπρόσωποι δήμων και συλ­λόγων στις περιο­χές των οποίων υπάρχουν υδατοκαλλιέργειες διότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγάλος. Μετά τις εισηγήσεις και παρεμβάσεις διεκόπη η συνεδρία­ση, ώστε στην επόμενη να γίνουν τοποθετήσεις των μελών του Συμ­βουλίου. Στη συνεδρίαση της 24.10.11 ήταν παρόντα 14 μέ­λη του Συμβουλίου. Στην συνεδρίαση παρέστησαν στελέχη των αρμόδιων υπη­ρεσιών του ΥΠΕΚΑ και του τεχνικού συμβούλου της Διεύθυνσης Χωροτα­ξίας που έδωσαν απαντήσεις σε διευκρινιστικές ερωτήσεις των μελών του Συμβουλίου. Ακο­λούθησε διαλογική συζήτηση και σχόλια. Πριν αρχίσουν οι τοποθετήσεις των μελών του Συμβουλίου εισήλθε στην αίθουσα ένας τεράστιος αριθμός διαμαρτυρόμενων απρόσκλητων εκπρο­σώπων ΟΤΑ και συλλόγων, συνοδευόμε­νων από τηλεοπτικά συνεργεία. Η συνέχιση της συνεδρίασης ήταν απολύτως αδύνατη και διεκόπη από τον πρόεδρο, λόγω ανωτέρας βίας. … Από την πλειοψηφία των φορέων και μελών που συμμετέχουν στο Συμβούλιο κατατέθηκαν γραπτές απόψεις οι οποίες παρα­τίθενται στο Πα­ράρτημα Ι. Αναλυτικά κατατέθηκαν απόψεις από τους εκπροσώπους των Σ.Ε.ΠΟ.Χ, ΠΑ.Σ.Ε.ΓΕ.Σ, Σ.Ε.Π, Σ.Ε.Β, Τ.Ε.Ε, Γ.Σ.Ε.Ε, ΓΕΩ.Τ.Ε.Ε, Ε.Ε.Δι.Πο.Χ., Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε., και από εκπροσώπους ΜΚΟ και πανεπιστημι­ακούς με γνωστικό αντικείμενο τη χωροταξία. Τα μέλη του Συμβουλίου κλήθηκαν να παραστούν σε νέα συνεδρίαση την 2.11.11, ώστε να διατυ­πώσουν τις τοποθετήσεις τους. Την παραμονή όμως έγινε γνωστό ότι προγραμματιζόταν νέα διαμαρτυρία και ήταν εμφανές ότι θα υπήρχαν και πάλι προβλήματα ομαλής διεξαγωγής της συζήτησης. Κατό­πιν αυτού η συνεδρίαση ματαιώθηκε. Για την υποστήριξη των εργασιών του Συμβου­λίου, (1) τηρήθηκαν συνοπτικά πρακτικά των συνεδριάσεων, (2) κωδικο­ποιήθηκαν τα βασικά θέματα συζήτησης, (3) κωδικοποιήθηκαν οι απόψεις των μελών. Με βάση τις απόψεις των μελών του Συμβουλίου, τις θέσεις που διατυπώθηκαν κατά τις συνεδριάσεις και τα αποτελέσματα της δια­βούλευσης συντάχθηκε ‘σχέδιο θέσεων’ του Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α επί της Κ.Υ.Α. Τα μέλη του συμβουλίου τοποθετήθηκαν επί μιας σειράς 33 ενοτήτων, σε χω­ριστές παραγράφους. Οι θέσεις και παρατηρήσεις των μελών σε κάθε πα­ράγραφο έχουν καταχωρηθεί στο κείμενο θέσεων των μελών του Ε.Σ.Χ.Σ.Α.Α. που ακολουθεί …». Το ως άνω Πρακτικό διαβιβά­στηκε με Α.Π. 26/4.11.11 προς τον Γραμματέα Αναπληρωτή Υπουργό ΠΕΚΑ και την ίδια ημερομηνία εγκρίθηκε από την Επιτροπή Συντονισμού της Κυβερνητι­κής Πολιτικής στον Τομέα του Χωροταξικού Σχεδιασμού και της Αειφόρου Ανάπτυξης με την προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία έλαβε υπόψη της και την από 4.11.11 εισήγηση του ΥΠΕΚΑ, δημοσιεύθηκε δε την ίδια ημέρα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Εξ άλλου, από τη Διοίκηση και τους παρεμβαίνοντες επισημαίνεται ότι, η ανάγκη ολοκλήρω­σης του επίδι­κου χωροταξικού σχεδίου είχε καταστεί επιτακτική ενόψει και των πιέσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία εξαρτούσε τη συνέχι­ση της χρημα­τοδότησης των επιχειρήσεων του επίμαχου κλάδου από τη θέσπιση Το­μεακού Χωροταξικού Σχεδιασμού. Προσκομίζονται συγκεκρι­μένα: α) το από 16.7.2009 έγγραφο του Γενικού Διευθυντή Ναυτιλιακών Υποθέσεων και Αλιείας της Ε.Ε., σύμφωνα με το οποίο η Ευρωπαϊκή Επι­τροπή δεν μπορεί παρά να υποδείξει στις Ελληνικές αρμόδιες αρχές να μη προβούν σε συγχρηματοδότηση νέων έργων υδατοκαλλιεργειών στο πλαί­σιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Αλιείας όσο δεν υφίσταται νομικά αποδεκτή μέθοδος αδειοδότησής τους, σύμφωνα με τη νομολογία του ΣτΕ (γίνεται αναφορά στις αποφάσεις Ολομ. ΣτΕ 2489/2006 και ΣτΕ 2435/2008), β) το από 30.3.2010 έγγραφο της Γενικής Διεύθυνσης ΜΑRE της Ε.Ε., όπου επανα­λαμ­βάνονται τα ως άνω και γ) το από 15.4.2010 έγγραφο της Υπηρεσίας Διαχείρισης του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Αλιεία» 2007- 2013 του Υπουργείου Ανάπτυξης, σύμφωνα με το οποίο καθίστατο σαφές ότι η πα­ράλειψη χωροταξικού σχεδιασμού έθετε πλέον σε άμεσο κίνδυνο την εκταμίευση πολύτιμων κοινοτικών πόρων, που θα επηρέαζε δραματικά τη θέση των ελληνικών επιχειρήσεων υδατοκαλλιέργειας στη διεθνή αγορά καθώς, την ίδια στιγμή, άλλες ανταγωνίστριες χώρες ενίσχυαν σημαντικά τις επενδύσεις τους στο συγκεκριμένο τομέα. Eπίσης, η Διοίκηση προσκο­μίζει και τα πρακτικά της Συνεδρίασης ΡΙΗ΄/11.4.2011 της Βουλής, κατά την οποία συζητήθηκε επίκαιρη επερώτηση Βουλευτών της Νέας Δημο­κρατίας σχετικά με θέματα που αφορούν την ιχθυοκαλλιέργεια, όπου, με­ταξύ άλλων, αναδεικνύονται τα προβλήματα από την καθυστέρηση ολο­κλήρωσης του χωροταξικού σχεδιασμού, που  εκκρεμούσε τουλάχι­στον από το έτος 2008, ιδίως δε αναφορικά με τις επιπτώσεις στο Επιχει­ρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας λόγω του ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει συνδέσει την επίλυση του χωροταξικού με τη συνέχιση της χρηματοδότη­σης.
21. Επειδή, από τα ανωτέρω προκύπτει ότι μετά την εκπόνηση της υποστηρικτικής και της στρατηγικής μελέτης, ακολούθησε δημόσια διαβού­λευση για το επίμαχο Ειδικό Πλαίσιο και τελικώς υποβλήθηκε στο Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για την προβλεπόμενη γνωμοδό­τηση. Υπήρξε δε ουσιαστική προσπάθεια της Διοικήσεως για την πραγμα­τοποίηση συνεδριάσεων και διατύπωση γνωμών των μελών, που όμως παρεμποδίσθηκε με ενέργειες τρίτων προσώπων. Υπό τα δεδομένα αυτά, ενόψει και του ότι η από το Σύνταγμα επιβαλλόμενη υποχρέωση ολο­κλή­ρωσης του χωροταξικού σχεδιασμού είχε καταστεί εντονότερη μετά τις αποφάσεις της Ολομελείας του Δικαστηρίου, που είχαν ως συνέπεια να καταπίπτουν οι περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις μονάδων υδατοκαλλιέρ­γειας λόγω απουσίας του Ειδικού Πλαισίου και προκάλεσαν τη διακοπή της χρηματοδότησης του κλάδου αυτού από την Ευρωπαϊκή Ένωση, νο­μί­μως ελήφθη υπόψη για την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξεως η ως άνω γνώμη, και τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα είναι απορριπτέα ως αβάσιμα. Εξάλλου, ο ειδικότερος ισχυρισμός ότι μπορούσαν να πραγματο­ποιηθούν οι συνεδριάσεις του επίμαχου συλλογικού οργάνου με τηλεδιά­σκεψη είναι απορριπτέος, διότι δεν προκύπτει ότι υπήρχε τεχνικά η δυνα­τότητα αυτή, ανεξαρτήτως αν θα ήταν δυνατό να λειτουργήσει στα πλαίσια της διαδικασίας ενός τόσο πολυμελούς οργάνου.
22. Επειδή, το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο, το οποίο αποτελεί, κατά τα ήδη εκτεθέντα, κανονιστικό κείμενο ευρείας εμβέλειας, συνυπο­γράφεται κατά νόμο και από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού, Παύλο Γερου­λάνο, στα πλαίσια της κανονιστικής του αρμοδιότητας. Οι ρυθμίσεις του επίμαχου πλαισίου αφορούν ευρύ κύκλο επιχειρήσεων του συγκεκριμένου κλάδου και δεν συνδέονται με τη συγκεκριμένη οικογενειακή επιχείρηση, της οποίας κατά τους αιτούντες, διευθύνουσα σύμβουλος είναι η σύζυγός του. Ως εκ τούτου δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης της αρχής της αμερολη­ψίας και τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα είναι απορριπτέα ως αβά­σιμα.
23. Επειδή, όπως προκύπτει από τα ήδη εκτεθέντα, η Μελέτη του Ειδικού Πλαισίου περιλαμβάνει την «Α΄ Φάση – Υποστηρικτική Μελέτη», που συντάχθηκε το Δεκέμβριο 2009 και την «Β΄ Φάση: Πρόταση Ειδικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τις Υδα­τοκαλλιέργειες», που συντάχθηκε τον Ιούνιο 2010. Η ΣΜΠΕ συντάχθη­κε τον Μάρτιο του 2011, δηλαδή εννιά μήνες μετά την Β΄ Φάση της Μελέ­της και δεκαπέντε μήνες μετά την Α΄ Φάση της Μελέτης. Εξάλλου, στη ΣΜΠΕ γίνεται ρητή αναφορά στα ήδη εγκριθέντα Ειδικά Πλαίσια Χωρο­ταξικού Σχεδιασμού για τον Τουρισμό, τις ΑΠΕ και τη Βιομηχανία (βλ. σελ. 26-27). Υπό τα δεδομένα αυτά, ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ της συντάξεως της ΣΜΠΕ και των μελετών του επίδικου πλαισίου κρίνεται εύλογος, ενόψει και της σύνθετης διαδικασίας που ακολουθείται για την προετοιμασία των χωροταξικών σχεδίων, δεδομένου μάλιστα ότι οι αιτού­ντες δεν επικαλού­νται συγκεκριμένες αλλαγές που θα καθιστούσαν ενδεχο­μένως ανεπίκαι­ρες τις μελέτες, ενώ τα εν τω μεταξύ εγκριθέντα ειδικά πλαίσια έχουν ληφθεί υπόψη. Συνεπώς τα περί του αντιθέτου προβαλ­λόμενα πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα.
24. Επειδή, κατά τα προκύπτοντα από τα στοιχεία του φακέλου, η Μελέτη του προσβαλλόμενου πλαισίου (Α΄ και Β΄ φάση) ελέγχθηκε και εγκρίθηκε τελικώς από το αρμόδιο κατά νόμο όργανο, οι σχετικές δε ρυθμί­σεις ελέγχονται κατά το κανονιστικό τους μέρος. Εξάλλου, η παροχή τεχνικής – επιστημονικής υποστήριξης για τη σύνταξη του σχεδίου του ει­δικού πλαισίου δεν συνιστά έλεγχο της ΣΜΠΕ, ώστε να υπάρχει σχέση ελέγχοντος και ελεγχομένου. Συνεπώς, πρέπει να απορριφθούν τα περί του αντιθέτου προσβαλλόμενα, ενώ είναι απορριπτέος, προεχόντως ως αόρι­στος, και ο ισχυρισμός περί πλημμελειών της μελέτης και της ΣΜΠΕ ως προς τα πραγματολογικά στοιχεία και δεδομένα που ελήφθησαν υπόψη.
25. Επειδή, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο της ΣΜΠΕ, βάσει της οποίας εκδόθηκε το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο, στο κεφάλαιο 7 αυτής με τίτλο «Εκτίμηση-Αξιολόγηση-Αντιμετώπιση των επιπτώσεων του σχεδίου στο Περιβάλλον» (σελ. 133 επ.), προσδιορίζονται, εκτιμώνται και αξιολογούνται οι ενδεχόμενες επιπτώσεις του πλαισίου στο περιβάλλον με κριτήρια ποιοτικά, ποσοτικά και χωρικά. Περαιτέρω, περιγράφονται οι προτάσεις/κατευθύνσεις/μέτρα για την πρόληψη του περιορισμού και η στο μέτρο του δυνατού, αντιμετώπιση οποιωνδήποτε σημαντικών δυσμε­νών επιπτώσεων στο περιβάλλον και το προτεινόμενο σύστημα για την παρακολούθηση του προγράμματος και την βελτιστοποίηση της περιβαλ­λοντικής του απόδοσης. Κατ’ αρχάς, παρουσιάζεται η περιβαλλοντική διά­σταση της υδατοκαλλιέργειας, με την έννοια ότι η ανάπτυξη και διαχεί­ρισή της θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις λειτουργίες του οικοσυστήμα­τος και να μην απειλεί την αειφόρο διαχείρισή του, καθώς και ότι θα πρέπει να αναπτύσσεται σε συνέργεια με άλλους τομείς, πολιτικές και στόχους. Προς το σκοπό αυτό λαμβάνονται ιδίως υπόψη τα χαρακτηρι­στικά της Μεσο­γείου: α) σχετικά υψηλές θερμοκρασίες, που ενισχύουν το μεταβολικό ρυθμό των βακτηρίων, β) μικρό παλιρροιακό κύμα, που μειώ­νει τη δυνατό­τητα διασποράς του σωματιδιακού υλικού, ιδιαίτερα σε κλειστούς κόλπους, γ) ολιγοτροφικά χαρακτηριστικά, τα οποία συμβάλ­λουν στην υψηλή διαύ­γεια του νερού, δ) ο φώσφορος ως περιοριστικός παράγοντας της πρωτο­γενούς παραγωγής, τουλάχιστον σε κάποιες περιο­χές και σε κάποιες πε­ριόδους, ε) υψηλή βιοποικιλότητα, ιδιαίτερα σε παράκτιες περιοχές και ε) αναμενόμενη επίδραση της κλιματικής αλλαγής στα υδάτινα οικοσυστή­ματα. Ακολουθεί η παρουσίαση του παγκόσμιου δείκτη απόδοσης της υδα­τοκαλλιέργειας, ως εργαλείου εκτίμησης της επίδρασης  αυτής στο φυσικό περιβάλλον, όπως προκύπτει από την αξιο­λόγηση 10 κριτηρίων, με τιμές από 0-100, μέσο όρο μεταξύ των χωρών το βαθμό 59 και αξιολόγηση της Ελλάδας στο 60, που της δίνει την 11η θέση μαζί με την Ισπανία και το Ισραήλ μεταξύ των 22 χωρών που αξιολογήθη­καν. Ιδιαίτερα αναλυτική εί­ναι η παρουσίαση των επιμέρους κριτηρίων ως προς την ελληνική υδατο­καλλιέργεια, από την αξιολόγηση των οποίων προ­κύπτουν χρήσιμα συμπερά­σματα για τη βελτίωση της επίδρασής της στο περιβάλλον. Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, η ΣΜΠΕ ανταποκρίνεται στο προ­βλεπόμενο από το νόμο περιεχόμενο ως προς την αξιολόγηση των περιβαλ­λοντικών επιπτώ­σεων του σχεδίου στο περιβάλλον, λαμβάνοντας υπόψη το περιεχόμενο και το επίπεδο λεπτομερειών του σχεδίου, το οποίο συνδέεται με το επί­πεδο σχεδιασμού για όλη την επικράτεια, λαμβανομέ­νου υπόψη και ότι προβλέ­πεται η εκπόνηση ΣΜΠΕ για τον καθορισμό ΠΟΑΥ. Εξάλλου, έχουν επαρ­κώς αναλυθεί οι επιπτώσεις της υδατοκαλ­λιέργειας στη σύστα­ση του θα­λασσινού νερού και γενικά στα ύδατα, κα­θώς και στη δημόσια υγεία. Υπάρχει, δε, ιδιαίτερη αναφορά στη χω­ροθέτηση μονάδων υδα­τοκαλλιερ­γειών στα εσωτερικά ύδατα και συγκεκρι­μένα ως προς τις επι­πτώσεις δια­φορετικών τύπων υδατοκαλλιέργειας (σελ. 137 επ.), ως προς τη βιοποικι­λότητα (σελ. 146) και στους υδατικούς πόρους (σελ. 149). Ως εκ τούτου, πρέπει ν’ απορριφθούν ως αβάσιμοι όλοι οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί των αιτούντων, με τους οποίους προ­βάλλεται παράβαση του άρ­θρου 6 της κ.υ.α. 107017/2006 για τη στρα­τηγική μελέτη περιβαλλοντι­κών επιπτώ­σεων.
26. Επειδή, περαιτέρω, στο άρθρο 5 παρ. 1 περ. Ι του προσβαλ­λόμενου Ειδικού Πλαισίου με τον τίτλο «Καθορισμός Περιοχών Ανάπτυξης Υδατοκαλλιέργειας (Π.Α.Υ.)» ορίζονται τα εξής: «Η θαλάσσια υδατοκαλ­λιεργητική δραστηριότητα αναπτύσσεται σε ευρύτερες θαλάσσιες περιοχές που συγκροτούν ενιαίους χώρους με κοινά χαρακτηριστικά, αναφερόμενες εφεξής ως Περιοχές Ανάπτυξης Υδατοκαλλιέργειας (ΠΑΥ), οι οποίες υπο­δεικνύουν την καταλληλότητα των περιοχών για την ανάπτυξη υδατο­καλ­λιεργειών. Από χωροταξική άποψη αποτελούν ευρύτερες περιοχές ανα­ζή­τησης θέσεων για υποδοχείς (ΠΟΑΥ ή ΠΑΣΜ) και μεμονωμένες μονά­δες. Οι ΠΑΥ που εμφανίζονται στον πίνακα 1 και αποτυπώνονται στο χάρτη «Κατευθύνσεων Χωρικής Οργάνωσης και Υδατοκαλλιεργειών» έχουν επι­λεγεί μετά από αξιολόγηση χωροταξικών, περιβαλλοντικών και αναπτυξια­κών παραμέτρων που έχουν προκύψει από: α) το Στρατηγικό Πλαίσιο Κα­τευθύνσεων για την Ανάπτυξη των θαλάσσιων Υδατο­καλ­λιεργειών στην Ελλάδα που εκπονήθηκε τον Δεκέμβριο του 2000 για λο­γαριασμό της Δ/νσης Χωροταξίας του ΥΠΕΧΩΔΕ. β) τις μελέτες ΠΟΑΥ που έχουν εκπο­νηθεί είτε στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Αλιεία» 2000-2006», είτε στο πλαίσιο των Περιφερειακών Επιχειρησια­κών Προγραμμά­των (ΠΕΠ) 2000-2006 γ) την πλούσια εμπειρική γνώση και τις δεξιότητες των ήδη λειτουργουσών και βιώσιμων μονάδων, μέσω της οποίας επιβε­βαιώνεται η καταλληλότητα για την άσκηση της δραστη­ριό­τητας συγκεκρι­μένων περιοχών δ) τη χρησιμοποίηση/αξιολόγηση των πα­ρακάτω κριτη­ρίων, όπως αναλυτικά εμφανίζεται στους πίνακες του Πα­ραρτήματος Ι της μελέτης του Ειδικού Πλαισίου: α. Χαρακτηριστικά περιβαλ­λοντικού χαρα­κτήρα – Γεωμορφολογία της περιοχής – Φυσικο – χη­μικά και βιολογικά χα­ρακτηριστικά των υδάτων – Ρυθμός ανανέωσης των θαλάσσιων μαζών – ρεύματα – Κυματικό κλίμα – Οικολογική ποιότητα υδά­των – Καθεστώς προ­στασίας β. Χαρακτηριστικά χωροταξικού χαρακτήρα – παρουσία ανταγω­νιστικών με τις υδατοκαλλιέργειες χρήσεων – παρουσία ασύμβατων χρήσεων – περιοχές ειδικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος – ύπαρξη οικι­σμών – προσβασιμότητα στα εθνικά αστικά κέντρα (πόλοι κατανάλωσης-εμπο­ρι­κοί λιμένες) – προσβασιμότητα σε χερσαίες εκτάσεις γ. Χαρακτηρι­στικά αναπτυξιακού χαρακτήρα… Με βάση τα παραπάνω, καθορί­ζο­νται οι Πε­ριοχές Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (Π.Α.Υ.) του Ελ­ληνικού θαλάσ­σιου χώρου, οι οποίες μετά από αξιολόγηση των χαρακτη­ριστικών τους (χωρο­ταξικών – περιβαλλοντικών – αναπτυξιακών), και με κριτήριο και την υφι­στάμενη κατάσταση από την άποψη ύπαρξης μονάδων υδατοκαλλιέρ­γειας (συγκέντρωση μονάδων), κατατάσσονται στις επόμενες πέντε κατη­γορίες Α έως Ε, που εμφανίζονται στον πίνακα 1 και αποτυ­πώνονται στο χάρτη «“Εθνικό Πρότυπο Χωροταξικής Οργάνωσης της Υδα­τοκαλλιεργητι­κής Δρα­στηριότητας”». Περαιτέρω, στο κεφάλαιο 3 της Υπο­στηρικτικής Με­λέ­της του προσβαλλόμενου Ειδικού Πλαισίου (Φάση Α΄, σελ. 146 επ.) προσδιορί­ζονται αναλυτικά τα ήδη προαναφερθέντα χα­ρα­κτηριστικά κα­ταλληλότητας των περιοχών, μεταξύ των οποίων τα πε­ριβαλ­λοντικά, και η κλίμακα αξιολόγησής τους από – 3 έως +3, ακο­λούθως δε κατηγο­ριο­ποιούνται και αξιολογούνται οι ΠΑΥ. Ειδικότερα, επελέ­γη μία σειρά από περιοχές στο σύνολο της Ελληνικής Επικράτειας, στις οποίες μπορεί να στηριχθεί ή/και να αναπτυχθεί περαιτέρω η υδατο­καλλιεργητική δραστη­ριότητα. Αναφέρεται, δε, και ότι με δεδομένη την επί 25ετία ανά­πτυξη του τομέα και τις ήδη εγκατεστημένες και λειτουργούσες επιχειρή­σεις υδατοκαλλιέργειας στο σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Επι­κράτειας, σημα­ντική πρόκληση για την Ομάδα Μελέτης αποτέλεσε η σύν­θεση της υφι­στάμενης – εν πολλοίς παγιωμένης κατάστασης με μία «ιδεατή» υπό την έννοια της ολοκληρωμένης διαχείρισης χώρου και πό­ρων, με στόχο τη βιώ­σιμη ανά­πτυξη του φορέα. Οι περιοχές που επελέγη­σαν αναλύθηκαν σύμφωνα με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά καταλληλότητας. Στη συνέ­χεια, οι πε­ριοχές αυτές κατηγοριοποιήθηκαν σε Π.Α.Υ ειδικών χαρα­κτηριστικών σε σχέση με τις δυνατότητες ανάπτυξης υδατοκαλλιεργητικών δραστηριοτή­των (Α-Ε) και σε Άλλες Περιοχές (που καλύπτουν το σύνολο της Ελληνικής Επικράτειας και στις οποίες υπάρχει η δυνατότητα χωρο­θέτησης μονάδων μεμονωμένα), λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα της ανάλυσης της κάθε περιοχής σύμφωνα με τα σχετικά χαρακτηριστικά (σελ. 161 επ.). Στο Παράρτημα ΙV της μελέτης (α΄ φάσης) παρατίθενται πί­νακες ανά κατηγο­ρία ΠΑΥ όπου για κάθε επιμέρους υπο­περιοχή πα­ρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν σε: υφιστάμενο αριθμό μονάδων υδα­τοκαλλιέργειας, δυναμι­κότητα (βάσει υφιστάμενης αδειοδότη­σης), εκτρεφό­μενα είδη, υφιστάμενο αριθμό σταθμών παραγωγής γόνου και υφιστάμενο αριθμό εγκαταστά­σεων συσκευασίας και παραγωγής μη μεταποιημένων αλιευτικών προϊόντων. Στη δεύτερη φάση της Μελέτης, όπου περιλαμ­βά­νεται η πρό­ταση για το επίδικο Ειδικό Πλαίσιο, προτείνε­ται εν μέρει δια­φοροποιημένη η κατηγοριοποίηση των περιοχών, σε τέσ­σερις (Α – Δ) αντί πέντε κατηγο­ρίες, καθώς και τις Άλλες Περιοχές (που καλύπτουν το σύνο­λο της ελληνι­κής επικράτειας) (σελ. 29 επ.), ενώ σε Παράρτημα αυτής παρατίθενται πί­νακες με την αξιολόγηση των περιοχών βάσει των ανω­τέρω χαρακτηριστι­κών και με πληροφορίες ως προς τις υφι­στάμενες μονά­δες κάθε υπο­περιοχής. Στη ΣΜΠΕ επαναλαμβάνονται τα ήδη προανα­φερ­θέντα κριτή­ρια-παράμετροι για τον καθορισμό των ΠΑΥ (σελ. 36 επ.), ενώ από το πε­ριεχόμενό της προκύπτουν και τα εξής: 1) η υφιστάμενη κα­τάσταση του περιβάλλοντος στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, που αποτελεί το πεδίο εφαρμογής του σχεδίου, με έμφαση στο υδάτινο περι­βάλ­λον και στις αλληλεπιδράσεις που αναπτύσσονται με την Υδατοκαλ­λιέργεια (κεφάλαιο 6, σελ. 90 – 132) και 2) η εκτίμηση – αξιολόγηση – αντιμετώπιση των επι­πτώσεων του σχεδίου στο περιβάλλον (κεφάλαιο 7, σελ. 133-161). Στον Πίνακα που περιλαμβάνεται στο τέλος της ΣΜΠΕ με τις προτεινόμενες ΠΑΥ (σελ. 206 – 207) υιοθετούνται, κατά βάση, τα προ­τεινόμενα από την Υποστηρικτική Μελέτη ως προς τις κατηγορίες των περιοχών, όπου όμως προστίθεται και κατηγορία Ε (σημειακών χωροθετή­σεων), η οποία περι­λαμβάνει συγκεκριμένες περιοχές και δεν καλύπτει το σύνολο του ελληνι­κού θαλάσσιου χώρου. Υπό τα δεδομένα αυτά, για τον καθορισμό και την κατηγοριοποίηση των ΠΑΥ ελήφθησαν υπόψη, μεταξύ άλλων περιβαλλο­ντικά κριτήρια, τα οποία, κατά την επιστημονική τεχνική κρίση των μελετη­τών, ήταν κατάλληλα για το επίπεδο του σχεδιασμού που επιχειρείται με το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο στο σύνολο του ελληνι­κού χώρου. Δε­δομένου, άλλωστε ότι οι ΠΑΥ ορίζονται ως, από χωροταξική άποψη, ευρύ­τερες περιοχές αναζήτησης θέσεων για υποδοχείς (ΠΟΑΥ ή ΠΑΣΜ) και μεμονωμένες μονάδες, πρόκειται, δηλαδή για ζώνες χωρο­ταξικού χαρα­κτήρα, χωρίς σαφή οριοθέτηση, που περιλαμβάνουν πλη­θώ­ρα άλλων δραστηριοτήτων και εξειδικεύονται από χωρικό σχεδια­σμό κα­τώτερων χω­ρικών επιπέδων, έχουν ως βασικό προορισμό να περιορί­σουν τις περιο­χές, όπου μπορεί να αναπτύσσεται η υδατοκαλλιέρ­γεια και να παρέ­χουν βασικές κατευθύνσεις για τον τρόπο ανάπτυξής της, όπως συνάδει με το χαρακτήρα του Επίδικου Πλαισίου ως κειμένου κατευθυντή­ριου χαρα­κτήρα, ενώ λεπτομερείς επιτόπιες μετρήσεις, θα πραγματοποιη­θούν κατά τη διαδικασία κατάρτισης και έγκρισης των μελετών για τις ΠΟΑΥ ή των ΜΠΕ για τις μεμονωμένες μονάδες, οι οποίες θα συγκε­κριμενοποιούν τη φέρουσα ικανότητα της ευρύτερης και της άμε­σης περιο­χής εγκατάστασης της δραστηριότητας, βάσει των κριτηρίων που προβλέπονται στα άρθρα 6 και 7 του επίδικου πλαισίου. Συνεπώς πρέπει ν’ απορριφθεί ως αβάσιμος ο λόγος ακυρώσεως με τον οποίο προβάλλεται ότι ο καθορισμός και η κα­τηγοριοποίηση των ΠΑΥ με το επίδικο πλαίσιο δεν θεμελιώνεται στην εκ­πονηθείσα ΣΜΠΕ με αναφορά ως προς τα κατάλ­ληλα περιβαλλοντικά κρι­τήρια. Περαιτέρω, είναι απορριπτέος ο ισχυρισμός ότι το προσβαλλόμενο πλαίσιο παρανόμως στηρίζεται για τον καθορισμό των ΠΑΥ στο πρό­γραμμα «Αλιεία 2000 – 2006», που κατά τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν μπορεί να τεκμηριώσει πράξη αδειο­δότησης μονάδας υδατοκαλλιέργειας, δεδομένου ότι η μνεία του ως άνω «Προγράμματος» στο προοίμιο της προσβαλλομένης πράξεως, μεταξύ των στοιχείων που ελήφθησαν υπόψη, δεν προσδίδει πλημμέλεια στο επί­μαχο Ειδικό Πλαί­σιο, για το οποίο, κατά τα ήδη εκτεθέντα, εκπονήθηκαν οι κατά νόμο ανα­γκαίες μελέτες.
27. Επειδή, εξάλλου, στο άρθρο 6 του ίδιου Κεφαλαίου του επίδι­κου πλαισίου με τον τίτλο «Κατευθύνσεις για το καθεστώς και τους όρους χωροθέτησης μονάδων και υποδοχέων υδατοκαλλιέργειας» ορίζονται, με­ταξύ άλλων, τα εξής: «… Α. Προϋποθέσεις αναγκαίες για την εγκατά­σταση μονάδων υδατοκαλλιέργειας i) Θαλάσσια ιχθυοκαλλιέργεια. Η θέση που επιλέγεται για την εγκατάσταση μιας μονάδας της κατηγορίας αυτής, πρέ­πει να πληροί ορισμένα βασικά κριτήρια, όπως: … Nα λαμβάνει υπόψη τα υπό κατάρτιση Σχέδια Διαχείρισης των λεκανών απορροής (πα­ράκτια με­ταβατικά ύδατα). … Β. Διαδικασία ίδρυσης ΠΟΑΥ. Οι ΠΟΑΥ στο θαλάσσιο χώρο δημιουργούνται αποκλειστικά και μόνο εντός των ΠΑΥ των κατηγο­ριών Α – Δ της παραγράφου Ι του άρθρου 5 και οριοθετούνται από τις συντεταγμέ­νες των ορίων των ζωνών που τις αποτελούν. Στο χερσαίο χώ­ρο, σε περιοχές συγκέντρωσης μονάδων υδατοκαλλιέργειας γλυκέων υδά­των ή σε υφάλμυρα οικοσυστήματα είναι επίσης δυνατή η δημιουργία ΠΟΑΥ, χωρίς τον καθορισμό ΠΑΥ από το παρόν Πλαίσιο. … Η διαδικασία ίδρυσης ΠΟΑΥ είναι η προβλεπόμενη από το άρθρο 10 του ν. 2742/1999 … Στο άρθρο 7 του Κεφαλαίου Γ του ίδιου άρθρου, με τον τίτλο «Κριτήρια και συμβατότητες χωροθέτησης μονάδων και υποδοχέων υδατοκαλλιέρ­γειας» ορίζεται, μεταξύ άλλων, και ότι: “… 2. Kατευθύνσεις που συν­δέονται με ειδικά θεσμικά καθεστώτα … Οι κατευθύνσεις για τη χωροθέ­τηση μονάδων υδατοκαλλιεργειών και ΠΟΑΥ θα συμπληρωθούν σε με­ταγε­νέστερο στάδιο με βάση τα υπό κατάρτιση σχέδια διαχείρισης λεκα­νών απορροής ποταμών …” Υπό τα δεδομένα αυτά, εφόσον οι ΠΑΥ, σύμ­φωνα με το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο, δεν συνιστούν χωροθετή­σεις, αλλά αποτελούν, από χωροταξική άποψη, ευρύτερες περιοχές ανα­ζήτη­σης θέσεων για υποδοχείς (ΠΟΑΥ ή ΠΑΣΜ) και μεμονωμένες μονά­δες, οι οποίες έχουν κριθεί κατάλληλες με βάση τις χωροταξικές, περιβαλ­λοντικές και αναπτυξιακές παραμέτρους, που αναφέρονται αναλυτικά στο άρθρο 5 παρ. 1 περ. Ι του Κεφ. Β΄ του Άρθρου Πρώτου του πλαισίου, καθώς και ότι ως προς το επιτρεπτό της συγκεκριμένης χωροθέτησης υπο­δοχέων και με­μονωμένων μονάδων λαμβάνονται υπόψη οι προβλέ­ψεις των υπό κα­τάρτιση Σχεδίων Διαχείρισης των Λεκανών απορ­ροής και η συμβατότητα προς αυτά, όπως ρητά ορίζεται στις προαναφερ­θείσες διατάξεις, (βλ. και στις διατάξεις των άρθρων 9 παρ. 7 και 10 του προσβαλλό­μενου πλαι­σίου), δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης των διατά­ξεων της Οδηγίας 2000/60/ΕΚ των σχετικών διατάξεων της εσωτερικής νομοθεσίας, σε εναρ­μόνιση προς τις οποίες, άλλωστε, προβλέπεται ειδικά η συμπλήρωση των κατευθύνσεων του πλαισίου, μετά την ολοκλήρωση των διαχειριστι­κών σχεδίων των λεκανών απορροής. Συνεπώς, ο λόγος, με τον οποίο προ­βάλλονται τα αντίθετα πρέπει να απορριφθεί ως αβάσι­μος.
28. Επειδή, εξάλλου, όπως προκύπτει από τα ήδη εκτεθέντα, ο καθορι­σμός των ΠΑΥ δεν στηρίχθηκε ούτε αποκλειστικά, ούτε κυρίως στην υφιστάμενη πραγματική κατάσταση, η οποία, ωστόσο, δεν μπορούσε να αγνοηθεί με δεδομένη την επί 25ετία ανάπτυξη του τομέα και τις ήδη εγκα­τεστημένες και λειτουργούσες επιχειρήσεις υδατοκαλλιέργειας στο σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Επικράτειας. Ειδικότερα, όπως αναφέρεται στην Υποστηρικτική Μελέτη (Α΄ Φάση, σελ. 161), στόχος της ομάδας μελέ­της αποτέλεσε η σύνθεση της υφιστάμενης – εν πολλοίς – παγιωμένης κατά­στασης με μία ‘ιδεατή’, υπό την έννοια της ολοκληρωμένης διαχείρι­σης χώρου και πόρων, με στόχο τη βιώσιμη ανάπτυξη του τομέα. Στη ΣΜΠΕ, μεταξύ των δυσκολιών που ανέκυψαν κατά την εκπόνησή της, αναφέρεται «… η υφιστάμενη κατάσταση της σημειακής χωροθέτησης και λειτουργίας μονάδων υδατοκαλλιέργειας, σε συνδυασμό με τα επεν­δεδυμένα δημόσια και ιδιωτικά κεφάλαια, που συνιστά πίεση για την επίτευ­ξη ισορροπίας με­ταξύ βέλτιστου χωροταξικού σχεδιασμού και πε­ριορισμού της επιβάρυν­σης επιχειρήσεων και των παραγωγών από δαπά­νες μετεγκατάστασης των μονάδων …». Εξάλλου, κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 5 του προσβαλ­λόμενου πλαισίου, ελήφθησαν υπόψη, μεταξύ άλλων, η πλούσια εμπειρική γνώση και οι δεξιότητες των ήδη λειτουργου­σών και βιώσιμων μονάδων, μέσω της οποίας επιβεβαιώνεται η καταλ­ληλότητα για την άσκηση της δραστηριότητας συγκεκριμένων περιοχών. Τέλος, όπως προ­κύπτει από το χάρτη που συνοδεύει το Ειδικό Πλαίσιο στις ΠΑΥ περιλαμ­βάνονται πολλές περιοχές, στις οποίες μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταστα­θεί μονάδα, ούτε έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον για εγκατά­σταση, όπως, εν­δεικτικά οι ΠΑΥ Γ1 – Βόρεια Κέρκυρα, Β2 – Νότιο-ανατολι­κή Κεφαλονιά, Β.1.2 – Νοτιοδυτική Ιθάκη, Β9 – Στόμιο ν. Λαρίσης, Β7 – Μέγαρα, Β14 και Β15 στην Ανατολική Μακεδονία. Αλλά και οι υπόλοιπες ΠΑΥ περιλαμβά­νουν τεράστιες επιφάνειες, των οποίων μικρό ποσοστό κα­ταλαμβάνουν οι μισθωμένες εκτάσεις, καθώς και οι περιοχές των υπό θεσμο­θέτηση ΠΟΑΥ. Υπό τα δεδομένα αυτά, ο επίμαχος σχεδιασμός βασί­στηκε στην εκ νέου αξιολόγηση των περιοχών βάσει επιστημονικών κριτη­ρίων, προς το σκοπό της εξυπηρέτησης των αρχών της ορθολογικής χωροτα­ξίας και όχι για τη νομιμοποίηση υφιστάμενων πραγματικών κατα­στάσεων, οι οποίες, άλλω­στε, δεν ήταν αυθαίρετες, αλλά, κατά το μεγαλύ­τερο μέρος τους επρόκειτο για ατομικές χωροθετήσεις βάσει νομίμων κρι­τηρίων. Συνεπώς, τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα είναι απορρι­πτέα ως αβάσιμα.
29. Επειδή, περαιτέρω, ο λόγος ακυρώσεως με τον οποίο προ­βάλ­λε­ται ότι κατά παράβαση των αρχών της βιώσιμης ανάπτυξης, της πρόλη­ψης και της προφύλαξης, το επίδικο πλαίσιο επιτρέπει την ανεξέλεγκτη και άκριτη εγκατάσταση υδατοκαλλιεργειών εντός σημαντικού τμήματος θα­λασσίων οικοσυστημάτων, με αποτέλεσμα να διακυβεύεται ο θαλάσσιος πλούτος της χώρας και η σπάνια βιοποικιλότητα των περιοχών αυτών, εί­ναι πάντως απορριπτέος πέραν της αοριστίας του, δεδομένου ότι, σύμ­φωνα με τα αναφερόμενα στο προοίμιο του προσβαλλόμενου πλαι­σίου, οι χωρικές ανάγκες της υδατοκαλλιεργητικής δραστηριότητας, όσον αφορά τη θαλάσσια υδατοκαλλιέργεια, είναι πολύ περιορισμένες σε σχέση με το μή­κος των ακτών της χώρας και συγκριτικά με τις ανάγκες ανάπτυξης άλλων δραστηριοτήτων, κυρίως της οικιστικής και του τουρι­σμού, ενώ ενδεικτικά αναφέρεται ότι η ολική μισθωμένη θαλάσσια έκταση των μονάδων ιχθυο­καλλιέργειας ανέρχεται μόλις σε 8 τετρ. χλμ. Εξάλλου, το Ειδικό Πλαίσιο θέτει συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις για τη χωροθέτηση των μο­νάδων υδατοκαλλιέργειας, ενώ οι επιπτώσεις από τις ΠΟΑΥ στις άλλες δραστηριότητες, στην αισθητική του τοπίου και στη βιώ­σιμη ανάπτυξη των παράκτιων και νησιωτικών περιοχών θα αξιολογηθούν, κατά περίπτωση, κατά τη διαδικασία έγκρισής τους. Συνεπώς, τα περί του αντιθέτου προ­βαλλόμενα πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα.
30. Επειδή, στη διάταξη του άρθρου 12 του προσβαλλόμενου Ειδι­κού Πλαισίου προβλέπονται τα εξής: «1. Μονάδες θαλάσσιας υδατο­καλ­λιέργειας των οποίων οι πράξεις αδειοδότησης πληρούν τις προϋποθέ­σεις του παρόντος Ειδικού Πλαισίου, θεωρούνται ότι έχουν χωροθετηθεί νόμιμα για τις πράξεις ανανέωσης των αδειών τους. 2. Μονάδες θαλάσ­σιας υδα­τοκαλλιέργειας των οποίων οι άδειες ίδρυσης και λειτουργίας δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του παρόντος Ειδικού Πλαισίου, είτε προσαρ­μόζονται στις διατάξεις του παρόντος είτε μετεγκαθίστανται μετά τη λήξη των αδειών τους σε Περιοχές Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (ΠΑΥ) ή εκτός, με τις προϋποθέσεις και όρους του παρόντος Ειδικού Πλαισίου. Σε αντίθετη περίπτωση οι άδειες καταργούνται». Με τη διάταξη της παρ. 1, σε συν­δυασμό με αυτή της παρ. 2 που προβλέπει την απομάκρυνση όσων μονά­δων δεν πληρούν τους όρους του πλαισίου, επιτυγχάνεται η εφαρ­μογή των κατευθύνσεων του Ειδικού Πλαισίου και στις υφιστάμενες μονά­δες, αναγκαία προϋπόθεση για την αποτελεσματική εφαρμογή των προβλέ­ψεών του. Τούτο δε ενόψει της ρητής πρόβλεψης ότι θεωρούνται νόμιμα χωροθετημένες οι υφιστάμενες μονάδες που πληρούν τους κανό­νες σχε­διασμού και τα κριτήρια χωροθέτησης του προσβαλλόμενου πλαι­σίου. Με αυτή την έννοια η διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 12 δεν αντίκει­ται στο άρθρο 24 του Συντάγματος, δεδομένου και ότι η θέσπιση μεταβατι­κών ρυθμίσεων για την αδειοδότηση υφιστάμενων μονάδων δεν απο­κλείεται να αποτελεί περιεχόμενο Ειδικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδια­σμού, όπως το επίδικο, το οποίο ρυθμίζει μια επί μακρόν υφιστάμενη παρα­γωγική δραστηριότητα. Συνεπώς ο περί του αντιθέτου λόγος ακυ­ρώσεως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.
31. Επειδή, στο άρθρο 1 της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ ορίζεται ότι ‘Για τους σκοπούς της οδηγίας νοούνται: α) … β) … γ) … δ) ως «τύποι φυσι­κών οικοτόπων προτεραιότητας» οι τύποι φυσικών οικοτόπων που διατρέ­χουν τον κίνδυνο να εξαφανιστούν από το οριζόμενο από το άρθρο 2 έδα­φος (δηλαδή το ευρωπαϊκό έδαφος των κρατών μελών όπου εφαρμόζεται η συνθήκη), και για τη διατήρηση των οποίων η Κοινότητα φέρει ιδιαίτερη ευθύνη λόγω του μεγέθους του τμήματος της φυσικής κατανομής τους … Στο Παράρτημα Ι μεταξύ των οικοτόπων προτεραιότη­τας περιλαμβάνονται οι «Εκτάσεις θαλάσσιας βλάστησης με Posidonia (Posidonia oceanica)» (1120). Περαιτέρω, με την απόφαση 1999/800/ΕΚ του Συμβουλίου (ΕΕ L322/14.12.1999, σελ. 1) κυρώθηκε από την Κοινότητα το πρωτόκολλο για τις περιοχές ειδικής προστασίας και βιοποικιλότητας στη Μεσόγειο καθώς και τα παραρτήματά του. Στο άρθρο 3 του εν λόγω πρωτοκόλλου ορίζεται ότι τα συμβαλλόμενα μέρη λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για την προ­στασία, τη διατήρηση και διαχείριση των επαπειλούμενων ή διακινδυνευό­μενων ειδών χλωρίδας και πανίδας (παρ. 1, περ. β΄), καθώς και ότι τα μέ­ρη υιοθετούν στρατηγικές, σχέδια και προγράμματα για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και την αειφόρο χρήση των θαλάσσιων και παράκτιων πηγών, τα οποία ενσωματώνει στις συναφείς τομεακές ή διατομεακές πο­λιτικές της. Περαιτέρω, στο άρθρο 11 του ως άνω πρωτοκόλλου ορίζε­ται ότι τα μέρη διαχειρίζονται τα είδη της χλωρίδας και πανίδας αποβλέπο­ντας στην επίτευξη ενός ικανοποιητικού επιπέδου διατήρησης (παρ. 1). Επί­σης ορίζεται ότι τα μέρη εντοπίζουν και καταγράφουν τα επαπει­λούμενα ή δια­κινδυνευόμενα είδη χλωρίδας και πανίδας και παρέχουν σ’ αυτά καθεστώς αυξημένης προστασίας εντός των ζωνών που υπόκεινται στην κυριαρχία τους ή στην εθνική τους δικαιοδοσία. Τα μέρη ρυθμίζουν και, όταν κρίνουν κατάλληλο, απαγορεύουν δραστηριότητες που έχουν αρ­νητικές επιπτώ­σεις σε τέτοια είδη ή στα ενδιαιτήματά τους και λαμβάνουν μέτρα διαχείρι­σης, σχεδιασμού ή άλλου είδους, προκειμένου να διασφαλί­σουν ένα ικα­νοποιητικό επίπεδο διατήρησης των εν λόγω ειδών (παρ. 2). Τέλος, στο Παράρτημα ΙΙ του πρωτοκόλλου, μεταξύ των επαπειλούμενων ή διακινδυ­νευόμενων ειδών περιλαμβάνεται η Ποσειδωνία (Posidonia oceanica).
32. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, στο άρθρο 7 παρ. 3 του επίδικου ειδικού πλαισίου με τον τίτλο «Απαγόρευση εγκατάστασης μονά­δων υδατοκαλλιέργειας» προβλέπεται, μεταξύ άλλων, στην περί­πτωση γ΄ ότι απαγορεύεται «Η χωροθέτηση μονάδων θαλάσσιας υδατοκαλ­λιέργειας σε βυθούς με θαλάσσια βλάστηση (Posedonia oceanica, Cymodocea nodosa, Zostera marina και Ζostera moltii) γίνεται σύμφωνα με τους ιδιαί­τερους όρους και περιορισμούς που καθορίζονται από την κοινοτική και εθνική νομοθεσία που διέπει τα οικοσυστήματα αυτά. Η χωροθέτηση μο­νάδων θαλάσσιας υδατοκαλλιέργειας δεν επι­τρέπεται πάνω από λειμώνες του είδους Posidonia oceanica που βρίσκο­νται εντός προστατευόμενων περιοχών του Ευρωπαϊκού Οικολογικού Δι­κτύου NATURA 2000». Περαι­τέρω, στο άρθρο 8 παρ. 4 περ. γ΄ του πλαι­σίου προβλέπεται ως συμπλη­ρωματική κατεύθυνση για την προστασία του περιβάλλοντος η ανάθεση από τα συναρμόδια υπουργεία της χαρτογράφη­σης των λειμώνων Ποσει­δωνίας. Εξάλλου, στη μεταβατική διάταξη του άρθρου 12 παρ. 4 του πλαι­σίου ορίζεται ότι για υφιστάμενες μονάδες πάνω από διαπιστωμένα λιβά­δια Ποσειδωνίας δεν εγκρίνεται αύξηση δυναμικότητας ούτε ανανεώνεται η άδεια ίδρυσης και λειτουργίας μετά τη λήξη τους, ενώ οι φορείς που επι­θυμούν να συνεχίσουν, υποχρεούνται σε μετεγκατάσταση. Εξάλλου, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, στο σχέδιο ΚΥΑ που είχε προτα­θεί στο στάδιο της Β΄ Φάσης της Υπο­στηρικτικής Μελέτης, ως προς το ζή­τημα της απαγόρευσης εγκατάστασης μονάδων υδατοκαλλιέργειας είχε, μεταξύ άλλων, προβλεφθεί ότι «Η χωροθέτηση μονάδων θαλάσσιας υδα­τοκαλλιέργειας δεν επιτρέπεται σε περιοχές πάνω από λιβάδια Ποσειδω­νίας (Posidionia oceanica) και άλλα προστατευόμενα ενδιαιτήματα, όπως αυτά ορίζονται από την Κοινοτική και Εθνική νομοθεσία» (άρθρο 5 παρ. 4 περ. γ΄ σχεδίου ΚΥΑ, σελ. 46). Αντί­στοιχη αναφορά υπήρχε στο κεφάλαιο της Μελέτης με τον τίτλο «Κα­τευθύνσεις που συνδέονται με ειδικά θεσμικά καθεστώτα» (παρ. 3.5.2.4). Στη Στρατηγική Μελέτη γίνεται ιδιαίτερη ανα­φορά στα λιβάδια Ποσειδω­νίας, που αποτελούν τύπο οικοτόπου προτε­ραιότητας με βάση την οδηγία 92/43/ΕΟΚ και προστατεύονται από τη Σύμβαση της Βαρκελώνης, τόσο κατά την περιγραφή της θαλάσσιας χλω­ρίδας (σελ. 117 – 118) όσο και κατά την περιγραφή του δικτύου Natura (σελ. 121). Ως προς το τελευταίο, η ΣΜΠΕ αναφέρει ότι ο κατάλογος τό­πων κοινοτικής σημασίας στη χερ­σαία ζώνη της χώρας θεωρείται πλήρης σχεδόν στο σύνολό του αλλά παραμένουν εκκρεμότητες που αφορούν στο θαλάσσιο χώρο όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την Ευ­ρώπη. Εξάλλου, στο κεφάλαιο για την εκτίμηση των επιπτώσεων στο πε­ριβάλλον από την εφαρμογή του σχεδίου (παρ. 7.2.1) αναφέρεται ως προς τη βιοποικιλότητα ότι: «λαμβά­νοντας υπόψη τον ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν τα θα­λάσσια αγγειόσπερμα στην υποθαλάσσια ζωή των παράκτιων περιοχών και το βαθμό ευαισθησίας τους στη μείωση της διαφάνειας του νερού σε περιοχές ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών, εξαιτίας της καθίζησης σωματι­διακού υλικού από την παραγωγική διαδικασία (προσθήκη τροφής, απέκ­κριση ειδών εκτροφή), στο παρόν χωροταξικό σχέ­διο έχει αποκλειστεί η εγκατάσταση μονάδων Υδατοκαλλιέργειας σε πε­ριοχές με λειμώνες του εί­δους Posidonia oceanica. Επιπλέον, για μονά­δες οι οποίες εντοπίζονται πολύ κοντά σε λειμώνες θα υπάρξει σχέδιο με­τεγκατάστασης σε οργα­νωμένες περιοχές (σελ. 146).
33. Επειδή, υπό τα ανωτέρω δεδομένα, κατά την έννοια των δια­τά­ξεων του άρθρου 7 παρ. 3γ σε συνδυασμό με τη μεταβατική διάταξη του άρθρου 12 παρ. 4 του επίδικου πλαισίου, ενόψει και των μελετών στις οποίες στηρίζεται, ιδίως της ΣΜΠΕ, η χωροθέτηση μονάδων θαλάσσιας υδα­τοκαλλιέργειας δεν επιτ ρέπεται πάνω από λειμώνες του είδους Po­sidonia oceanica, οπουδήποτε και να βρίσκονται, δεδομένου ότι το συγκε­κριμένο είδος προστατεύεται αυτοτελώς, ανεξάρτητα από το εάν βρίσκεται σε τόπο κοινοτικής σημασίας. Κατόπιν τούτων ο λόγος με τον οποίο προ­βάλλεται ότι από τις ρυθμίσεις του πλαισίου προκύπτει πλημμε­λής προ­στασία του ως άνω προστατευόμενου είδους είναι απορριπτέος ως αβάσι­μος.
34. Επειδή, από τις διατάξεις του επίδικου Ειδικού Πλαισίου που αναφέρονται στις περιοχές με ιδιαίτερη ευαισθησία ως προς το φυσικό πε­ριβάλλον (άρθρα 5 περίπτωση Δ, άρθρο 7 παρ. 2) προκύπτει ότι η εγκα­τάσταση νέων μονάδων στις περιοχές αυτές δεν αποκλείεται κατ’ αρχήν, αλλά εξαρτάται από τις ειδικές ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στην υπα­γωγή των περιοχών αυτών σε ειδικό καθεστώς προστασίας και διαχείρισής του, οι οποίες εξετάζονται κατά το στάδιο της περιβαλλοντικής αδειοδότη­σής τους. Συνεπώς, σε περίπτωση που το προστατευτικό καθε­στώς που διέπει τις εν λόγω περιοχές (πράξη χαρακτηρισμού ή σχέδιο διαχείρισης) δεν προβλέπει ή απαγορεύει την υδατοκαλλιέργεια, δεν είναι επιτρεπτή η εγκατάσταση νέας μονάδας κατ’ επίκληση της ανωτέρω διάτα­ξης του επί­δικου σχεδίου. Ειδικά δε, για τις περιοχές του δικτύου NATURA 2000, η ίδρυση νέων μονάδων είναι δυνατή σύμφωνα με τους όρους και τις προϋπο­θέσεις που τίθενται από τα νομικά καθεστώτα προστασίας τους. Με τις ρυθμίσεις αυτές διασφαλίζεται η διατήρηση του προστα­τευόμενου αντικειμένου κάθε συγκεκριμένης περιοχής, σύμφωνα και τις προβλέψεις του Άρθρου 6 της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ, στο οποίο κατ’ ουσίαν παραπέμπει το επίδικο Ειδικό Πλαίσιο, και του ν. 1650/1986 και τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα πρέπει να απορριφθούν. Εξάλλου, η προ­βλεπόμενη στο άρθρο 6 παρ. 3 της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ εκτίμηση πρέπει να συνδέεται με συγκεκριμένο τόπο και έργο, και επομένως διενεργείται είτε κατά το στάδιο καθορισμού ΠΟΑΥ, όπου προβλέπεται και στρατηγική εκτίμηση (άρ. 6 περ. γ, εδ. γ του Πλαισίου), είτε στο στάδιο της περι­βαλλοντικής αδειοδό­τησης, όπως άλλωστε προβλέπεται ρητά στο άρθρο 7 παρ. 2 του προ­σβαλλόμενου Ειδικού Πλαισίου (πρβλ. ΣτΕ 4013/2013). Συνεπώς δεν ήταν αναγκαίο να περιληφθεί η «δέουσα εκτίμηση» στη ΣΜΠΕ του παρόντος πλαισίου όπως αβασίμως προβάλλεται.
35. Επειδή, με τις διατάξεις του άρθρου 7 του προσβαλλόμενου Ει­δικού Πλαισίου τίθενται κριτήρια, τα οποία συνεκτιμώνται κατά τη χωροθέ­τηση νέων εγκαταστάσεων άλλων δραστηριοτήτων πλησίον αυτών, όπως λ.χ. η φέρουσα ικανότητα της περιοχής εγκατάστασης, ελάχιστες απο­στά­σεις από τουριστικές μονάδες ή οικιστικές αναπτύξεις, βιομηχανι­κές χρή­σεις κ.λπ. Προβλέπονται επίσης, μεταξύ άλλων, τα εξής: «… Η χω­ροθέ­τηση θαλάσσιων Αιολικών Πάρκων πρέπει να αποφεύγεται εντός των Πε­ριοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών. Στις υπόλοιπες πε­ριοχές επιτρέπεται υπό τον όρο να απέχουν από λειτουργούσες μονά­δες υδατοκαλλιέργειας τουλάχιστον 500 μέτρα. Η παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ για τις ανάγκες των ΠΟΑΥ ή μεμονωμένων μονάδων είναι επιθυ­μητή. … Είναι σκόπιμο να αποφεύγεται η χωροθέτηση ΠΟΑΥ σε θα­λάσσιους χώρους με σημαντικά αλιευτικά πεδία, νηπιοτροφεία, περιοχές αναπαρα­γωγής και ενδιαίτησης ιχθύων. Σε κάθε περίπτωση και με την επιφύλαξη των γενικών και ειδικών διατάξεων περί αλιείας που ισχύουν για την πε­ριοχή, η αλιεία επαγγελματική και ερασιτεχνική δεν επιτρέπεται περιμε­τρικά των ορίων της μισθωμένης έκτασης εγκατάστασης των μονάδων σε απόσταση μικρότερη των πενήντα (50) μέτρων, με εξαίρεση τις περιπτώ­σεις συμφωνίας υδατοκαλλιεργητικής επιχείρησης και επαγ­γελματιών αλιέων. Η χωροθέτηση νέων μονάδων θαλάσσιας υδατοκαλ­λιέρ­γειας πρέ­πει να αποφεύγεται στις περιοχές που χαρακτηρίζονται ως ανεπτυγμένες τουριστικά ή παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για την ανά­πτυξη θαλάσ­σιου τουρισμού. …». Οι ανωτέρω ρυθμίσεις δεν αποτε­λούν απλές υποδεί­ξεις, όπως αβασίμως ισχυρίζονται οι αιτούντες, αλλά κρι­τήρια- κατευθύνσεις χωροθέτησης που εξειδικεύονται κατά περίπτωση, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της θέσης και της υπό εγκατά­σταση μονάδας είτε σε κατώ­τερο επίπεδο σχεδιασμού, εφόσον πρόκειται για ΠΟΑΥ, είτε κατά το στά­διο της περιβαλλοντικής αδειοδότησης, εφόσον πρόκειται για ΠΑΣΜ ή με­μονωμένες μονάδες. Εξάλλου, αντίστοιχες προ­βλέψεις υπάρχουν τόσο στο προτεινόμενο σχέδιο κατά το στάδιο της ΣΜΠΕ, κα­θώς και σ’ αυτό που περιλαμβάνεται στην υποστηρικτική μελέτη – φάση Β΄ όσο και στην υποστηρικτική μελέτη – φάση Α΄, με ορισμένες διαφοροποιή­σεις ως προς τις αποστάσεις. Οι ρυθμίσεις αυτές αφενός τεκμηριώνονται δια της παρα­πομπής γενικά στη βιβλιογραφία που ελήφθη υπόψη για τη σύνταξη της υποστηρικτικής μελέτης, αφετέρου, προέρχονται από την εμπειρική γνώση και από αυτήν που έχει προέλθει από άλλες δραστη­ριότητες, ενόψει και του φιλικότερου προς το περιβάλλον χαρακτήρα της επίμαχης δραστηριό­τητας έναντι λ.χ. των βιομηχανικών δραστηριοτήτων. Ως εκ τούτου, ο λό­γος ακυρώσεως, με τον οποίο προβάλλεται απουσία τεκμηρίωσης των προσβαλλόμενων ρυθμίσεων είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Κατά το μέ­ρος δε που αμφισβητούνται ειδικότερες εκτιμήσεις και σταθμίσεις των με­λετών ως προς τα κριτήρια χωροθέτησης σε κλει­στούς κόλπους ή σε σχέ­ση με τη δραστηριότητα της αλιείας κ.λπ., ο λόγος προβάλλεται απα­ραδέκτως, διότι πρόκειται για επιστημονικές κρίσεις που εκφεύγουν του ακυρωτικού ελέγχου.
36. Επειδή, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 3, 6 και 7 του προσβαλλόμενου Ειδικού Πλαισίου προκύπτει ότι βασικό κριτή­ριο για τη χωροθέτηση τόσο των μεμονωμένων μονάδων, όσο και των ΠΟΑΥ αποτελεί η φέρουσα ικανότητα, η οποία ορίζεται είτε ως μέγιστη δυναμικότητα της μονάδας, είτε ως φέρουσα ικανότητα του οικοσυστήμα­τος (με αξιολόγηση της δραστηριότητας χωριστά και στο σύνολο), αντί­στοιχα. Οι παράμετροι που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τον προσδιορισμό της φέρουσας εγκατάστασης προβλέπονται συγκεκριμένα στα άρθρα 6 και 7 του επίδικου πλαισίου, ενώ οι τιμές των παραμέτρων αυτών εξειδικεύονται με βάση τις κατευθύνσεις του πλαισίου και ορίζονται με κοινές αποφάσεις των συναρμόδιων Υπουργών. Εξάλλου, επειδή με το επίδικο πλαίσιο προβλέπονται μόνο οι ΠΑΥ, δηλαδή περιοχές κατ’ αρχήν κατάλληλες για την εγκατάσταση ΠΟΑΥ και τη μεμονωμένη χωροθέτηση μονάδων και ΠΑΣΜ, στη μελέτη δεν περιλαμβάνονται στοιχεία για τη φέ­ρουσα ικανότητα των περιοχών, η οποία θα προσδιοριστεί με βάση τα συγκε­κριμένα δεδομένα της θέσης, είτε κατά τη διαδικασία έγκρισης ΠΟΑΥ, είτε κατά την περιβαλλοντική αδειοδότηση μεμονωμένης μονάδας, κατά τα προβλεπόμενα στο Ειδικό Πλαίσιο. Συνεπώς, ως προς το ζήτημα της φέρουσας ικανότητας το Επίδικο Ειδικό Πλαίσιο αντιστοιχεί στο επί­πεδο του σχεδιασμού που υλοποιεί, δίνοντας κατευθύνσεις τόσο για τα κατώτερα επίπεδα σχεδιασμού όσο και για τη διαδικασία της μεμονωμένης χωροθέτησης, όπου διακρίνει μεταξύ ΠΟΑΥ και μεμονωμένων μονάδων. Συνεπώς, τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα.
37. Επειδή, οι διατάξεις του ν. 855/1978 «Περί κυρώσεως της υπο­γραφείσης εις Βαρκελώνην το 1976 Διεθνούς Συμβάσεως “περί προ­στα­σίας της Μεσογείου Θαλάσσης εκ της ρυπάνσεως” μετά του συνημμέ­νου εις αυτήν Παραρτήματος, ως και των πρωτοκόλλων αυτής …» (Α΄ 235) και του ν. 1634/1986 «Κύρωση των πρωτοκόλλων 1980 “Για την προστασία της Μεσογείου θαλάσσης από τη ρύπανση από χερσαίες πη­γές” και 1982 “περί των ειδικά προστατευομένων περιοχών της Μεσο­γείου”» (Α΄ 104), όπως τροποποιήθηκε με το ν. 3022/2002 μετά τις τροποποιή­σεις του πρω­τοκόλλου του 1980 που υιοθετήθηκαν στις 7.3.1996 στις Συρακούσες, οι οποίες, κατά τη νομολογία του ΔΕΚ αποτε­λούν μέρος του κοι­νοτικού δι­καίου (απόφαση 7.10.2004 Επιτροπής κατά Γαλλίας, C-239/03 για την προστασία της λίμνης Berre), περιλαμβάνουν ρυθμίσεις για την προστασία της Περιοχής της Μεσογείου θαλάσσης από τη ρύπανση, μεταξύ άλλων, από χερσαίες πηγές που προέρχεται είτε άμε­σα από διάθεση με απ’ ευ­θείας εκροή προς τη θάλασσα ή μέσω παράκτιας διάθεσης είτε έμμεσα, μέσω ποταμών, καναλιών και άλλων υδάτινων ρευμάτων (βλ. ΣτΕ 2752/ 2013, 3977/2010, επταμ.). Ειδικότερα, με τις δια­τάξεις των άρθρων 18 και 19 του Πρωτοκόλλου καθιερώνεται η υπο­χρέωση των συμβαλλομέ­νων κρατών να εκπονούν εθνική στρατηγική για την ολοκληρωμένη διαχεί­ριση των παράκτιων περιοχών τους και να προ­βαίνουν σε εκτίμηση των περι­βαλλοντικών επιπτώσεων των δραστηριοτή­των στις παράκτιες περιο­χές. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύ­πτει από την υποστηρικτική με­λέτη του προσβαλλόμενου Ειδικού Πλαισίου (Α΄ φάση, σελ. 30-32), τα ανωτέρω ελήφθησαν υπόψη, στο πλαίσιο ανάλυ­σης της υφιστάμενης κα­τάστασης και ειδικότερα για τη διερεύνηση – κατα­γραφή των χαρακτηριστι­κών λειτουργίας και των τάσεων ανάπτυξης του κλάδου της υδατοκαλλιέρ­γειας διεθνώς. Αναφέρεται, δε, ότι «για την υλοποίηση των δεσμεύσεων και ρυθμίσεων του Μεσογειακού Πρωτοκόλ­λου, το ΥΠΕΧΩΔΕ επεξεργάζε­ται Σχέδιο Κοινής Υπουργικής Απόφασης για την Ολοκληρωμένη Διαχεί­ριση του Παράκτιου και Νησιωτικού Χώρου» (σελ. 33). Προβλέπεται, δε, στο άρθρο 10 παρ. 3 του πλαισίου, μεταξύ των μέτρων και δράσεων του προγράμματος δράσης για την περίοδο 2010-2014, η εκπόνηση Ειδικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφό­ρου Ανάπτυξης για τις Θα­λάσσιες Περιοχές εντός 18 μηνών από την έγκριση του προσβαλλόμενου πλαισίου. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι οι κατευθύνσεις του Μεσογεια­κού Πρωτοκόλλου λήφθηκαν υπόψη κατά την εκπόνηση των μελετών του Επίδικου Ειδικού Πλαισίου, δεν προκύπτει όμως, ούτε από τις διατάξεις του ως άνω Πρωτοκόλλου, ούτε από τις διατάξεις της εν γένει χωροταξικής νομοθεσίας δέσμευση να προηγηθεί η εκπόνηση του Ειδικού Χωροταξικού για τον παράκτιο Χώρο έναντι των λοιπών Ειδικών Χωροταξικών Πλαι­σίων, όπως αβασίμως προβάλλεται (πρβλ. ΣτΕ 1421/2013). Περαιτέρω, το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο απο­τελεί τομεακό χωροταξικό σχέδιο σε εθνικό επίπεδο, το οποίο καταρ­τίστηκε και εγκρίθηκε σύμφωνα με τις δια­τάξεις του άρθρου 7 παρ. 1 εδ. β΄ του ν. 2742/1999. Αποσκοπεί δε στη χωρική οργάνωση του τομέα των υδατοκαλλιεργειών χωρίς να παραβλέπει τις λοιπές δραστηριότητες που αναπτύσσονται στον ίδιο χώρο, όπως προ­κύπτει τόσο από το περιεχό­μενο της ΣΜΠΕ, (παρ. 4.6.1 «Συνέργεια με άλ­λες χρήσεις», παρ. 4.5.4 «Διασύνδεση με οριζόντιες χρήσεις»), όσο και από το περιεχόμενο του ίδιου του πλαισίου (ιδίως άρθρο 7). Συνεπώς, η έγκριση του εν λόγω πλαι­σίου, η οποία ανταποκρίνεται σε διαπιστωμένη προ πολλού χρόνου ανά­γκη και από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, πριν την εκπό­νηση ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδια­σμού για τον θαλάσσιο χώρο, δεν καθιστά το προσβαλλόμενο Ειδικό Πλαίσιο παράνομο και ακυρωτέο, όπως αβασίμως προβάλλεται. Eξάλλου, στην οδηγία 2008/56/ΕΚ, η οποία ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο με το ν. 3983/2011 (Α΄ 144/17-6-2011), προβλέπεται το πλαίσιο για τη λήψη των αναγκαίων μέτρων που αποσκο­πούν στην επίτευξη ή τη διατήρηση καλής περιβαλλοντικής κατάστασης για το θαλάσσιο περιβάλλον το αργότερο έως το έτος 2020. Για το σκοπό αυτό αναπτύσσονται και εφαρμόζονται στρατηγικές για τη θάλασσα με τη λήψη μέτρων τα οποία: α) εξασφαλίζουν την προστασία και τη διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, προλαμ­βάνουν την επιδείνωσή του ή, όταν αυτό είναι δυνατόν, αποκαθιστούν τα θαλάσσια οικοσυστήματα, σε περιοχές όπου αυτά έχουν υποστεί αρνητι­κές επιδράσεις και β) προ­λαμβάνουν και μειώνουν τις εναποθέσεις στο θαλάσσιο περιβάλλον, με στόχο τη σταδιακή εξάλειψη της ρύπανσης. Στη διάταξη του άρθρου 6 του νόμου και της Οδηγίας προβλέπεται σχέδιο δράσης για την επίτευξη των στόχων του νόμου και της οδηγίας, αντί­στοι­χα, με την υλοποίηση συγκε­κριμένων μέτρων βάσει ενός δεσμευτικού χρονοδιαγράμματος εντός των ετών 2012, 2015 και 2014. Όπως προκύ­πτει από τις διατάξεις του ν. 3843/ 2011, που εκδόθηκε λίγους μήνες πριν την έγκριση του επίδικου πλαισίου, τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο σχέδιο δράσης για την ανάπτυξη θαλάσσιας στρατηγικής προβλέπεται να υλοποιηθούν σε χρόνους που είναι μεταγενέστεροι της δημοσίευσης της προσβαλλόμενης απόφασης, ενώ από καμία διάταξη δεν προκύπτει ότι αποκλείεται η στο ενδιάμεσο διάστημα ολοκλήρωση του χωροταξικού σχε­διασμού για τον κλάδο της υδατοκαλλιέργειας ή ότι εν λόγω σχεδιασμός θα πρέπει να αποτελεί τμήμα ενός συνολικού πλαισίου για τον παράκτιο και νησιωτικό χώρο. Τούτο διότι το Σύνταγμα δεν επιβάλλει συγκεκριμένο σύστημα χωροταξικού σχε­διασμού, αλλά αυτός πρέπει να είναι ορθολογι­κός και τα χωροταξικά σχέδια διαφόρων επιπέδων σχεδιασμού να εναρ­μονίζονται μεταξύ τους κα­τά τα προβλεπόμενα στην εκάστοτε ισχύουσα εν γένει χωροταξική νο­μο­θεσία. Συνεπώς, τα περί του αντιθέτου προβαλλό­μενα με την κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθούν.
38. Επειδή, κατόπιν τούτων, πρέπει να καταργηθεί η δίκη ως προς τους αιτούντες που αναφέρονται στη σκέψη 4, και ως προς τους λοιπούς αιτούντες η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της και να γίνει δεκτή η παρέμβαση.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print