ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ. ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥΣ, ΝΙΠΤΟΥΝ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ… (Φέβρουάριος 2006)

Η πρόσφατη απόφαση (09-01-2006) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία ουσιαστικά υποχρε­ώνει την Ελλάδα να καλλιεργήσει -χωρίς περιορι­σμούς- 17 ποικιλίες γενετικώς τροποποιημένου (μεταλλαγμένου) καλαμποκιού της εταιρείας Monsanto (ΜΟΝ810), φέρνει για μία ακόμη φορά στην επιφάνεια τη συζήτηση για τα μεταλλαγμένα στην παγκόσμια γεωργία και τα τρόφιμα. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα, τον Ιούνιο του 1999, πρωτοστάτησε και πέτυχε στο Συμβούλιο Υπουρ­γών Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης το de facto moratorium που απαγόρευε την καλλιέρ­γεια μεταλλαγμένων με απόλυτο τρόπο και χωρίς εξαίρεση και παρεκκλίσεις σε ολόκληρη την Ευ­ρώπη.

Αυτό βέβαια δεν έγινε τότε γιατί ξαφνικά οι 15 χώρες της Ευρώπης «επέστρεψαν» στον τρόπο σκέψης του Μεσαίωνα και όρθωσαν τείχη στην πρόοδο, την επιστημονική έρευνα και την καινοτομία. Αντίθετα, ήταν γνωστά και απόλυτα αποδε­κτά τα επιτεύγματα της επιστημονικής έρευνας στον τομέα της Βιοτεχνολογίας και της Μοριακής Βιολογίας και οι πολύ χρήσιμες για τον άνθρωπο εφαρμογές τους κυρίως στην Ιατρική.

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τις εφαρμο­γές στη γεωργία που είχαν ξεκινήσει ήδη στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αργεντινή υπό την πίεση λίγων αλλά ισχυρών πολυεθνικών εταιρειών που ήδη είχαν επενδύσει αρκετά δισεκατομμύρια δο­λάρια και ήθελαν να ελέγξουν κυριολεκτικά την παγκόσμια γεωργία.

Οι λόγοι που επέβαλαν στο Συμβούλιο Υπουρ­γών Περιβάλλοντος την απόφαση για την απαγό­ρευση ήταν πολλοί και σημαντικοί, όπως:

1. Τα κενά και οι αδυναμίες της ευρωπαϊκής νο­μοθεσίας (οδηγία 90/220 της ΕΟΚ) κυρίως στην εκτίμηση του κινδύνου, την ανιχνευσιμότητα, τη σήμανση, τη χρονική διάρκεια έρευνας για πιθα­νές αρνητικές επιπτώσεις κ.λπ.

2. Η ανησυχία των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τους κινδύ­νους στην υγεία και το φυσικό περιβάλλον.

3. Η ανάγκη τήρησης της αρχής της πρόληψης.

4. Οι επιφυλάξεις της μεγάλης πλειοψηφίας της επιστημονικής κοινότητας.

5. Ο διαφαινόμενος κίνδυνος για μελλοντική εξάρτηση των γεωργών και της γεωργίας από λί­γες πολυεθνικές εταιρείες.

Μέχρι σήμερα, όλοι οι παραπάνω λόγοι που οδήγησαν στο moratorium εξακολουθούν να υφί­στανται παρά τις κάποιες συμπληρώσεις στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όχι μόνο δεν παίρνει μέτρα για την προστασία των πολιτών της Ευρώ­πης και του φυσικού περιβάλλοντος αλλά έχει γί­νει ο Δούρειος Ίππος των τριών πολυεθνικών υπό την αφόρητη πίεση της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Ενώ λοιπόν οι Ευρωπαίοι πολίτες με συντριπτική πλειοψηφία απαντούν αρνητικά στα μεταλλαγμέ­να (καλλιέργειες και τρόφιμα) λιγοστεύουν οι φω­νές στα δύο Συμβούλια (Υπουργών Περιβάλλο­ντος και Γεωργίας) που μπορούν να ανατρέψουν τις αποφάσεις της Επιτροπής.

            Οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 2001 λησμονούν την επιτυχία και τους επαίνους από τον κόσμο για το ευρωπαϊκό moratorium του 1999 και «στέκονται» με δειλία και περισσή υποκρισία και στα Συμβούλια των Υπουργών και την Επιτροπή. Επέλεξαν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Γνωρίζουν καλά τους μηχανισμούς λήψης των αποφάσεων στα όργανα της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και την ανά­γκη δημιουργίας και διατήρησης συμμαχιών με άλλες χώρες αλλά αδιαφορούν. Οι δικαιολογίες είναι εύκολες άμα χαθεί η «τσίπα». «Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά δεν υπήρχε η απαιτούμενη πλειοψηφία», απαντούν μονότονα οι Υπουργοί Γε­ωργίας και Περιβάλλοντος. Κατά τ’ άλλα αγωνιζόμαστε για τους αγρότες, για την υγεία των πολιτών και την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Οικολογία της Καθημερινής», τεύχος 41 (Φεβρουάριος 2006), σ. 48.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print