«Η ΕΠΑΥΡΙΟΝ» ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ (Ιούλιος 2007)

Η επαύριον μιας συμφοράς, όπως η οικολογική καταστροφή της Πάρνηθος, πρέπει να αφήνει ένα σαφές δίδαγμα που θα αποτρέπει την επανάληψή της στο μέλλον. Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει. Ο δημόσιος λόγος στον Τύπο και στη Βουλή εξεφυλίσθη σε μια σφοδρή αντιπαράθεση για σφάλματα και παραλείψεις που αφορούσαν ζητήματα κυρίως δασοπυροσβέσεως. Τοιουτοτρόπως, επεσκιάσθη το μέγα θέμα της τραγωδίας, που ήταν άλλο και δεν συνεζητήθη καθόλου.

Το θέμα αυτό είναι ένα και πρέπει να τίθεται με σαφήνεια και ειλικρίνεια: Ποιες είναι οι εθνικές προτεραιότητες στη δημόσια πολιτική; Πώς ερμηνεύεται, δηλ., η βιώσιμη ανάπτυξη; Είναι πρώτα η ανάπτυξη και ύστερα το περιβάλλον, ή αντιστρόφως; Το καίριο τούτο θέμα συνήθως συγκαλύπτεται με τον επικοινωνιακό πολιτικό λόγο. Οφείλει όμως κανείς να διαπιστώσει ότι η κατεστημένη πολιτική θέση, είτε ομολογείται είτε όχι, ήταν ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι «Πρώτα η ανάπτυξη και ύστερα το περιβάλλον». Η θέση αυτή, όμως, εκτρέφει πάντοτε, νόμιμα και παράνομα, κλίμα καταστροφής του περιβάλλοντος.

Η θέση αυτή αμφισβητήθηκε θεσμικώς για πρώτη φορά με την ίδρυση του Ε’ Τμήματος του ΣτΕ. Η σταθερή και συνεπής νομολογία του Δικαστηρίου αυτού προέβαλε για πρώτη φορά στον τόπο μας την αντίθετη θέση, ότι δηλ., μετά το Ρίο (1992), η κατεστημένη πολιτική θέση ανήκε στο παρελθόν της αποτυχημένης αγρίας αναπτύξεως και η μόνη επιτρεπομένη βιώσιμη ανάπτυξη σημαίνει στην ουσία «Πρώτα περιβάλλον και ύστερα όση οικονομική ανάπτυξη συμβιβάζεται με αυτό». Πρακτικώς, όλη η νομολογία του Τμήματος τούτου, διεθνώς ανεγνωρισμένη και υποστηριζομένη από τα πορίσματα της σύγχρονης επιστήμης, σημαίνει τούτο: Πρώτα οφείλομε να διαφυλάξουμε τα ραγδαίως καταστρεφόμενα φυσικά οικοσυστήματα (ήδη μειωμένα κατά 60%) και ύστερα να δούμε ποιαν ανάπτυξη επιτρέπουν αυτά που ακόμη σώζονται. Δυστυχώς τούτο δεν έγινε αντιληπτό τότε από το πολιτικό σύστημα, το οποίο, με μικρές εξαιρέσεις, έλαβεν εχθρική στάση έναντι της νομολογίας αυτής, απόηχος της οποίας υπήρξεν όχι μόνον η ανεπιτυχής απόπειρα του άρθρου 24 του Συντάγματος κατά την Αναθεώρηση του 2001, αλλά και οι εκκρεμούσες σήμερα αναθεωρητικές κυβερνητικές προτάσεις.

Την επαύριον, όμως, της Πάρνηθος, ενώ από τα επίσημα χείλη ακούσθηκαν δραματικές ομολογίες πίστεως στο περιβάλλον, ουδέν ελέχθη περί αμέσου ανακλήσεως των ατυχών αυτών προτάσεων. Ουδέν ηκούσθη, επίσης, και περί της άλλης εκκρεμούς πρωτοφανούς προτάσεως υποβαθμίσεως του ΣτΕ.

Εάν η υπόθεση αυτή αληθεύει, τότε το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως και είναι απίθανο να το αφυπνίσει και αυτή η καταστροφή της Πάρνηθος. Εν τοιαύτη περιπτώσει, θα θρηνήσουμε και άλλες Πάρνηθες. Ο γράφων εύχεται το πολιτικό σύστημα να τολμήσει και να διορθώσει την εσφαλμένη και παρωχημένη θέση του παρελθόντος. Τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για την ελληνική φύση και τον πολιτισμό μας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 8 Ιουλίου 2007, σ. 30. 

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print