ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ (Ιούνιος 2007)

Όταν σκεφτόμαστε, μιλάμε, διεκδικούμε για το περιβάλλον, αβίαστα   σχηματί­ζουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός πράσινου χώρου, πάρκου κατά προτίμηση, με ωραίες αλέες, πεζό­δρομους (που, ανάλογα με την ευ­αισθησία του καθενός, είναι στρω­μένοι με πλάκες ή χώμα), ψηλά δέντρα και παιδιά να παίζουν.

Αυτή η ονειρική εικόνα, που φέρνει ανάσες δροσιάς και οξυ­γόνου στα μάτια μας, αποτελεί το προϊόν του πόθου κάθε κατοί­κου αυτής της πυκνοδομημένης, άναρχα οικοδομημένης, θρυμ­ματισμένης πόλης. Ιδίως εκείνων των κατοίκων που ανήκουν στα μικρομεσαία στρώματα και είναι ιδιοκτήτες διαμερίσματος σε πο­λυκατοικία των νότιων, κεντρικών και βόρειων περιοχών-γειτονιών του Λεκανοπεδίου και ιδιοκτήτες παραθεριστικής κατοικίας στην Αττική.

Έχοντας αναλάβει την πολεοδό­μηση μιας εκτεταμένης περιοχής παραθεριστικής κατοικίας στη νο­τιοανατολική Αττική, ξεκινήσαμε με όνειρα και στόχους να επιβά­λουμε παρεμβάσεις, ρυθμίσεις και σχεδιασμό που να αναβαθμίζουν το περιβάλλον και να βελτιώνουν ριζικά την ποιότητα ζωής των κα­τοίκων (που έχουν χαρακτηριστικά και στόχους ταυτόσημους με αυ­τούς που μόλις περιγράψαμε). Άλλωστε η περιοχή, όντας παραθαλάσσια, με εξαιρετικό ανά­γλυφο και θέα, προσφερόταν για τη δημιουργία πρότυπου οικισμού, με πολύ πράσινο, ελεύθερους χώ­ρους, τόπους φυσικής αναψυχής και πλήρη κοινωνική υποδομή.

Από την πρώτη επίσκεψη κα­ταλάβαμε ότι οι στόχοι, τα σχέδια και οι πιο αυτονόητες και συντη­ρητικές προδιαγραφές για ένα πε­ριβάλλον σύγχρονο, με βάση τις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις, ήταν όνειρο και ουτοπία. Η περιοχή ήταν γεμάτη αυθαί­ρετα, μικρά και μεγάλα, πυκνοδο­μημένα, χωρίς τις απαιτούμενες αποστάσεις μεταξύ τους, κατατμημένα σε μικρά οικόπεδα, σχεδόν ολοκληρωτικά τσιμεντοποιημένα (για το σπίτι, το αυτοκίνητο, τη βάρκα, το σκύλο). Ούτε δρόμους πρόσβασης δεν μπορούσες να χα­ράξεις μεταξύ των σπιτιών. Χωρίς αποχετεύσεις (με βόθρους που ρύ­παιναν τη θάλασσα) και άλλα έργα υποδομής (εκτός των κεραιών της ΔΕΗ, που τους έδιναν παράνομα ρεύμα). Ακόμη και η παραλία και ο αιγιαλός ήταν δομημένα από σπίτια που στέγαζαν «κοινωνικά προβλήματα και πολιτικά κόστη».

Μετά τις πρώτες προσπάθειες συμμαζέματος και εξορθολογισμού της κατάστασης, με ένα σχέ­διο που εξαντλούνταν σε δρόμους και ελάχιστους -μίζερους- μι­κρούς χώρους πρασίνου, αντιμε­τωπίσαμε την αντίδραση των ιδιο­κτητών, που αρνούνταν να δώσουν την προβλεπόμενη εισφορά σε γη για τη δημιουργία των ελάχιστων κοινόχρηστων χώρων πρασίνου και απαιτούσαν να την πάρουμε απ’ τον διπλανό.

Η τοπική αυτοδιοίκηση, αντι­προσωπεύοντας απόλυτα τους κατοίκους, ήταν αρωγός σε κάθε αίτημά τους, έστω και αν αυτό κατοχύρωνε το μικροκέρδος τους και απαξίωνε το σύνολο του οικι­σμού. Τότε αντιληφθήκαμε την πιο απογοητευτική αλήθεια: το περι­βάλλον και η ποιότητα ζωής, εκτός από λόγια, θέλει πράξεις, επιστη­μονική γνώση, εκπαίδευση και, κυρίως, συνειδητοποίηση και θυ­σίες από τον καθένα.

Εκτός από τις δημόσιες εκτά­σεις και τις μεγάλες ιδιοκτησίες, που πρέπει να συμβάλουν απο­φασιστικά στην αναβάθμιση του περιβάλλοντος, απαραίτητο και αναγκαίο είναι να συμβάλουν όλοι με τις ίδιες υποχρεώσεις. Η κατοικία και ο κάτοικος δεν βρίσκονται στο απυρόβλητο. Άλλωστε, οι μεγαλύτεροι ρυπαντές είναι τα Ι.Χ. που δημιουργούν το νέφος, και οι περιοχές αυθαιρέτων, που καταστρέφουν τον ελεύθερο χώρο και το πράσινο (δημιουργώ­ντας δάση σπιτιών), ενώ μολύνουν το έδαφος και τη θάλασσα με τα ανεξέλεγκτα και μη επεξεργασμέ­να λύματά τους.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Περιβάλλον» της Εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» στις 5 Ιουνίου 2007, σ. 6.

Facebook

0

Twitter

Linkedin

email

Print