ΚΟΡΩΝΕΙΑ: Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ (Σεπτέμβριος 2007)

Στην Κορώνεια βρίσκεται η απόδειξη ότι το Περιβάλλον στη χώρα μας δεν απειλείται μόνο από «αιφνίδιες» φυσικές καταστροφές. Η λίμνη ακολουθεί προδιαγεγραμμένη και αργή, εδώ και χρόνια, πορεία θανάτου, χωρίς ποτέ να έχουν ληφθεί αποτρεπτικά για την καταστροφή μέτρα.

Το επίσημο κράτος έχει απαλλαγεί από την υποχρέωση ανάληψης δράσης, παρά το γεγονός ότι η λίμνη προστατεύεται από τη διεθνή συνθήκη Ραμσάρ, έχοντας παραπέμψει την υπόθεση στη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Η οποία, χωρίς επίγνωση της σημασίας και του μεγέθους του προβλήματος και χωρίς τις δυνατότητες για την αντιμετώπισή του, κατηγορεί τους… προηγούμενους και δημοπρατεί σήμερα, με καθυστέρηση 5 ολόκληρων χρόνων, έργα αμφίβολης αποτελεσματικότητας, τα οποία ουδόλως αντιμετωπίζουν την αιτία του κακού.

Η απώλεια της λίμνης οφείλεται στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, η οποία δεν υπήρξε ποτέ συμβατή με τη φέρουσα ικανότητα του οικοσυστήματος. Σε μια κλειστή λεκάνη υλοποιούνται εδώ και χρόνια μια σειρά από δραστηριότητες, αγροτικές και βιομηχανικές, που εξάντλησαν τα λιγοστά υδατικά της αποθέματα και ταυτόχρονα υποβάθμισαν, λόγω ρύπανσης, το ελάχιστο νερό που έχει απομείνει. Η κατανάλωση του νερού υπερβαίνει κατά πολύ τα ανανεώσιμα υδατικά αποθέματα της λεκάνης, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε χρόνο εξαντλείται ένα μεγάλο μέρος του μόνιμου φυσικού της κεφαλαίου, το οποίο και δεν πρόκειται ποτέ να αναπληρωθεί.

Είναι λοιπόν φανερό, ότι στη σημερινή εποχή της κλιματικής αλλαγής και της επαπειλούμενης λειψυδρίας, αν δεν αλλάξει άμεσα ο αναπτυξιακός σχεδιασμός στην περιοχή κι αν δε ληφθούν αυστηρά μέτρα στην κατεύθυνση της δραστικής εξοικονόμησης του νερού, κανένα τεχνικό έργο από μόνο του δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα. Που σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα που ξεκινούν από την αντικατάσταση των σημερινών σπάταλων αρδευτικών συστημάτων και φτάνουν έως την αναδιάρθρωση των υδροβόρων καλλιεργειών, την απομάκρυνση των βιομηχανιών και την απόδοση κινήτρων για την εφαρμογή ήπιων αναπτυξιακών δραστηριοτήτων.

Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι, αν μπορεί η νομαρχία με τη σημερινή της μορφή να ανταποκριθεί σ’ ένα τέτοιο ρόλο. Οι δράσεις διάσωσης της λίμνης πρέπει να ενταχθούν σ’ έναν ευρύτερο περιβαλλοντικό σχεδιασμό, που με περιφερειακά αποκεντρωμένη δράση θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα περιβαλλοντικά προβλήματα της χώρας.

Ποια εχέγγυα όμως περιβαλλοντικής δράσης παρέχει ένα κράτος, που πρόσφατα άφησε να χαθούν 68 ζωές και να καταστραφούν εκατομμύρια στρέμματα δάσους, αντιμετωπίζοντας μια εθνική τραγωδία με το μοίρασμα τριχίλιαρων;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ» στις 29 Σεπτεμβρίου 2007, σ. 8.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print