Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ … ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ (Μάιος 2008)

Στην Ελλάδα είθισται οι συζητήσεις να ανοίγουν όχι για να κλείσουν, αλλά για να παραμείνουν… ανοι­χτές. Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, μάλιστα, τις περισ­σότερες φορές όσο πιο ηχηρά διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να βυθιστεί η ουσία στο βυθό των κλισέ, των κραυ­γών και των εντυπώσεων…

Την εν λόγω τάση επιβεβαιώνει το εντυπωσιακό όντως μπουκέτο συζητήσεων μεταξύ πολιτικών, επιστημόνων και ειδικών για το μέγα ζήτημα του περιβάλλοντος. Όπως προκύπτει, μάθαμε να συζητάμε για τις ρυθμίσεις του Πρω­τοκόλλου του Κιότο καινά συνειδη­τοποιούμε την ελληνική διάσταση της (μεγάλης πλανητικής) κλιματι­κής αλλαγής, εκπαιδευτήκαμε να τσακωνόμαστε για τη χρησιμότητα της πυρηνικής ενέργειας και για το κατά πόσο αυτή συνιστά «πράσι­νη», «καθαρή» ή, έστω, ελεγχό­μενα καθαρή μορφή ενέργειας, βάλαμε κεντρικά στο δημόσιο δι­άλογο τις διεξόδους που προτείνο­νται για την αντιμετώπιση της ερημοποίησης της -άλλοτε κατεξοχήν εύκρατης- Μεσογείου…

Τι δεν κάναμε; Μα, το αυτονό­ητο… Να συζητήσουμε γνήσια και ουσιαστικά γι’ αυτό που κυρι­ολεκτικά καίει: τις πυρκαγιές. Να κουβεντιάσουμε -όχι για να κουβεντιάσουμε, αλλά για να αναζη­τήσουμε λύσεις στην κατεύθυν­ση θεραπείας του κακού… Για να αντιμετωπίσουμε την απειλή που βρίσκεται δίπλα μας…

Πριν από εννιά μήνες οι πυρκαγιές έκαψαν αληθινά κόσμο, αποτέ­φρωσαν εκτάσεις, κατέστρεψαν περιουσίες, πήραν ανθρώπινες ζωές… ΄Οσα μέτρα λαμβάνονται ακούγονται απόμακρα και γενικά. ΄Οσες ελλείψεις επισημαίνονται -και αφορούν είτε τη διάθεση κονδυλίων είτε την οργάνωση της πυρόσβεσης είτε τον έλεγχο και επανέλεγχο της υποδομής (θυμη­θείτε την Ολυμπία!)- ηχούν περισ­σότερο σαν απόμακρες ασκήσεις απόσεισης μελλοντικών ευθυνών παρά σαν πειστικό χτίσιμο αμυντι­κών μηχανισμών.

Η αυτοοργάνωση της κοινωνί­ας, στην κρίσιμη μάλιστα τοπική κλίμακα, παραμένει ζητούμενο. Και μπορεί ο Πρόεδρος της Δημο­κρατίας να θυμίζει το αυτονόητο ότι όλοι από το αποτέλεσμα θα κριθούμε – πότε, όμως, το αυτονό­ητο λειτούργησε στην Ελλάδα μας; Φαντάζεστε, άλλωστε, τί μπορεί να συμβεί αν το φετινό καλοκαίρι επα­ναλάβει -έστω και ηπιότερα- τον περσινό φονικό του εαυτό; Ποιος, άραγε, θα συγκρατήσει τότε τους ανθρώπους;

 

Κύριο άρθρο της Εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», 9 Μαΐου 2008, σ. 58.