ΣτΕ 2053/2018 [Νόμιμη έγκριση παρεκκλίσεων για ανέγερση εγκαταστάσεων για τη ΔΕΗ]
Περίληψη
-Προσφυγή των αιτούντων που τιτλοφορείται “αίτηση θεραπείας-ιεραρχική προσφυγή”, ασκήθηκε ενώπιον του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας και επομένως πρέπει να θεωρηθεί αίτηση θεραπείας και όχι προσφυγή των ν. 300/1955 και ν. 2503/1997, και υπό την εκδοχή ακόμη ότι η αίτηση αυτή διέκοψε την προθεσμία της αιτήσεως ακυρώσεως επί 30νθήμερο (δεδομένου ότι, όπως έχει κριθεί, η υποβολή αιτήσεως θεραπείας δεν διακόπτει την προθεσμία της αιτήσεως ακυρώσεως εφόσον κατά της προσβαλλόμενης πράξης προβλέπεται ειδική διοικητική προσφυγή. Πάντως, η διακοπή αυτή για 30 ημέρες (από τις 23.6.2009), λόγω της μεσολάβησης των δικαστικών διακοπών έληξε στις 15.9.2009, με αποτέλεσμα η 60ήμερη προθεσμία της αιτήσεως ακυρώσεως να αρχίσει και πάλι να τρέχει από 16.9.2009. Συνεπώς, η αίτηση ακυρώσεως, που ασκήθηκε με κατάθεση στο Διοικητικό Εφετείο Πειραιώς στις 20.11.2009, είναι εκπρόθεσμη.
Πρόεδρος: Αθ. Ράντος
Εισηγητής: Μ. Γκορτζολίδου
Βασικές σκέψεις
2. Επειδή, με την αίτηση αυτή, η οποία παραπέμφθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας με την 9/2011 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς που ελήφθη εν Συμβουλίω, σύμφωνα με το άρθρο 34Α του π.δ/τος 18/1989, ζητείται η ακύρωση: α) της υπ’ αριθμ. 100332/9811/8.12.2008 απόφασης της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος και Χωροταξίας της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος, η οποία εκδόθηκε με εντολή του Γενικού Γραμματέα της ίδιας Περιφέρειας, για την «Έγκριση Παρέκκλισης από τις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις για την ανέγερση – νομιμοποίηση εγκαταστάσεων σταθμού ηλεκτροπαραγωγής με χρήση φυσικού αερίου της Δ. Α.Ε. στη θέση «Κάραβος Αλιβερίου» του Δήμου Ταμυνέων Ν. Ευβοίας», β) της υπ’ αριθμ. 44452/4267/3.6.2009 απόφασης της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος και Χωροταξίας της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος, που εκδόθηκε με εντολή Γενικού Γραμματέα της ίδιας Περιφέρειας, για την «Ενημέρωση της με αριθμ. πρωτ. 100332/9811/8.12.2008 απόφασής μας έγκρισης παρέκκλισης από τις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις για την ανέγερση – νομιμοποίηση εγκαταστάσεων σταθμού ηλεκτροπαραγωγής με χρήση φυσικού αερίου της Δ. Α.Ε. στη θέση «Κάραβος Αλιβερίου» του Δήμου Ταμυνέων Ν. Ευβοίας ως προς το συνοδεύον αυτή διάγραμμα κάλυψης» και γ) της σιωπηρής απόρριψης από τον Υπουργό Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων της από 23.6.2009 προσφυγής των αιτούντων κατά των α) και β) προσβαλλόμενων πράξεων.
3. Επειδή, η εκδίκαση αιτήσεων ακυρώσεως που αφορούν σε έγκριση παρεκκλίσεων για την ανέγερση βιομηχανικών εγκαταστάσεων ανήκει στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας και, ως εκ τούτου, η υπόθεση νομίμως εισάγεται προς συζήτηση στο Δικαστήριο τούτο μετά την παραπομπή της με την απόφαση 9/2011 του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς.
4. Επειδή, η αρμοδιότητα έκδοσης των εκτελεστών διοικητικών πράξεων εγκρίσεως παρεκκλίσεων από τους ισχύοντες όρους και περιορισμούς που ισχύουν για την δόμηση βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές, η οποία ανήκε πριν την έναρξη εφαρμογής του νόμου 3852/2010 («Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης», Α΄ 87) στον Γενικό Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας [βλ. άρθρο 165 παρ. 5β του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας (Κ.Β.Π.Ν., π.δ/γμα της 14/27.7.1999, Δ΄ 580), όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο έκδοσης των προσβαλλόμενων πράξεων], έχει ήδη απονεμηθεί στις οικείες αποκεντρωμένες διοικήσεις, ως αποκεντρωμένες υπηρεσίες του κράτους (άρθρα 280 και 283 παρ. 3 ν. 3852/2010) (πρβλ. ΣτΕ 1823/2013). Με τα δεδομένα αυτά, η δίκη συνεχίζεται, κατά το άρθρο 283 παρ. 4 του ν. 3852/2010, από την ήδη αρμόδια Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, εκπροσωπούμενη, ως στερούμενη νομικής προσωπικότητας, από τον καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Εξάλλου, η κρινόμενη αίτηση απαραδέκτως στρέφεται κατά του Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, δεδομένου ότι προϊστάμενος του Γενικού Γραμματέας Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας (και ήδη του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας) για τα ζητήματα που τίθενται εν προκειμένω είναι μόνο ο Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.
5. Επειδή, στο άρθρο 69 του π.δ. 30/1996 («Κώδικας Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης», Α΄ 21) – στο οποίο κωδικοποιήθηκαν οι διατάξεις των παραγράφων 12 και 13, αντιστοίχως, του άρθρου 18 του ν. 2218/1994 (Α΄ 90) – ορίζονταν τα εξής: «Κατά των αποφάσεων του Νομάρχη επιτρέπεται, σε οποιονδήποτε έχει έννομο συμφέρον, προσφυγή για παράβαση νόμου στο Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας. Η προσφυγή ασκείται μέσα σε αποκλειστική προθεσμία τριάντα (30) ημερών από τη δημοσίευση ή αν η απόφαση δεν δημοσιεύεται από την κοινοποίηση ή διαφορετικά αφότου έλαβε γνώση. Η προσφυγή κατατίθεται στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ή στο Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας με απόδειξη. Κατά τα λοιπά εφαρμόζονται οι διατάξεις του άρθρου 8 του ν. 32001955 περί διοικητικής αποκεντρώσεως, όπως ισχύει κάθε φορά…». Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 8 του ν. 3200/1955 (Α΄ 97), «Κατά των αποφάσεων του Νομάρχου, επιτρέπεται εις πάντα ενδιαφερόμενον προσφυγή διά παράβασιν νόμου ενώπιον του αρμοδίου Υπουργού εντός αποκλειστικής προθεσμίας τριάκοντα ημερών από της δημοσιεύσεως ή εάν η απόφασις δεν δημοσιεύεται από της κοινοποιήσεως ή άλλως αφ’ ης έλαβε γνώσιν» (παρ. 1).
6. Επειδή, η πρώτη προσβαλλόμενη πράξη εκδόθηκε στις 8.12.2008, ενώ η δεύτερη προσβαλλόμενη, που προέρχεται επίσης από όργανο της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος, εκδόθηκε στις 3.6.2009. Κατά των πράξεων αυτών οι αιτούντες άσκησαν την υπ’ αριθμ. 54017/23.6.2009 προσφυγή ενώπιον του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας (ορθή επανάληψη στις 3.7.2009), στο δε δικόγραφο της αιτήσεως ακυρώσεως αναφέρουν ότι ενημερώθηκαν για την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης στις 16.6.2009, χωρίς να προκύπτει από τον φάκελο γνώση των προσβαλλόμενων πράξεων σε προγενέστερο της ημερομηνίας αυτής χρόνο. Η προσφυγή αυτή, που τιτλοφορείται «αίτηση θεραπείας – ιεραρχική προσφυγή», ασκήθηκε ενώπιον του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας και, επομένως, μη ασκηθείσα ενώπιον του Υπουργού αλλά σε όργανο της εκδούσας αρχής, πρέπει να θεωρηθεί αίτηση θεραπείας και όχι προσφυγή των ν. 3200/1955 (άρθρο 8) και ν. 2503/1997 (άρθρο 1 παρ. 2) (πρβλ. ΣτΕ 3715/2013 σκ. 8, 2485/2013 σκ. 9, 3259/2011 σκ. 7 κ.α.). Επομένως, και υπό την εκδοχή ακόμη ότι η αίτηση αυτή διέκοψε την προθεσμία της αιτήσεως ακυρώσεως επί 30νθήμερο (δεδομένου ότι, όπως έχει κριθεί, η υποβολή αιτήσεως θεραπείας δεν διακόπτει την προθεσμία της αιτήσεως ακυρώσεως εφόσον κατά της προσβαλλόμενης πράξης προβλέπεται ειδική διοικητική προσφυγή – βλ. ΣτΕ 3259/2011 σκ. 6 κ.α.), πάντως η διακοπή αυτή για 30 ημέρες (από τις 23.6.2009), λόγω της μεσολάβησης των δικαστικών διακοπών έληξε στις 15.9.2009, με αποτέλεσμα η 60ήμερη προθεσμία της αιτήσεως ακυρώσεως να αρχίσει και πάλι να τρέχει από 16.9.2009. Συνεπώς, η αίτηση ακυρώσεως, που ασκήθηκε με κατάθεση στο Διοικητικό Εφετείο Πειραιώς στις 20.11.2009, είναι εκπρόθεσμη. Εξ άλλου, οι αιτούντες στις 14.8.2009 κατέθεσαν «Υπόμνημα» κατά των ήδη προσβαλλόμενων αποφάσεων προς τη Διεύθυνση Νομοθετικού Έργου του ΥΠΕΧΩΔΕ. Η προσφυγή αυτή των αιτούντων, η οποία είναι η αληθής προσφυγή των ν. 3200/1955 (άρθρο 8) και ν. 2503/1997 (άρθρο 1 παρ. 2), είναι εκπρόθεσμη, διότι έχει ασκηθεί μετά την παρέλευση τριάντα ημερών από την ομολογούμενη γνώση εκ μέρους των αιτούντων των προσβαλλόμενων πράξεων και, ως εκ τούτου, δεν διακόπτει την προθεσμία ασκήσεως της αιτήσεως ακυρώσεως (βλ. ΣτΕ 1892/2012 σκ. 4 κ.α.).
7. Επειδή, εν όψει των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη, ενώ πρέπει να γίνει δεκτή η παρέμβαση.
